Witajcie. Wróciliśmy już do Polski. Naszego celu osiągnąć się niestety nie udało, aczkolwiek z przyczyn od nas niezależnych a jakich - już wyjaśniamy.

1. Problemy z uzyskaniem wizy Rosyjskiej - dodatkowe warunki.

Złożyliśmy wnioski przez firmę pośredniczącą (dużo formalności, dojazdy etc.) na wszystkie nasze wizy, aby uniknąć dodatkowych kosztów w razie problemów - okazało się że słusznie.

Wedle naszej wiedzy jako pierwszy został złożony wniosek o wizę rosyjską jako najbardziej problematyczną. Konkretnie turystyczną 2-krotną 30 dniową. Rosjanie jednak przetrzymali nasze dokumenty około tygodnia tylko po to, aby powiedzieć że nie wydadzą nam wizy dwukrotnej, jeśli nie przedstawimy wizy do kraju docelowego. Oczywiście mowy o czymś takim nie było nigdzie, oraz jest to bezsensowne, gdyż co by było, gdybyśmy chcieli przejechać przez Rosję np do Finlandii, gdzie nie potrzebujemy wizy? Ale w Rosji i jej podmiotach rządowych nie szukajmy logiki.

Tak więc pora na uzyskanie wizy Mongolskiej, aczkolwiek według informacji nam przekazanych w momencie gdy dokumenty miały być złożone akurat Mongolia obchodziła święto państwowe i konsulat był zamknięty. Ostatecznie jednak po ponownym otwarciu konsulatu udało się złożyć dokumenty i niemal bez problemu otrzymać wizę Mongolską. Dopiero z nią można było złożyć ponownie wniosek o wizę rosyjską, aczkolwiek Rosjanie znowu nie śpieszyli się ze sprawą, co wygenerowało kolejne opóźnienia. Ostatecznie wizy wbito nam do paszportów dopiero około 27 lipca. Przypomnę, że planowany wyjazd był 1 sierpnia.

Z wizą rosyjską dopiero można było się zwrócić o wizę białoruską tranzytową 2 dniową. Dopłaciliśmy dodatkowo za tryb ekspresowy, aczkolwiek dokumenty gotowe do odbiory były dopiero około 4 sierpnia.

Ze względu na niepewny termin nie byliśmy gotowi do drogi z biegu i wyprawę udało się rozpocząć dopiero 8 sierpnia.

2. Problemy na granicy białorusko-rosyjskiej.

Jechaliśmy na stopa drogą M1 która ciągnie się od granicy w Brześciu aż do miejscowości Krasnoje / Krasnaja Górka. Przejście to znajduje się na drodze MIĘDZYNARODOWEJ i jest zaznaczane jako przejście właściwe do przekroczenia granicy By/Ru np. tutaj (link: http://www.stow.pl/start/more,49329326 ). Co ciekawe nie było na tej drodze białoruskich pograniczników, tylko od razu posterunek rosyjski. Rosjanie za to stwierdzili, że kierowca może przejechać, ale my nie, bo nie mamy pieczątki wyjazdowej z Białorusi. (Może dlatego, że nie miał kto jej dać?) I pogranicznicy rosyjscy stwierdzili, ze UWAGA! mamy jechać 400 km na południe na jakieś bliżej nieokreślone przejście. "Nie wiedzą gdzie, nie wiedzą jak" ruscy nic nie wiedzą i przy okazji się dobrze bawią. Warto dodać, że nasza tranzytowa wiza 2 dniowa już powoli zbliżała się do końca, a przejechanie autostopem 400 km podrzędnych dróg graniczyło z cudem. Na szczęście dziewczyna, która nas wzięła na stopa stwierdziła że nam pomoże i nas zawiezie na to drugie przejście (!!!).

Niestety na Białorusi oznakowanie przejść granicznych leży i kwiczy. Prawie brak znaków gdzie granica, z jakim krajem etc. Co za tym idzie zajechaliśmy niechcący na granicę BY/UA o czym się dowiedzieliśmy dopiero po 40 minutach stania w kolejce od pogranicznika. Bo znaków żadnych nie było. Skierowali nas około 100 km na północ, podjechaliśmy tam tylko po to, ażeby spotkać się z powtórką z rozrywki. Brak pograniczników białoruskich, tylko rosjanie. Którzy znowu wesoło nas odsyłają nie wiadomo gdzie, nie wiadomo jak ale to wasz problem. Podali tylko 2 nazwy wiosek, których nawet google nie zna, jakoby trzeba było się na nie kierować..

Ostatecznie po nadrobieniu wielu kilometrów, stracie prawie 2 baków paliwa i 10 do 12 godzin (dalej jesteśmy w szoku, że nam ta dobra dusza za kierownicą pomogła) udało się dotrzeć na przejście na styku BY/UA/RU i tam przejść w końcu granicę.

W każdym razie mało brakowało, a skończylibyśmy jeszcze na Białorusi.

3. Mentalność kierowców w Rosji. Zmiana, czy bajkopisarstwo podróżników?

Paweł sporo czasu wyszukiwał informacje dotyczące autostopowania w Rosji, sprawdzając szanse powodzenia akcji. Informacje, które znalazł w internecie nastrajały raczej pozytywnie gdyż nawet podróżując w 2 osoby udawało się ponoć bez większego problemu złapać jakiegoś tira czy inny środek transportu. Okazało się jednak, że nie. Kierowcy tirów nie chcieli nas brać w ogóle. Udało się tirem pojechać 3 razy, z czego 2 razy po około 50 km i raz 600, aczkolwiek na 600 km kierowca wziął nas tylko dlatego, że poprosił go o to poznany na trasie rosyjski autostopowicz Fiodor. Głównie musieliśmy polegać na trasach robionych samochodami osobowymi i dziennie udawało się przejechać od 200 do 400 km (górna granica niezwykle rzadko). Tempo to było całkowicie niewystarczające, żeby zmieścić się w czasie narzuconym nam wizą, ale jakby tego było mało...

4. Liczenie czasu wizy.

Szukając informacji na temat wizy rosyjskiej, czy pytając innych podróżników spotykaliśmy się z opinią, że ma swoją datę ważności, ale liczony czas 30 dni jest od uzyskania pieczątki wjazdowej na wizie. Otóż znowu - nie. Będąc w Rosji w miejscowości Tiumień dowiedzieliśmy się, że najprawdopodobniej nie ma żadnego znaczenia data na pieczątce w kwestii czasu pobytu, a opuścić Rosję trzeba przed upływem daty ważności wizy. Nasze wizy były wydane na okres 2-31 sierpnia, co za tym idzie okazało się, że mamy 10 dni mniej niż się spodziewaliśmy, a przekraczanie granicy z nieważną wizą może się źle skończyć, zwłaszcza biorąc pod uwagę podejście rosyjskich pograniczników do Polaków. W tym momencie więc padła decyzja o powrocie.

Decydujące czynniki: - Małe dystanse pokonywane dziennie, które uniemożliwiały dotarcie nawet nad Bajkał w ograniczonym czasie. - Nastawienie rosyjskich służb do obywateli RP w sytuacji z ważnymi dokumentami nie nastrajało pozytywnie na wypadek nieważnej wizy - Każdy kilometr dalej, to kolejny kilometr liczący się do trasy powrotu.

Ze względu na fakt iż wydajność podróży autostopowej na tle wcześniejszych doświadczeń stała pod znakiem zapytania, a nie mogliśmy sobie pozwolić na utknięcie na jakichś Nabiereznych Pipkach Dolnych zdecydowaliśmy się na powrót koleją.

I tak oto nasza podróż na wschód zakończyła się w Tiumieniu po przejechaniu około 5000 km autostopem. Dojechaliśmy do Moskwy, dokupiliśmy pamiątki, wysłaliśmy pocztówki i wróciliśmy z Moskwy do Warszawy również pociągiem (aby uniknąć problemów na granicy).

Ciekawostka, przejeżdżając pociągiem przez granicę RU/BY nikt nie zawrócił sobie głowy kontrolą paszportową.. Zrobili to dopiero Białorusini w Brześciu.. znajdując inny problem, ale to już inna historia.

Ostatecznie wróciliśmy cali, zdrowi, bogatsi o nowe wspaniałe znajomości i dużo wiedzy..

W związku z powyższym chcemy wszystkich wspierających nas na wspieram.to przeprosić za fakt, iż wszystkie nagrody jakie otrzymacie będą pamiątkami z Rosji, aczkolwiek nie mieliśmy fizycznej możliwości zapewnić wam czegoś innego. Liczymy na wasze zrozumienie i jeszcze raz przepraszamy.

Pocztówki powinniście już mieć w domach, a pozostałe upominki doślemy / dostarczymy osobiście gdy będziemy mieć taką możliwość.

Nasza akcja zakończyła się o północy w nocy z niedzieli na poniedziałek. Ostatecznie udało nam się zebrać kwotę 3104 zł co stanowi 124 % naszego celu. Dziękujemy każdemu kto przyłożył się do takiego wyniku czy to bezpośrednio, czy poprzez udostępnianie. W każdym razie etap "wspieram.to" jest zakończony i zaczynamy bezpośrednie przygotowania do podróży.

W ramach podziękowań cudowna piosenka dla was! 

Po bieżące aktualizacje dotyczące projektu zapraszamy na: https://www.facebook.com/StepS...

Dzięki wam wszystkim zrobiliśmy to. Uzbieraliśmy nasz próg i nasza wyprawa się odbędzie. Nasz główny cel został zrealizowany i jesteśmy z tego powodu <słowo wzmacniające wyrażane uczucia> szczęśliwi!

Pragniemy jednak zaznaczyć, że wszelkie dodatkowe wsparcie oczywiście dalej jest bardzo mile widziane. Pozwoli nam ono więcej zobaczyć w czasie podróży i zdejmie nam z głowy kilka mniejszych zmartwień, między innymi dotyczących nieprzewidzianych wydatków.

Tak czy siak, jeszcze raz DZIĘKUJEMY!

Swoją drogą zmieniam stwierdzenie z filmu promującego! Z radości bezwarunkowo zetnę włosy, jeśli uzbieramy 140 % kwoty. Czy mam się zacząć martwić?