Cześć!

Jeśli dostaliście już swoją płytę to mamy do Was malutką prośbę!

Tworzymy wielki patchwork ze zdjęć wspierających. Jeśli już dostaliście naszą płytę, proszę podeślijcie swoje z nią zdjęcie. Jako podziękowanie chcemy w ten sposób zmontowany ze wszystkich wspierających patchwork opublikować we wszystkich naszych mediach.

Zdjęcia podsyłajcie na marcin.k.galicki@gmail.com z tytułem cruentus albo poprzez nasze media społecznościowe.

JEST!

Długo wyczekiwany album Cruentus - Every Tomorrow jest już dostępny we wszystkich serwisach streamingowych oraz sklepach z muzyką online.

Deezer - http://bit.ly/et_deezer 

Spotify - http://bit.ly/et_spotify 

Tidal - http://bit.ly/et_tidal 

Google Play - http://bit.ly/et_google 

Apple Music - in progress 

Youtube - in progress

Wersja fizyczna, a tym samym także wysyłka dla wspierających nas na Wspieram.to w przeciągu najbliższych 2 tygodni. Płyta nadal w tłoczni. 

Nie mówiliśmy, ale płyta ma całkiem inny artwork. Cały czas pokazywaliśmy Wam tylko ten do singla :P Jak wrażenia?

Na wersji sieciowej 10 numerów:

1. Shutter 

2. Incorporation 

3. Spiritual Digitisation 

4. The Proximate 

5. Machine Mystical 

6. Augmentation 

7. Saturn feat Maja 

8. Micro Vibrations 

9. One Pattern 

10. Each Tomorrow

Na wersji fizycznej dodatkowy bonus material :D oraz specjalna forma wydania, jako podziękowanie za Waszą cierpliwość, wiele wyrozumiałości i wsparcia. Dajcie znać jak wrażenie z nowej formy wizualnej oraz całego materiału. Czekaliśmy ponad 5 lat ( a w sumie 8), żeby się nim z Wami tym podzielić. Jestem niezmiernie ciekaw Waszej opinii.

Trochę to trwało, ale jest! Singiel Spiritual Digitisation z naszej nowej płyty Cruentus - Every Tomorrow, cała płyta w wersji fizycznej i we wszystkich serwisach streamingowych pod koniec czerwca, wtedy też rozpoczyna się wysyłka. Posłuchajcie i dajcie znać co sądzicie. Za opóźnienia przygotowaliśmy kilka niespodzianek do fizycznego wydawnictwa, mamy nadzieje, że się Wam spodobają

Spotify: http://bit.ly/spiritualdigitisation 

Deezer: http://bit.ly/spiritualdigitisation_d 

Tidal: http://bit.ly/spiritualdigitisation_t

kolejne serwisy jeszcze dziś/ jutro/ 

Jeśli obserwowaliście nasze media społecznościowe, to na pewno wiecie, że około 2 tygodni temu zakończyliśmy ostatnie nagrania do płyty.

Na ten moment płyta jest w trakcie miksu i masteringu, my przygotowujemy się do finalizacji założeń kampanii, przygotowania płyt, listy wysyłkowej itp.

W ramach rekompensaty za długi okres czasu nagramy jeszcze jeden teledysk do singla promującego płytę.

Poniżej tracklist albumu.

1.Shutter

2.Incorporation

3.Spiritual Digitisation

4.The Proximate

5.One Pattern

6.Augmentation

7.My Faith

8.Machine Mystical

9.Micro Vibrations

10.Each Tomorrow

Szanowni,

Szybko i treściwie. Od wczoraj nagrywamy kolejne finalne ścieżki wokalne do nowych numerów.

Na ten moment z 10 kawałków, które będą na płycie zostały:

2 numery do których mamy do nagrania 50% ścieżek wokalnych

2 numery do których mamy do nagrania 100% ścieżek wokalnych

Poniżej materiały z ostatnich sesji w studio. Więcej na naszym fanpage na Facebooku.

Witajcie!

Na wstępie, przepraszamy za małą aktywność tutaj na kampanii w ostatnich kilku miesiącach. Cały możliwy wolny czas staramy się poświęcać na pracę nad materiałem.

Idzie wolno, ale do przodu. Nadal ostatnim elementem nad którym pracujemy jest rejestracja ścieżek wokalnych. Tu zaskoczyła nas kilka elementów stricte chorobowych, przez które straciliśmy blisko ponad miesiąc.

Aby nie opierać się tylko na słowie pisanym, niebawem udostępnimy wszystkim wspierającym medleya ze znaczącej części materiału. Tak, abyście jeszcze przed finalną zakończoną formą płyty, mogli zobaczyć co dla Was gotujemy.

Za wszystkie opóźnienia przepraszamy, gwarantujemy, że jak otrzymacie już gotowe dzieło, wszystkie opóźnienia zostaną Wam wynagrodzone.

pzdr.

Marcin ( główny czynnik opóźnień:/ )

Witajcie,

Jak na ten moment wygląda postęp prac nad płytą? Wyraźmy to w liczbach.

Warstwa muzyczna: 85%

Warstwa wokalna: 45%

Oprawa wizualna płyty: 90%

Nie uznajemy półśrodków, ta płyta musi spełniać wszystkie nasze oczekiwania, zanim będziemy w stanie ją zaprezentować Wam.

Jak to przy procesach kreatywnych bywa, wszystko trochę rozjeżdża się w czasie. Ustaliliśmy deadline na "po wakacjach".

Oznacza to że nasze wakacje to natłok pracy nad zakończeniem materiału. Praca wre, ale potrzebujemy jeszcze trochę czasu.

Tym samym release party i jego termin zostanie ogłoszona po wakacjach.

Żeby nie zostawiać Was z niczym, poniżej wstępne wizualizacje Every Tomorrow

Niebawem postaramy się nagrodzić Was wszystkich małą niespodzianką muzyczną. Stay Tuned!

Panie i Panowie, mamy wielką przyjemność pokazania Wam wreszcie nowej okładki płyty EVERY TOMORROW, którą zostanie wydana dzięki Waszemu wsparciu.

Autorem grafik jest nasz serdeczny kolega i absolutnie genialny grafik Krzysztof Kamrowski. Szersza grafika na https://www.facebook.com/cruen..., gdzie możecie podzielić się z nami swoją opinią!

pozdr m/

CRU

Every Tomorrow cover art in progress. Twórcą niesamowitej grafiki, która wizualnie dopełni nasz nowy album, jest nasz kolega i niesamowity grafik - Krzysztof Kamrowski. Sprawdźcie jego prace na http://kamrowski.pl

Poniżej pulpit uchwycony podczas prac nad naszym cover artem.

Witajcie! 

Ostatnio mniej pisaliśmy, ale ciągle trwają pracę nad płytą. Wczoraj wrócilismy do nagrywania kolejnych partii wokalnych.

Po majówce wrócimy do Was z porcją aktualności, pokażemy m.in coverart płyty oraz kilka niespodzianek.

Więcej informacji wkrótce! Stay Tuned

CRUENTUS <3

Dla wszystkich spóźnialskich, którzy spóźnili się, bądź zapomnieli wesprzeć naszą kampanie na wspieram.to uruchomiliśmy PREORDER płyt.

Tak więc jeśli chcecie nabyć naszą nową płytę EVERY TOMORROW zapraszamy na www.wspieram.to/cruentus

Do grona wspierających naszą kampanię dołączył FRONTSIDE !!!!!!!!!!!! 

Z ogromną przyjemnością informujemy o wsparciu finansowym w wysokości 4000 PLN, przekazanym przez firmę LSPROJECT, dzięki któremu możliwa będzie organizacja release party "Every tomorrow" w TRAFOSTACJI SZTUKIhttp://trafo.org/ w czerwcu 2016 roku. Firma LSPROJECT pomoże nam w przygotowaniu oprawy oświetleniowej tego wydarzenia. Ogromnie dziękujemy!!

Jeśli jesteście ciekawi jak może brzmieć nadchodzący album EVERY TOMORROW przesyłamy Wam do odsłuchania kilka skocznych melodyjek, prosto spod palców naszych gitarzystów. :)

Jeśli choćby przez chwilę pomyśleliście, że „Every tomorrow” może być kolejnym wydawnictwem muzycznym, w przypadku którego warstwa liryczna stanowi wyłącznie trzecioplanowe dopełnienie – to jesteście w błędzie. „Every tomorrow” będzie lirycznym koncept-albumem opartym na opowiadaniu naszego autorstwa pod tym samym tytułem, którego fragment właśnie Wam udostępniamy, życząc miłej lektury.

KAŻDE JUTRO

8 kilo hertz’ów przeszywa mi skronie niczym pocisk ultra małego kalibru - poraża nerwy i przechodzi na wylot, pozostawiając szok i lekki paraliż – to taki „humanitarny” pocisk, który nie zostawia wiele obrażeń wewnętrznych. Biały szum. Pozostałe częstotliwości budzika nie działają tak skutecznie, dlatego zawsze wybieram dźwięk, który jest najbardziej irytujący.

Poranny kac w środku tygodnia. Znowu. I to bezalkoholowy. Łeb waży co najmniej półtorej tony. Serce bije w jakimś dziwnym metrum, akcenty wydają się być losowe. Dysharmonia i arytmia – niczym recital jednego z tych skandynawskich, cholernie awangardowych i wiecznie naćpanych free-jazzowych kolektywów. Wyobrażam sobie, że tuż po przebudzeniu moja krew jest bardzo leniwa, pełza po żyłach i przypomina konsystencją flegmę z nosa w tracie ostrej infekcji zatok… Niezbędna jest też kalibracja obrazu - po raz kolejny uświadamiam sobie jak traumatyczne może być dla zezowatego patrzenie w kalejdoskop… Zmęczony i wkurwiony od samego rana.

- Co do chuja pana jest nie tak? – wymamrotałem w myślach - A jeszcze niedawno człowiek wstawał rano rześki…też wkurwiony, ale rześki. Starość? Zła dieta? Zanieczyszczenie środowiska? Używki? Stres? Wszystko na raz? Mam przecież dopiero 30 lat… Eurostat pisze, że jeszcze przez 5 lat będę klasyfikowany jako młody człowiek… dopiero potem ma zacząć być przejebanie. Strach pomyśleć…

Często po przebudzeniu nie jestem pewien gdzie właściwie się obudziłem… - OK – to moja modna sypialnia - uspokoiłem sam siebie - …oryginalny design, prosto z półki z modnymi, „oryginalnymi designami”- zeszłoroczna kolekcja - nie ma wstydu przed znajomymi. Prosta, lekka i bardzo niewygodna forma, wszystko kwadratowe, ściany w jakimś zimnym kolorze, miejscami przeplatane geometrycznymi wzorami, które są tak bardzo charakterystyczne, że nie potrafię ich odtworzyć w pamięci. Starannie dobrane dodatki, pseudo - pamiątki i inne pierdółki – wszystko było w komplecie. Dziś indywidualizm jest cechą bardzo dobrze sprecyzowaną. Ja na przykład wybrałem design „hipster-yuppie-rock’n’rolla” – według opisu producenta jest on przeznaczony dla buntowników, ludzi alternatywnych, przedstawicieli kontrkultury - wariant nr 231. Entuzjazm po zakupie trwał krótko, cena była wysoka, ale koledzy i koleżanki gratulowali odważnego stylu, okazując przy tym umiarkowaną zazdrość. Wariantów jest 300 – są małe szanse żeby trafili dokładnie na to samo....

Jedynie spoglądające z zapomnianego, zakurzonego kąta pokoju, świdrujące ze środka grubej drewnianej ramy, szalone oczy Saturna pędzla Goi - boga łapczywie pożerającego swojego syna - przypominają o tym, że kiedyś byłem zdolny do refleksji i abstrakcyjnego myślenia. Tliła się we mnie tęsknota za czymś czego nie można opisać równaniem różniczkowym, zakleszczyć w ciągu jedynek i zer, dostosować do potrzeb rynku a potem sprzedać w wersji „syntetycznej”. Czasem mrok z wątłym promieniem światła a czasem jasność ze szczyptą mroku. Rzeczywistość, która dziś jest tak odległa, niezdefiniowana, wręcz oniryczna a zarazem tak cholernie gęsta i prawdziwa. Deptanie dogmatów i całonocne rozmowy z przyjaciółmi przy cierpkim, czerwonym winie o istocie „wszystkiego”, o nauce, o sztuce, o lękach, nadziei i o marzeniach. Inspirujące, a czasem zapędzające w ślepy zaułek dysputy (co aproksymując było funkcją ilości i mocy wykorzystanych katalizatorów syntezy myśli)…

To były bzdury, które dekoncentrują, obniżają skupienie i efektywność, a poza tym powodują, że oddalasz się od właściwych marzeń – takich jak „prawdziwe”, bezpretensjonalne szczęście, które oślepia cię światłem odbijanym od idealnie białych implantów zębowych pani z reklamy funduszu emerytalnego. Kiedy właściwie poddałem się formatowaniu?

Zresztą nieważne, teraz trzeba się szybko zsynchronizować. Kawa, szlug, poranne maile, strumień newsów i „Rynki od rana” – codzienny rytuał. Modły do Pana Boga od informacji. W 2023 roku on wciąż jest bozią „na prowadzeniu” i coraz dalej ucieka od peletonu. Wchłaniam to wszystko trochę bez zrozumienia, zresztą większość tych informacji to niewiarygodny wręcz bełkot, ale czułbym się nie na miejscu, gdybym tego nie zrobił… a poza tym brakowałoby mi zajawek na biznes-lanczowe pseudo-intelektualne pierdolenie.

Jak dobrze, że kupiłem inteligentny telewizor. On dokładnie wie jakim szambem i kiedy mam być zalewany i wszystko wyświetla naraz - informacje napierdalają jak stroboskop na techno-party. Nawalone koksem dziarsko gwałcą moje przodomózgowie…

- O! Euro spada na ryj! – jęknąłem sam do siebie. Analitycy mówią, że to dlatego, że prasa ujawniła, że Minister Finansów Francji prawdopodobnie bezpłatnie korzystał z apartamentu jednego z tamtejszych wpływowych CEO, a to prawdopodobnie nie spodoba się premierowi i możliwe, że wezwie ministra na „dywanik” i możliwe, że go odwoła… a przecież minister jest odpowiedzialny za aktualnie przeprowadzane reformy budżetowe, a owe reformy są przecież kluczowe dla przyszłości Francji, które są trzecią gospodarką EuroZone. No i dlatego spada… Mater Dei! Ryzyko rośnie, świat się wali, giełda szaleje. Hedge Fundy zarabiają na krótkich pozycjach. Rynek postanowił. Ciekawe jak by zareagował rynek, gdyby na przykład szef EBC puścił w trakcie konferencji prasowej straszliwego bąka. Ja bym natychmiast sprzedawał! Skoro puścił bąka w towarzystwie, to znaczy, że nie trzyma, co może oznaczać, że ma chore jelita. Prawdopodobnie poważnie chore i nie wiadomo jak długo będzie w stanie dalej stać na czele Banku. Kto go zastąpi? Czy zmieni się polityka? Nie wiadomo! Wzrost ryzyka musi być odzwierciedlony w bieżących cenach….

Ostateczny los świata, został przypieczętowany kilkanaście lat temu. Jeszcze w pierwszej dekadzie XXI wieku można było coś zmienić. Ostatni bastion progresywnej myśli społeczno-gospodarczej po prostu „sobie odpuścił”. Ci, których życie miało ulec zmianie, poprzez swoją ignorancję skanibalizowali oświeconych aktywistów – swoich potencjalnych wybawców. Oczywiście doszło do tego w toku legalnych, demokratycznych wyborów.  

Drugie dno kryzysu finansowego, pokazało, że „tąpnięcie” z 2008 roku było niczym ładunek konwencjonalny, mający zapewnić odpowiednią temperaturę i ciśnienie dla rozpoczęcia się reakcji łańcuchowej i właściwego wybuchu – tym razem jądrowego. Chaos jaki zapanował pewnego słonecznego dnia w sierpniu 2015 roku przypominał wielki kryzys z lat 30-tych dwudziestego wieku. To były dziwne dni – wielu spośród tych „lepszych”, „bardziej pracowitych”, „skutecznych” i „zamożnych” zachowywało się mało racjonalnie – w dużych miastach spadali z nieba na bruk, strzelali do przechodniów w miejscach publicznych albo w rozpaczy wpadali samochodami w ludzi stojących na przystankach autobusowych. Ci „gorsi” okazali się bardziej racjonalni i efektywni –postanowili na przykład zmienić dietę, wykorzystując nadwyżki żywności z miejskich śmietników czy też, zwykle jednocześnie z przejściem na dietę, dokonywali przeprowadzek do bardziej ekologicznych lokali o lekkich konstrukcjach - bliżej centrum – na ogół w okolicach mostów i parków.

Eksplozja poprzedzona została niewinnym atakiem hakerów ze specjalnej jednostki armii Korei Północnej na prywatne serwery dostawców tzw. High Frequency Trading Robots, które w tamtym czasie odpowiadały już za blisko trzy czwarte obrotów giełdowych na świecie. Pierdolnięcie było tak szybkie i gwałtowne, że w ciągu zaledwie jednego tygodnia z rynków finansowych wyparowały aktywa o wartości 5-letniego produktu krajowego brutto USA. Świat znalazł się na chwilę w kompletnym bezdechu. Kula ziemska zrobiła sobie przerwę i na jakiś czas przestała się obracać. Koreańczycy z Północy musieli kolektywnie zapłacić za występek – blokada informacyjna do dziś nie pozwala ocenić w jaki właściwie sposób północna część półwyspu koreańskiego z 30 milionami mieszkańców z dnia na dzień przestała istnieć.

Znawcy historii i polityki prześcigali się w prognozach dotyczących rychłego wybuchu kolejnej wojny światowej, konfliktu o bezprecedensowej skali, który był przyrównywany do biblijnej apokalipsy…

Jednak nic takiego się nie wydarzyło. Wojna światowa - to scenariusz, który był mało prawdopodobny już pod koniec lat 80 tych XX wieku, kiedy upadła żelazna kurtyna. Postępująca globalizacja i tak zwany „kapitalizm” spowodowały, że w XXI wieku woja o zasięgu globalnym stała się kompletnie niemożliwa. Dlaczego? „Bo co by powiedziały rynki? Co z naszymi offshore’owymi inwestycjami? Jak by to wpłynęło na stopy zwrotu i wyniki finansowe a tym samym na roczne bonusy korporacyjnych top-menedżerów?”. O świecie od dawna decydowały już tylko MNC.

Zaskakujące, że po sierpniu 2015 roku sprawy relatywnie szybko się wyprostowały. Rządy rozwiniętych krajów w porozumieniu z zarządami największych korporacji opracowały i ekspresowo wdrożyły zunifikowany pakiet regulacji, dotyczących kompatybilności nowych systemów operacyjnych dla praktycznie wszystkich urządzeń i sprzętów: komputerów, tabletów, telefonów, telewizorów, pralek lodówek czy samochodów. Nowe prawo było banalne: oprogramowanie miało ulegać upgrade’owi raz do roku. Jeśli posiadane przez ciebie sprzęty są starsze niż dwa lata, nie możesz zainstalować upgrade’u i twoje urządzenie praktycznie traci jakąkolwiek funkcjonalność. Nie możesz korzystać z cyfrowej rozrywki, twój samochód nie ma już systemów wspomagających jazdę, a mikrofalówkę możesz śmiało wykorzystywać jako schowek na brudne gacie. Cykle produktowe zostały ekstremalnie skrócone i przemysł dostał prawdziwego kopa. Przy okazji, na horyzoncie urosły krzemowe śmietniska, hałdy ultra wydajnego sprzętu, który w sposób wymuszony stał się przestarzały.

Rezygnacja z zakupów oznacza funkcjonalne wykluczenie ze społeczeństwa. Większość obywateli, zmuszona do regularnych modernizacji, ciasno oplatających każdy aspekt życia urządzeń, nie nadążała finansowo za „nową ekonomią”. Ale na to również przewidziano receptę - banki zostały zwolnione z większości ograniczeń dotyczących oceny zdolności kredytowej konsumentów, a także limitów w ustalaniu wysokości kosztu finansowania. „Uwalniamy twoje finanse” – brzmiał slogan kampanii rządowo-bankowej promującej zmiany. Turbo kreacja pieniądza doprowadziła do tego, że blisko 90% ludności krajów rozwiniętych musi przeznaczać ok. 80% dochodu na obsługę swojego długu – techniczne rzecz biorąc całe ich życie jest w leasingu. Bankowość po raz kolejny stała się piekielnie skutecznym narzędziem zaburzającym równowagę dobrobytu, czyniąc bogatych bogatszymi a biednych biedniejszymi.

Stany i Chiny utrzymały hegemonię, Japonia, dzięki przełomowi w robotyce domowej znów jest azjatyckim tygrysem, a stary kontynent odrodził się jako światowy hub „przemysłu kreatywnego”. Gospodarka powróciła na ścieżkę dynamicznego wzrostu. W międzyczasie kryzys wykosił większość małych i średnich przedsiębiorstw. Procesy konsolidacyjne przeżyły swój renesans, który nastąpił w samym środku epidemii ekonomicznej dżumy. Gdy opadł kurz okazało się, że w każdym istotnym sektorze gospodarki pozostało średnio dwóch, najwyżej trzech liczących się graczy.

Wychodzi na to, że beneficjentami całości wzrostu gospodarczego jest ok. 0,5% najbogatszych obywateli. Pozostali to nawóz - o ile są zdolni do wyjaławiającej korporacyjnej pracy mogą regularnie zapychać się nowymi elektronicznymi zabawkami i przy dobrych wiatrach potrafią utrzymać swoje życiowe status quo, ciesząc się względnie spokojną i radosną egzystencją…przynajmniej jak na niewolników.

Według oficjalnej propagandy „niewidzialna ręka rynku” wciąż była skuteczna i niewidzialna. Nieoficjalnie Kowalski poczuł „rękę rynku” głęboko w swojej kiszce stolcowej. Kwestią dyskusyjną pozostaje czy była to ręka czy inna część ciała.

Co interesujące, „nawozowi” cała ta sytuacja specjalnie nie przeszkadza – został on intelektualnie wykastrowany z potrzeby samodzielnego myślenia i buntu przeciwko niesprawiedliwości. Interaktywne reality shows i coraz bardziej krwawe, transmitowane na żywo „sportowe” igrzyska w wyjątkowo efektywny sposób zaspakajają wszystkie potrzeby ponad żarcie, sranie, spanie i ruchanie.

Ah dziwny jest ten świat – pomyślałem - ta poranna rynkowa podnieta sprawiła, że kopuła osiągnęła właściwe obroty i częstotliwość przetwarzania danych. Nareszcie się obudziłem.  

***

Znowu to czuję – powiedziałem do siebie kończąc wiązanie krawata. Od kilku tygodni codziennie towarzyszy mi specyficzny ból. Nie jest zbyt silny ani uciążliwy, ale nie potrafię zlokalizować jego źródła – tak jakby bolało mnie wszystko…. i jednocześnie nic. Sprawa nie wydaje się być poważna, jednak nie mogę odpędzić od siebie niepokoju. Dobrze, że mam ubezpieczenie zdrowotne… to jedna z zalet pracy w korporacji. Niedługo powinienem dostać wyniki kompleksowych badań, wtedy wszystko się wyjaśni – to pewnie jakiś banał – pomyślałem i ruszyłem do wyjścia z mieszkania.

Wszystko wziąłem? Najważniejsze mam – najnowsza wersja okularów produkcji Binocular Inc. To całkiem zajebista zabawka. Szkła wyświetlają wysokiej rozdzielczości obraz. Auto adaptująca regulacja przezroczystości powoduje, że odbiór jest doskonale czytelny i jednocześnie można zachować kontakt z otoczeniem - przynajmniej na tyle, żeby nie potykać się o każdy krawężnik. Dzięki tym okularom mogę praktycznie bez przerwy być on-line, odcięty od realnego świata, nawet na chwilę nie opuszczać informacyjnej autostrady, wchłaniać więcej i szybciej, a przy okazji, wykonując odpowiedni gest gałkami ocznymi, mogę robić miliony idiotycznych zdjęć, dokumentując każdy otaczający mnie bezsens. Dodatkowym bonusem jest to, że tej wersji nie ma jeszcze w sprzedaży - jestem jednym z kilku milionów pierwszych użytkowników – beta testerów.

Sprzęt dostałem za darmo, w zamian za zgodę na przetwarzanie danych, jakie rejestruje to cacko – de facto rejestruje dokładnie wszystko, co widzę mając je na nosie i w czasie rzeczywistym przesyła do Binocular Inc. Rozproszone po całej Europie serwerownie zbierają i przetwarzają „spojrzenia” każdego użytkownika, tworząc „wzór wszystkiego”… To gdzie patrzę, na co zwracam uwagę, co powoduje wzrost tętna, która część mózgu w danym momencie wykazuje wzmożoną aktywność. Parametryzowane są wszystkie reakcje oraz interakcje, tworzone są mapy wartościujące na przykład określone typy urody czy najbardziej wyeksponowane miejsca. Taksonomia tkanki miejskiej. Dzięki zbieranym danym, Binocular Inc. tworzy wiedzę jak najefektywniej konstruować neuro-reklamę. Spersonalizowany dla kilku tysięcy typów osobowości algorytm, który ma wyeliminować element myślenia z procesu konsumpcji. Zakupy mają być szybkie, bezrefleksyjne, instynktowne niczym odruch bezwarunkowy. Już niedługo koncerny nie będą musiały płacić obrzydliwie dużego szmalu rozpoznawalnym pajacom-celebrities za wmawianie, że reklamowane przez nich gówno jest tym gównem, w którym właśnie Ty chcesz się wytarzać. Szmal będzie brał Binocular, za informacje…i to też będzie obrzydliwie duży szmal.

Grupa kudłatych brudasów, rozpuszczonych dzieci z zamożnych domów, zwących się antyglobalistami, podniosła ostatnio larum, że Binocular realizuje tajny projekt o nazwie „każde jutro”. Ponoć gdy baza danych zebranych od użytkowników okularów osiągnie odpowiednie rozmiary, a sztuczne sieci neuronowe, które w trybie ciągłym przetwarzają napływające dane, zakończą proces „uczenia się’, będzie możliwe szczegółowe prognozowanie zachowań użytkowników. Jeśli grupa będzie reprezentatywna, Binocular posiądzie możliwość krótkoterminowego przewidywania przyszłości. Powstanie makro – model zdarzeń mających nastąpić w ciągu kilku kolejnych tygodni, a może nawet miesięcy. Istnienie takiej technologii może kompletnie „zmienić grę”. Wywołać niemożliwe do wyobrażenia konsekwencje… Mimo tego, „Każde jutro” nie wywołuje u mnie szczególnego lęku – dzień, w którym projekt zostanie odpalony będzie dniem, w którym świat stanie się po prostu jeszcze trochę bardziej popierdolony.

***

Najgorsza część każdego dnia, to transfer do pracy - kontakt z obliczem świata pomiędzy 23 piętrem mojego apartamentowca a szklaną fortecą korporacji - Nomura Financial Corporation Europe. Już dawno uodporniłem się na animowane, trójwymiarowe outdoory, citylighty i inne kolorowe gówna. Nie przeszkadza mi zapach mikstury spalin, kurzu i śmieciowego żarcia sprzedawanego na ulicach. To, z czym nie potrafię sobie poradzić to całe chmary obcych ludzi. Ocierasz się o nich w metrze, na ulicy, w windzie. Nie potrafię widzieć istot ludzkich w całej tej anonimowej masie, w tych pojemnikach z mięsem zasilanych krzemem, grafenem i odpadkami organicznymi. Pomimo tego wciąż ich obserwuję, nie nawiązuję kontaktu, ale prowadzę nieustający monitoring. Nie umiem wyjaśnić, dlaczego to robię – może się ich obawiam i za wszelką cenę chcę mieć kontrolę nad sytuacją? Może próbuję przekonać samego siebie, że moja „uliczna” mizantropia jest jeszcze wyleczalna?

Pomimo codziennej rutyny, w ostatnich tygodniach odnoszę wrażenie, że ta bezkształtna ludzka masa jest jakby inna – mutuje. Ma jeszcze bardziej tępe i puste spojrzenia, bardziej mechaniczne ruchy, a rozmowy, przynajmniej te, które do mnie docierają, ograniczają się wymiany krótkich komunikatów, zawierających praktycznie tylko orzeczenia i rzeczowniki. Mam surrealistyczne poczucie, że w moim otoczeniu coś niespotykanie istotnego ulega dynamicznej zmianie, narasta z każdym dniem. Zdaję sobie sprawę, że to poczucie jest najprawdopodobniej halucynacją wynikającą ze stresu i przemęczenia… Wchodząc do lobby biurowca Nomura przypominałem sobie o moim chronicznym i niezidentyfikowanym bólu…

***

Późna, letnia noc… w powietrzu czuć zwiastującą rychły wschód słońca wilgoć i rześkość… siedzimy przytuleni na ławce gdzieś w parku, przestrzeń dźwiękową wypełnia szum liści i chaotyczny, przerywany śpiew ptaków. Otaczająca aura jest manifestacją młodości i życia, a my czujemy się jej integralną częścią. Twoje brązowe, lśniące oczy są mistyczne, nieprzeniknione, spojrzenie wielowątkowe, splątane głębią myśli i emocji, a jednocześnie bardzo ciepłe, kojące… w oczywisty sposób dobre…

Choć znamy się „od zawsze”, każda sekunda, każdy nawet najdrobniejszy gest powoduje, że odkrywamy się na nowo, zalewani falą ekscytacji przed czymś zupełnie nieznanym. Milcząc przekazujemy sobie tysiące słów… Z Tobą wszystko jest takie proste, tak łatwo przychodzi Ci zrozumienie mnie, nie muszę udawać. Nie oczekujesz ode mnie nic więcej ponad to, czym naprawdę jestem. Wspólnie tworzymy suwerenną przestrzeń, która jest wolna od trendów i konwenansów a jedyną zasadą jest szczerość.  

Ile lat już mięło od tamtej nocy, Sophie? Teraz nie wiem nawet co się z Tobą dzieje…

- Zander, rozumiem, że skończysz Raport do 14-tego? – ocknął mnie głos naszego Head of Department – znowu odleciałem na codziennym briefingu.

- Nie będzie problemu, tak? – jak zwykle mówił strasznie szybko, jego oczy były rozbiegane i wybałuszone – poza tym jego aparycja była nieskazitelna: wysportowany, opalony, noszący zawsze dobrze skrojone garnitury i koszule, pierdolony cyborg.

- Jasne Ludwik, już jest prawie skończony – odparłem z dużą pewnością w głosie, próbując przypomnieć sobie o jaki raport właściwie chodzi.

- Doskonale – kontynuował – jak skończysz, to jeszcze przed publikacją przekaż brokerom żeby zaczęli otwierać krótkie pozycje…

- Panie dyrektorze – odezwał się niepewny głos z końca sali – ale czy takie postępowanie jest etyczne? Przecież działamy wbrew interesowi….- głos mu zadrżał, gdy zorientował się, że w salce konferencyjnej wszystko nagle zastygło, powietrze momentalnie zwiększyło swoją gęstość i temperaturę, zapadła cisza spowodowała, że można było niemal usłyszeć bicie serc uczestników meetingu. Młody koleżka z końca sali to nowy Junior Analyst, w trakcie drugiego tygodnia w pracy. Oczywiście absolwent renomowanej uczelni, doskonały student, opasłe CV wypełnione stażami bla, bla, bla - tym bardziej zaskoczył mnie tym wyjazdem z etyką…

- Wyjdź – powiedział Ludwik pozornie beznamiętnym belferskim tonem. Tylko prawie nie zauważalny tik oczu zdradzał to, jak niemiłosiernie był zagotowany. Junior został kompletnie zdekonstruowany, jego system wartości rozlał się po podłodze jak gęsta, lepka maź. Posłusznie wstał i wyszedł, depcząc po drodze „rozlaną substancję”. Tylko niewielka jej część prawdopodobnie jeszcze przez jakiś czas pozostanie przyklejona do jego podeszwy. - Wyniki naszej jednostki biznesowej w drugim kwartale… - kontynuował swoim zwykłym, podnieconym tonem Ludwik….

„Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas”. Od pewnego czasu zastanawiam się czy można być jednocześnie patrzącym i otchłanią? Zachować czyste intencje i powielać zepsucie? Jednocześnie czuć, że wszystko się kruszy, świat zaraz spadnie w przepaść i w tym samym momencie zapewniać siebie i innych, że pozycja, w której się znajdujemy jest właściwa a rzeczywistość przecież nieustannie zmienia się na lepsze. Zielona wyspa dzielnie unosząca się na karmazynowym morzu. Perspektywa dobrobytu dla wszystkich (z gwiazdką i przypisem napisanym prawie niewidoczną czcionką).

Jak wiele złożonych konstrukcji semantycznych powstało by wygładzić oczywiste sprzeczności i kłamstwa, które są powszechnie tolerowane? Konflikt interesów, który wydaje się oczywisty w sytuacji, gdy sąsiad rucha twoją kobietę, nie jest już tak oczywisty w innych sferach życia: w pracy, biznesie czy polityce. To są „zupełnie inne sytuacje”. „Nieporównywalne”, „niejednoznaczne”, „bardziej złożone”. „Nie oceniajmy ich pochopnie”. „Brakuje przesłanek, aby tak od razu ferować wyrokami….” A może pójdziemy na ugodę? Wspólnie wyruchamy kogoś innego? Najlepiej żeby był słabszy albo głupszy. Będziemy go okrutnie ruchać i wmówimy mu, że to dla jego dobra… Serio? Patrzysz na to z boku i myślisz: „tak już jest”… „nie zmienię świata”… „trzeba robić swoje”. Chodźmy na zakupy! Apatia czy euforia? Specyficzna mieszanka nieustającej nadziei, desperacji i melancholii. Funkcjonalny alkoholizm….

Eh… jeszcze parę lat tu pozapierdalam, pomęczę się, spłacę kredyty, zbuduje oszczędności, wyjadę i otworzę agroturystykę… będę miał spokój… będę szczęśliwy… a może lepiej założę cyrk z bandą kurwa karłów i kolesi, którzy podwieszają się na hakach za sutki?

Nie mogę oprzeć się refleksji, że niczym stado lemingów, wspólnie biegniemy w stronę przepaści. Niektóre z lemingów są większe i mają ładniejsze futerko. Te lemingi mają cwane oczka i są święcie przekonane, że są ważniejsze. Nadają tempo i wiodą prym nad innymi lemingami. Biegną wyprężone, od czasu do casu nonszalancko tratując mniejsze i słabsze lemingi. Survival of the fittest – myśli leming z elity. „Egalité fraternité liberté” – myśli sobie skała na dnie przepaści o spotkaniu z każdym jednym lemingowym łebkiem.

Dziś zasłużona piątkowa najebka – rozmarzyłem się przerywając na chwilę analizę danych napływających z otwierającego się właśnie w Szanghaju rynku syntetycznych derywatów zabezpieczających przed ryzykiem niewypłacalności „chuj-wie-jakiś-tam” krajów rozwijających się w Afryce zachodniej…

- Zander wytłumacz mi proszę dzisiejszą sytuację – usłyszałem nad sobą głos dzisiejszego bohatera – juniora – przez ostatnie dwa tygodnie zapoznałem się ze wszystkimi procedurami zgodności, polityką firmy i księgą etyki – twardy mały skurwysyn pomyślałem.

- Wciąż nie rozumiem, co tak naprawdę się wydarzyło na dzisiejszym meetingu – kontynuował – mógłbyś mi z tym pomóc? – dałem mu się wygadać, podniosłem wzrok, spojrzałem z cierpliwością i wyrozumiałością. Odczekałem kilka sekund.

- Spierdalaj – powiedziałem w najbardziej bezemocjonalny sposób jak tylko się dało. Im prędzej zrozumie, że nie jesteśmy tu po to żeby sobie pomagać tym lepiej – pomyślałem odwracając się z powrotem do monitora.

***

Zrobiło się późno. 72 piętro biurowca Nomura opustoszało. Zostałem sam. W emocjonalnej próżni. Zawieszony, ze wzrokiem wbitym w nocną panoramę migoczących w oddali świateł potężnego, w pełni zautomatyzowanego terminala kontenerowego w porcie – wrażenie przypominające perfekcyjnie odgrywaną symfonie C-Dur Wagnera. Wyizolowane ruchy hydraulicznych, nieczujących zmęczenia muskułów, wytłumione, niskie częstotliwości serwomotorów i wózków transportowych… wszechobecny, ostry, cudownie orzeźwiający zapach oleju przemysłowego. Wyobrażam sobie, że stoję w samym środku, na siatce precyzyjnie wytyczonych linii ciągu technologicznego. Doskonałość wynikająca z wyeliminowania czynnika ludzkiego, pozwalająca rozwiązywać wszystkie problemy metodami programowania liniowego. Czuje kojący, zimy podziw…chce być częścią tego systemu, który nigdy nie kwestionuje sensu.

Wokół wszystko się zatrzymało, tworząc idealnie statyczny obraz – tęskne zdjęcie „z wydłużonym czasem naświetlania” autorstwa jakiegoś natchnionego, początkującego fotografa. Jedyne, co zdradza, że ta scena jest żywa, to ledwo zauważalne mikro-drgania mojej powłoki. Sinusoidalne fale, gasnące zaledwie kilka milimetrów od ciała. Manifestacja starannie skrywanej wewnętrznej wojny, konfliktu dotyczącego każdego aspektu. Zwiastun nadchodzącej dekonstrukcji, sięgającej do poziomu molekularnego – ostatnie chwile utrzymywanej resztkami sił równowagi, poprzedzające totalną implozję…

***

Bar. Jeden szocik. Parkiet. Ekstatyczny taniec. Bar. Dwa szoty. Kibel. Bar. Dwa szoty. Krótka gadka z jakąś średnią panienką. Tabsy. Trzy szoty. Taniec. Bar. Long drink…i dwa szoty. Nic nie powoduje takiej przyjemnej euforii jak lekka chemia.

Przez dużą część życia szukałem sensu istnienia. W pewnym momencie doszedłem nawet do pozytywistycznego wniosku, że nasza egzystencja może mieć sens! Choćby bardzo ulotny, może mało ważny z perspektywy całego systemu, ale poprzez poczucie własnej odrębności, chęć ekspresji, życie może mieć realny sens. A potem puściłem całe to rozważanie w niepamięć. Pozwoliłem, żeby wszystko co robię było szybkie i efektowne a jednocześnie beznadziejnie płaskie, tylko pozornie oryginalne, pozornie wyjątkowe i co gorsza, pozornie „moje”.

No właśnie… pozory. Ludzkość osiągnęła absolutne mistrzostwo w zachowywaniu pozorów. Teraz każdy dzień jest taki sam. Ogarnia mnie przeświadczenie, że wszystko co robię jest niesamowicie przewidywalne, wręcz predefiniowane. To gdzie idę, co kupuję, jak reaguję. Wszystkie wybory i ścieżki, jakimi podążam to niezbyt skomplikowane drzewo binominalne, z doskonale oszacowanym prawdopodobieństwem przypisanym do każdego z węzłów decyzyjnych. Jeśli życie innych ludzi jest tak samo oczywiste i powtarzalne, to nie wiem po co komu ”Każde jutro”…. a może jest tak, że projekt już działa i za pomocą niezauważalnych bodźców wprowadzanych do otoczenia koryguje nasze wybory, tak abyśmy mogli żyć zawsze „wpięci we właściwe szyny”. Może ktoś tym wszystkim steruje? – Kiedyś czytałem, że w drugiej połowie XX wieku, w ZSRR istniała taka instytucja – GOSPLAN - która dysponowała imponującą macierzą całej gospodarki…zarządzanie państwem przypominało grę komputerową…

- Część! – pijacką kontemplację przerwał mi podniesiony kobiecy głos, który ledwo przebił się przez tłusty beat rozdzierający gęste powietrze w klubie. Obróciłem się i przeskanowałem stojącą obok młodą kobietę od góry do dołu. Po ubiorze oceniłem, że jej status społeczny zgadza się z moim, zestresowana pracoholiczka, szukająca „nowych znajomości” w modnym klubie dla korporacyjnych wojowników. Nareszcie jakaś fajna dupa, nadaje się – pomyślałem.

- Cześć! – odparłem zalotnie.

- Masz ochotę się czegoś napić? – zapytałem, podtrzymując standardowy rytuał, polegający mnie więcej na tym, że do pewnego momentu mam udawać, że nie wiem jaki będzie dalszy ciąg zdarzeń.

***

Na łóżku obok mnie, leży moja wczorajsza koleżanka. Dookoła porozrzucane elementy garderoby. W powietrzu unosi się zapach wykonywanej niedawno serii wspólnych, starannie zaprojektowanych dla maksymalnej redukcji stresu, ćwiczeń fizycznych. Jest blondynką – w sumie nie przepadam za blondynkami. Niemal doskonała linia boczna – wcięcie w talii, apetyczne pośladki, nieskazitelna skóra. Najwyższej klasy precyzja, z jaką jest „zrobiona”, godna jest najnowszej linii do produkcji chipów kwantowych Japan United Technologies. Istna nano-kurwa-technologia w chirurgii plastycznej… Gdybym tylko pamiętał jak ma na imię… lub chociaż jak wygląda jej twarz. Z drugiej strony, czy potrzebne mi są takie informacje? Raczej się już nie zobaczymy. Im szybciej zrobię jej kawę, tym szybciej sobie pójdzie – pomyślałem ciężko zwlekając się na nogi.

***

8 kilo hertz’ów.

Biały szum.

Kac. Tym razem alkoholowy.

Redundancja.

Kolejny dzień.

- Odbierz połączenie – na odbiorniku pojawił się pulsujący komunikat. Na ekranie pokazuje się zimna, beznamiętna twarz siwego mężczyzny w niemodnych, kwadratowych okularach. Ostre, klasyczne rysy, starannie uczesane na bok włosy sprawiają wrażenie, że ma się do czynienia z kimś wiarygodnym, mądrym, o nienagannych manierach… i kurewsko wyrachowanym.

- Dzień dobry Panie Zander – powiedziała twarz.

- Dzień dobry Panie Doktorze – odparłem niepewnie, przypominając sobie o niepokoju, jaki zawsze wywołuje u mnie kontakt z lekarzami. Syndrom białego kitla, lęk przed śmiercią i niedołęstwem – kompletnie nieracjonalne uczucie, bo przecież jeśli jestem chory to fakt ten rozpoczął swoje istnienie w przeszłości, niezależnie od momentu poznania diagnozy. Właściwe byłoby założenie, że kontakt z lekarzem może mieć tylko pozytywne skutki – diagnozuje i leczy chorobę, która przecież i tak istnieje i cię trawi...

- Mam przed sobą Pańskie kompleksowe wyniki… - powiedział doktor wstając od swojego biurka, na ekranie ukazała mi się szersza perspektywa nowoczesnego gabinetu.

- To już koniec – dopowiedziałem w myślach.

- Właściwie… wszystko jest w normie…. - kontynuował doktor.

- Jak to? – moją twarz rozświetlił entuzjazm nastolatka, który po raz pierwszy zobaczył gołe cycki. Lekarz opuścił wzrok i powoli wykonał kilka kroków w prawo. W tym momencie sensor ruchu gabinetowej kamery, który do tej pory za nim podążał, „zgubił„ na chwilę focus i urządzenie na ułamek sekundy wykonało silne zbliżenie na stertę papierów leżących na biurku. „Projekt: Każde Jutro; Pacjent#31…” – byłem prawie pewien, że dojrzałem jeden z nagłówków.

- Jednak… - odparł odrywając moją uwagę od intrygującej dokumentacji lekarz. Zawsze musi być jakieś kurwa „ale” – pomyślałem jednocześnie obmyślając playlistę na swoją ceremonię pogrzebową.

- Analiza zgłoszonych przez Pana objawów somatycznych w koniunkcji z wynikami psychometrii wskazuje na prawdopodobieństwo wystąpienia AIDS….

- Jak to AIDS?!? – wykrzyczałem – przecież AIDS, pedalska plaga z końca XX wieku od paru dobrych lat już nie istnieje!

- To stosunkowo nowy i mało poznany zespół chorobowy, wciąż nie znamy jego przyczyn, ani długofalowych skutków – odparł spokojnie doktor.

- Ale… - zatkało mnie.

- Pacjenci z podejrzeniem AIDS powoli tracą zainteresowanie komunikacją z innymi ludźmi, nawiązywaniem relacji, stają się kompletnie obojętni, cechuje ich społeczna apatia… Panie Zander, nie znamy jeszcze lekarstwa na AIDS, ale mam dobrą wiadomość… Po ustaniu pierwszych objawów fizycznych, wszyscy znani nam pacjenci z AIDS utrzymują pełną funkcjonalność społeczną i przede wszystkim zawodową… niektórzy stają się nawet bardziej efektywni w pracy! – w kąciku ust doktora pojawił się grymas, który mógł być czymś w rodzaju dumy i podziwu.

- Z tego co udało się nam do tej pory ustalić to nie jest śmiertelne – robocza nazwa tej przypadłości to skrót od: „Auto Immune Disease of the Soul”, czyli autoagresywna choroba duszy.

Do końca projektu zostały jeszcze 23 dni a Wy już sprawiliście nam ogromną radość osiągniętym wynikiem 50%!!! Możecie być pewni, że Wasze wsparcie przełoży się na maximum naszego zaangażowania w jak najlepsze wydanie nadchodzącego albumu. Nie mamy żadnych wątpliwości, że z Waszą pomocą osiągniemy pełny sukces. Poniżej video i parę sentymentalnych słów od naszego perkusisty – Barta.