Drodzy Wspierający!

Miesiące ciężkiej pracy wreszcie zbliżają się do końca. Z radością informujemy, że Pizze są już wydrukowane i niedługo ruszymy z dostawami. Przy okazji chcieliśmy Was zaprosić na oficjalną premierę naszej książki, która odbędzie się w Krakowie, 1 czerwca, w Bazie na ulicy Floriańskiej 15, o godzinie 18. Szczegóły są dostępne pod tym linkiem: https://www.facebook.com/event...

Jeszcze raz dziękujemy za Państwa pomoc,

GrUpKa

PS Na naszym fanpejdżu (https://www.facebook.com/Pizza...) dostępna jest filmowa zapowiedź wydarzenia. Całość animacji poklatkowej z udziałem Pizzy już niedługo.

Drodzy wspierający,

na stronie naszego wydawcy, Korporacji Ha!art, dostępna jest już oficjalna zapowiedź Pizzy Polskiej (http://ha.art.pl/wydawnictwo/z...). Wczoraj zakończyły się ostatnie konsultacje w sprawie druku książki. W przyszłym tygodniu nakład ma trafić w nasze ręce. Dostawa Pizzy już niedługo.

Serdecznie pozdrawiamy,

GrUpKa

Szarpnął lekko zardzewiałe wrota do podziemi, przewracając przy okazji czyjś rower, i ruszył na dół. Trafił do długiego, wąskiego korytarza, z rzędem identycznych drzwi. Było tu nawet ciemniej niż na górze. Stał chwilę i nasłuchiwał. Zza ściany tuż obok dobiegły go te same nerwowe chichoty, które słyszał przez telefon. Skierował się w tamtą stronę. Zapukał. Śmiechy momentalnie ucichły. Usłyszał skradanie się i szepty:

>Idź otworzyć, Czarodzieju.

>Ja nie chcę, niech Mistrz Gry zadecyduje.

>Czyja postać ma najniższą Mądrość?

>Ja z Władcą Cienia mamy taką samą.

>Rzucajcie k20 na Siłę Woli.

Rozległ się dźwięk rzuconych kości. Na chwilę wszyscy zamilkli.

>Ha! Krytyczny pech! Idziesz, Płomienny Młocie!

Dostawca usłyszał kroki, a następnie zgrzyt towarzyszący otwieraniu dwóch zamków. W końcu pilnie strzeżone wrota się uchyliły i jego oczom ukazał się otyły mężczyzna z niechlujnym, tygodniowym zarostem. Miał na sobie poplamiony, szary podkoszulek, luźne dżinsy, a na plecach czerwoną, wyraźnie za małą pelerynę, sięgającą jedynie do kolan. Poprawił wielkie okulary i zakaszlał nerwowo.

>Witaj wędrowcze. Jestem Płomienny Młot, strażnik Porządku i Sprawiedliwości. Widzę, że przyniosłeś nam strawę.

– Dwie mięsne i dwie butelki 7Down – powiedział, ignorując dziwne powitanie. – To razem będzie 70 złotych.

>Wykrywam błąd w obliczeniu. Prawidłowa odpowiedź to 67 złotych i 95 groszy.

– Doliczyłem sobie za fatygę. Ostatnie, co chciałem robić w długi weekend, to szukać jakiejś piwnicy – odpowiedział poirytowany.

>Mroczny Lordzie, rzuć temu tutaj gnomowi na Przekonywanie. K12 z modyfikatorem –4.

Dostawca delikatnie postawił trzy pudełka na idealnie czystym blacie i już chciał się wycofać, gdy nagle dziewczyna, która właśnie skończyła smarować swoje paznokcie, chwyciła go za nadgarstek i patrząc mu w oczy, zapytała:

– Czy te pudełka są z papieru czerpanego?

Nie wiedział, co powiedzieć, mając w głowie tylko obawę, żeby go nie pobrudziła tą dziwną mazią.

– Ja… Co?

– Czy te pudełka są z papieru czerpanego? – powtórzyła. – No, bo wie pan, jakie wielkie to ma znaczenie dla naszej planety? W polskich domach powstaje rocznie dwanaście milionów ton odpadków, z których większość ląduje na wysypiskach. Aż dwa miliony trafia do lasów albo domowych pieców. Moglibyście prosić ludzi, żeby po zjedzeniu tego, co w tej tekturze dostarczacie, oddawali wam pudełka. Przyczynilibyście się do ratowania naszej planety!

– Ja…

– Ej, siostra, weź, ty znowu swoje – wtrącił się brat. – Lepiej byłoby wam zwrócić uwagę na ekonomię – tym razem odezwał się do dostawcy. – Te pudełka pewnie trochę kosztują. Jakbyście odzyskiwali te raz już wykorzystane, moglibyście wydawać mniej przy takich samych zarobkach, czyli… sam zysk! Później kapitał, który zaoszczędzicie, moglibyście zainwestować w jakieś nowe sprzęty…

Dziewczyna popatrzyła na niego ze złością i powiedziała:

– Myślałby kto, jaki doświadczony ekonomista! Ty najpierw gimnazjum skończ, a nie wymądrzaj się! Jak tak dalej pójdzie, to będziesz jakimś korposzczurem, co to nic nie robi, tylko pracuje i znęca się nad pracownikami, wykorzystując ich jako tanią siłę roboczą!

– Tak działa wolny rynek, moja droga – znów poprawił okulary, by dodać sobie powagi i odwagi. – On wyzwala, a nie zniewala. Oczywiście, o ile masz pieniądze i jesteś przedsiębiorczy.

– „Wolny rynek”, myślałby kto… Ale pod poduszką dalej trzymasz Karola Marsa i śmiesz nazywać się anarchistą.

– Mars to stare dzieje, co to już nie wrócą, a do tego bajkopisarz – chłopak zrobił się cały czerwony. – Nie ma sensu żyć utopijnymi wizjami, takimi jak twoje, bo po prostu jesteś głupią idealistką. Wiesz, że wszyscy mają gdzieś te twoje durne iguany czy inne halibuty?

– Ja nie mam! Mnie naprawdę martwi ich los! – z wściekłości zacisnęła palce na nadgarstku dostawcy mocniej, niż mógłby się po niej spodziewać. – Przez ludzi takich jak ty, ludzie tacy jak ja muszą cierpieć, przykuwać się do drzew i podcierać jednym listkiem papieru toaletowego!

Chłopak prychnął, a dziewczyna podeszła do pudełek z pizzą i gwałtownie zaczęła je otwierać, co wywołało niepokój u brata. Zgodnie z zamówieniem: dwie wiejskie i jedna wegetariańska. Odepchnęła pudełka z niegodnym jej osoby mięsem i zaczęła lustrować swoje danie. Wąchając je, zapytała:

– Bez glutenu?

Dostawca najchętniej by uciekł. To zbyt trudny dzień na pytania ze skomplikowanymi słowami. Nic nie rozumiał z ich rozmowy.

– Ee… Dodaliśmy, niech się pani nie obawia – spróbował ją uspokoić i zapobiec rozczarowaniu, że dostała jakąś wybrakowaną pizzę, ale jej reakcja kompletnie go zaskoczyła.

Podszedł do odpowiednich drzwi i nacisnął żółtawy pstryczek z wizerunkiem dzwonka, zapalając, a jakże, światło. Odszukał kolejny, z narysowaną żarówką. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo, wybrał więc najskuteczniejszą z metod w takich sytuacjach – energicznie zapukał. Drzwi otwarły się niemal natychmiast. Uderzył go dobiegający z wnętrza zapach drewna i jakiegoś charakterystycznego środka do czyszczenia (zawsze widział go na półce u babci, ale teraz nie mógł sobie przypomnieć nazwy). Na progu pojawiła się olbrzymia postać, która zapełniła swoją sylwetką całe wejście. Dostawca nawet nie zdążył otworzyć ust, gdy gigantyczne łapy wyrwały mu pizze z ręki, otworzyły pudełko znajdujące się na wierzchu, po czym niezwykle uroczyście dotknęły krawędzi wypieku.

– Co to ma, bulwa, być?

– No, pizza – odparł na tyle przytomnie, na ile był w stanie zebrać myśli po tak gwałtownej akcji. – Dwie wiejskie. Zgodnie z zamówieniem.

Klient spojrzał na niego złowieszczo, raptownie czerwieniejąc. Przez kilka chwil nie mógł wydobyć z siebie głosu, wreszcie po krótkiej walce połączonej z serią głośnych wdechów i wydechów, udało mu się względnie wrócić do równowagi.

– Żartujesz pan, prawda? Proszę dotknąć, sprawdzić, jakie to zimne. Co ja mam, bulwa, podgrzewać? Marnować energię? Jechał pan tu ponad godzinę, kiedy według Nudle Maps powinno to zająć jedynie równe siedemnaście minut.

– Owszem, ale w czas oczekiwania wchodzi jeszcze upieczenie, które zajmuje przynajmniej pół godziny. No i sam dojazd.

– Dojazd, dojazd! Tyle to przygotowujecie, a przyjeżdża i tak lodowate. Jaki to, bulwa, ma sens?

Właśnie, jaki to ma sens? Pytanie uderzyło dostawcę. Jeszcze przed chwilą szykował się do jakiejś w miarę skutecznej odpowiedzi, teraz jednak, patrząc na czerwieniejącą ze złości twarz klienta i słysząc zaskakujące słowa, skierował myśli na zupełnie inne tory. Oto stoją w progu, patrząc na siebie wrogo. Obaj woleliby poświęcić tę chwilę na coś innego, a jednak będą ją dalej tak ciągnąć, kłócić się coraz głośniej, ogólnie marnować cały ten czas. Kiedy już wreszcie skończą, będzie musiał stąd wyjść, wpakować się do zimnego auta, a potem czekać na kolejne telefony, za którymi kryć się będą kolejni, pełni pretensji i wyrzutów amatorzy taniej pizzy… Nie. Było dopiero południe, a on już nie miał siły tego wszystkiego ciągnąć.

– Niestety, czasem tak bywa. Jako rekompensatę możemy spuścić panu po, ehm… 5 złotych od każdej.

– Wreszcie zaczynamy mądrze mówić. Po 10 złotych.

– Dzień dobry. Chciałem zapytać, czy nie wie…

– To na pewno zły adres – przerwała mu kobieta. – U nas zamawianie jedzenia z zewnątrz podczas lekcji jest zabronione – oznajmiła z wyczuwalną irytacją.

– Uhm, to na pewno ten adres, już sprawdzałem.

– Nie, nie, nie. Proszę teraz wyjść, jeśli nie ma pan identyfikatora, nie mogę pana wpuścić na teren szkoł…

– Daj mu spokój, babo. Nie musisz się wszystkiego czepiać. Ej, ta pizza tutaj! – szczeknął znany mu już głos. Zaraz za nim podbiegł w ich stronę wysoki chłopak.

Był tylko kilka centymetrów niższy od dostawcy, a przy tym bardzo chudy i żylasty. Przycięte na jeżyka włosy i nakrapiana trądzikiem twarz sprawiały, że przypominał wszystkich gimnazjalistów w jego wieku. Jedyną cechą, jaka odróżniała go od reszty, był wzrok. Nieprzyjemny, wyzywający, sprawiający, że żołądek odruchowo skręcał się z nerwów pod jego ciężarem. Teraz tym wzrokiem terroryzował kobietę, która, jak się dostawca domyślił, była woźną.

– Nie możesz wnieść tego na teren szkoły – oznajmiła, patrząc z uporem na uczniaka. – Tak jest zapisane w statucie.

– Och, naprawdę? A zgadnij, gdzie ja mam ten twój statut? – odpyskował chłopak.

Dostawca spojrzał z niepokojem na woźną. Patrzyła na wyrostka z pewną stanowczością, ale w jej oczach kryło się coś jeszcze, coś, czego mężczyzna nie potrafił zidentyfikować.

– Nie możesz tak do mnie mówić, Błoniewski – oznajmiła, marszcząc brwi. – W każdej chwili mogę zawiadomić dyrektora.

– Oj, przecież oboje wiemy, że tego nie zrobisz – chłopak parsknął śmiechem. – Pamiętasz naszą ostatnią, ekhem, dyskusję? Mam nadzieję, że wiesz, że ja dalej orientuję się, gdzie parkujesz swojego grata?

Przeszedł przez próg. Jego oczom ukazało się zapuszczone mieszkanie, zawalone puszkami po piwie i opakowaniami po chińskim żarciu. Nad wszystkim górował wielki obraz Romana Dymowskiego. Poczuł się nieswojo. Osiłek podciągnął rękaw bluzy, odsłaniając tatuaż z podobizną człowieka w mundurze.

– Siadaj. Browarka?

– Nie, dzięki, jestem w pracy. Poza tym – nie za wcześnie?

– Co? Na piwerko nigdy nie jest za wcześnie. Andzia, chodź na śniadanie!

W drzwiach pojawiła się dziewczyna, na oko dwudziestopięcioletnia. Kruczoczarne włosy, różowe legginsy, ostry makijaż na twarzy. Gdyby przyłożyć kartkę, pewnie odcisnąłby się obraz.

– Kto to?

– Facet od pizzy. Pomyślałem, że fajnie by było, jakby z nami chwilę posiedział.

– No, chyba jesteś posolony! Wiesz, która jest godzina?

– Dopiero jedenasta, spokojnie. Nie denerwuj się.

– Jak mam się nie denerwować? Tylko moja matka może wchodzić do tego mieszkania bez mojego pozwolenia! Tylko ona i nikt inny! Żadni twoi koledzy czy znajomi!

– Andżelika, zluzuj… Chłopak nam śniadanie przywiózł.

– No dobra… Ale, że na piwo z Mateuszem i Michałem do końca tygodnia nie wyjdziesz, to ty wiedz!

Dostawca poczuł na sobie nienawistny wzrok Andzi vel Andżeliki. Mimo to strasznie go korciło, żeby zapytać o tatuaż.

– Fajna dziarka, gdzie robiona? Też myślałem nad tatuażem ostatnio.

– Tutaj niedaleko jest taki salon, nawet tanio mają. A jak się dogadasz, to nawet za flaszkę zrobią, hehe…

– Dlaczego akurat taki motyw? Interesuje się pan militariami?

– CO? CHYBA CIĘ NIEDOINFORMOWAŁO! CHWAŁA BOHATEROM! CZOŁEM ŻOŁNIERZOM ZAKLĘTYM!

Dziewczyna omiotła go jeszcze bardziej nienawistnym spojrzeniem.

– Przepraszam, nie chciałem nikogo urazić. A czyją właściwie podobiznę ma pan na tym tatuażu?

Zapadła chwila ciszy. Tak czułem.

– Yyy… a czy to ważne? Ważne jest oddanie chwały poległym obrońcom Wielkiej Polski! ŻYLI PRAWEM WILKA, WIĘC HISTORIA O NICH MILCZY, ALE MY NIE ZAPOMNIMY!

– No cóż, liczy się przesłanie, prawda?

– Jak najbardziej! Jeszcze jak!

Przez chwilę nikt się nie odzywał; słychać było tylko gotującą się wodę w czajniku.

– Napije się pan czegoś, jak już pan tu tak siedzi? – spytała Andżelika lodowatym głosem.

– Nie, dziękuję. Obędę się bez – dodał łagodząco.

Zapadła niezręczna cisza.

– A czemu nie jesteś w koszulce patriotycznej? Nie jesteś Polakiem? Co? – zainteresował się osiłek.

– Jestem Polakiem, patriotą nawet, ale do pracy mam uniform i nie mogę go sobie, ot tak, zdjąć.

– Ale po pracy ubierasz, nie?

– Zdarza mi się, ale dosyć rzadko. Mam jedną koszulkę, na więcej mnie nie stać. Ja rozumiem, gdyby one były tańsze, ale bluza z małym orzełkiem za 250 złotych, a koszulka z husarzem za 90 złotych? Za drogie to wszystko jest.

– Prawdziwy patriota powinien chodzić tylko w takiej odzieży. Dla ciebie, widzę, lepiej, bulwa, kupić koszulkę za trzy dychy od jakiegoś żółtka, niż prawdziwą, bulwa, polską koszulkę, uszytą w Polsce przez polskich pracowników.

– Powiedziałem już. Za drogo.

– Akcesoriów też nie?

– Nie no, mam breloczek do kluczy, z orzełkiem na tle flagi.

– Tyle chociaż… Ja to ostatnio kupiłem sobie kij bejsbolowy, taki z małym powstańcem. Przydał się, jak taki ziomek fikał do nas, jak żeśmy szli ostatnio z kumplami. My się go tylko spytaliśmy, za kim jest, a on zaczął uciekać, więc pewnie był za Ległą, czy coś, to go dogoniliśmy i dostał w mordę. A przedwczoraj pobiliśmy arabusa ze sklepu na dole. Zapamięta, co to znaczy zadrzeć z Polakami.

Dziewczyna spojrzała na swojego bejsbolistę z przerażeniem.

– Seba, pojednało cię? Ziomek pewnie zaraz przykonfidenci na pały. Co z tobą?

– O bulwa, nie pomyślałem o tym…

– Ty rzadko kiedy myślisz. I co teraz?

Dostawca poczuł narastające zagrożenie. Chyba pora się wynosić. Spróbował jeszcze załagodzić sprawę.

– Spokojnie, nigdzie nie pójdę, o niczym nie słyszałem.

Na twarzy dryblasa widać było wewnętrzną walkę. Chyba mi uwierzył.

– Nie wierzę ci, ale chyba nie mam wyboru.

Ponownie zapadła cisza, zakłócana jedynie przez muchę krążąca wokół zalegających w kącie kuchni, pustych (chociaż nie było to do końca pewne) pudełek po pizzy. Jeśli zaraz nie wyjdę, skończę z podbitym okiem i wybitymi zębami. Albo nie wyjdę wcale. Niezręczny moment został przerwany przez dryblasa. Jego twarz zrobiła się czerwona, na czoło wyszły żyły.

– Można wiedzieć, za kim jesteś?