3 dekady życia za mną... I co osiągnęłam? 

Na pewno znalazłam odpowiedź na to co sprawia mi radość i czym bym chciała się w przyszłym czasie zająć. Nie chcę być szarym człowiekiem klepiącym 8 godzin w klawiaturę, chcę działać z pasją, robić to co sprawia mi radość a jednocześnie co sprawia, że inni ludzie mogą się cieszyć z tego co robię.

Marzą mi się misie, które sprawią wiele radości ludziom, którzy je otrzymają.

Tadeusz miał większy brzuszek od Stefana, zaś Stefan miał bardziej pucułowaty pyszczek od Tadeuszka. Tadeusz i Stefan zostali protoplastami dwóch rodów Stokrotkowych niedźwiadków, z nich powstawały kolejne niedźwiadki. Każdy z misiów był inny, choć pochodzili z rodów Stefana i Tadeusza. W każdym mieszkała pasja tworzenia pięknych rzeczy, które cieszą obdarowaną osobę, każdy posiadał duszę i imię dedykowane dla tego jednego misiaczka.

Pierwsze misiaczki powstawały wszędzie – wyciągałam kawałki wełenki i zszywałam jadąc tramwajem na zajęcia na uczelni, jadąc pociagiem na weekend do rodziców, czy nawet czekając na zajęcia czy na wizytę do lekarza w poczekalni. Igła i nitka w dłoń i do dzieła! Wieczorem wyciągałam zszyte części i mniej więcej raz w tygodniu łączyłam w piękne misiaki.

Widziałam radość obdarowywanych osób oraz dzieciaków, które dostawały je od rodziców.I to był motor napędowy do dalszego szycia pluszaków.

Niedawno przypomniał mi się refren piosenki „kochać to co robisz i robić to co kochasz – to jest odpowiedź na to czego szukasz” i powiem, że mnie zaintrygowało to zdanie. Tak, człowiek znudzony pracą w korporacji wpada w rutynę klepania w klawiaturę, a przecież mógłby robić to, co sprawia mu przyjemność, ale boi się zaryzykować. I stwierdziłam, że chciałabym móc zrobić więcej takich miśków, które ucieszą kolejnych odbiorców i chciałabym aby technika ich wytwarzania była coraz bardziej doskonała.

Ostatnio, gdy zapytałam siebie dlaczego teraz nie robię miśków doszłam do tego, że odpowiedź była dość mglista: brak czasu, za dużo czasu zajmuje zrobienie misia, na co innego poświęcam potencjalnie wolny czas, starą maszynę do szycia, która urpaszczała mi tą czynność jakiś czas temu sprzedałam. I postanowiłam wziąć siebie na sposób: a co by było gdybym część tej roboty miała zrobioną? Wtedy o wiele mniej czasu bym poświęcała na proces powstawania misiaczka i stwierdziłam, że to byłby dobry argument aby wrócić do szycia. 

Motorem napędowym do dalszego działania była by maszyno-hafciarka, która skróciła by ten czas w dwóch płaszczyznach: 1) zszywanie części, 2) odrysowywania części do wycięcia. No, a takie urządzenie można by wykorzystać także do upiększenia tych misiaków, np. wyszycia łapek wzorkami czy oczek, by były idealne. W ogóle bardzo dużym uproszczeniem by było, gdyby części do zszywania można było wypalać np. laserem, ale wg mnie to chwilowo było by nieosiągalne marzenie, nawet z Waszą pomocą, chociaż kto wie? Może ktoś z czytających miałby bardzo tanio do odsprzedania używany laser?

Co jestem w stanie zaoferować za Waszą pomoc? To co umiem i lubię robić, czyli właśnie te misiaczki, aniołki szydełkowe, owieczki i inne cudeńka.

100 % kwoty umożliwi mi zakup:
- maszyno-hafciarki,
- wełny do uszycia miśków,
- stawów dla misiów, aby miały ruchome rączki i nóżki,
- nici.

115 % kwoty umożliwi mi dodatkowo zakup overlocka, aby wykończenie misiów (mimo, że niewidoczne) było profesjonalne.

A może udało by nam się zebrać kwotę na zakup używanego lasera aby przyspieszyć wycinanie misiowych części?

Co jestem w stanie zaoferować za Waszą pomoc?

To co umiem i lubię robić, czyli właśnie te misiaczki, aniołki szydełkowe, owieczki i inne cudeńka. Planuję rozesłać wszystkie nagrody przed końcem roku 2017. Jako limitowane nagrody dostępna jest wcześniejsza dostawa w priorytecie (oraz niższa cena).

Dodatkowo 9 osób może nadać imię jednej z serii misiów, inne 9 ma możliwość opisać charakter misiaczka (jako nagroda dodatkowa).

Magdalena - na codzień kroporacyjny "klepacz", w wolnych chwilach zajmuje się tworzeniem pięknych rzeczy dających radość innym (aniołki, misiaczki, zabawki, ...). Rękodziełem zajmuje się od ponad 10 lat.

Mąż- wspiera na codzień w realizacji pomysłów, głównie mentalnie, czasem pomaga także przy wykrajaniu i odrysowywaniu części do misiaków.

Syn - prawie roczny mały przeszkadzacz oraz inspirator do dalszego tworzenia misiaczków.

Jeśli bardzo Wam się spodoba mój pomysł i wiele osób zechce wesprzeć mój projekt, to istnieje ryzyko sukcesu ;) obarczone także drobnym opóźnieniem w realizacji przy dużej ilości zamówień. Oczywiście pierwsi darczyńcy otrzymają nagrody w pierwszej kolejności. A nagrody limitowane zapewniają wcześniejsze otrzymanie miśków. 

Postaram się dołożyć wszelkich starań (w tym zaangażować członków rodziny), aby wywiązać się z założonego celu, tj. dostarczeniem nagród przed końcem roku 2017.