Materiał dłuższy i ciekawszy TVP GORZÓW: http://gorzow.tvp.pl/23345548/mlody-pisarz-szuka-sponsorow-aby-wydac-namietnosc-ognia

Materiał krótszy w TELEEXPRESS (od 10 minuty) http://teleexpress.tvp.pl/22955633/27122015-1700
 

"Od ponad dwóch lat służy jako strażak ochotnik, a od pięciu spełnia się jako poeta i pisarz. Osiemnastoletni Karol "Szpaczek" Kajda, bo o nim mowa, ma na koncie m.in. ok. 250 wierszy opublikowanych w Internecie. Ich pozytywny odbiór przez czytelników oraz służba w OSP dały kolejny owoc jego twórczości - strażacką powieść "Namiętność ognia", którą młody pisarz pragnie wydać w formie tradycyjnej książki. -Chciałem przez to okazać szacunek i podziw moim druhom, bo to są prawdziwi superbohaterowie naszych czasów- wyjaśnia: -Zdarzenia które tam opisuję, pożary czy wypadki - to wszystko jest wymyślone. Nie chciałem opisywać prawdziwych wydarzeń. Występujące tam osoby też nie są do końca prawdziwe. Zgadzają się tylko ksywki z naszej OSP. Inspirowałem się charakterem naszej jednostki. Jej nazwa jak i nazwy miejscowości są już prawdziwe. Akcja dzieje się w powiecie wschowskim, w Sławie i okolicach.

"Szpaczek" skontaktował się z wydawnictwem, które oferuje szybkie wydanie książki na wybranych przez autora zasadach. Karol zdecydował się na wariant, który wymaga wyłożenia przez niego kwoty rzędu 7.8 tyś zł. Taka kwota jest poza jego zasięgiem, zdecydował się więc na zbiórkę w Interncie, na tzw. platformie crowdfundingowej. Młodego pisarza można wesprzeć wchodząc na stronę https://wspieram.to - tam w kategorii "Książki/Pisma" wystarczy odszukać projekt poświęcony "Namiętności ognia" i postępować zgodnie z instrukcjami portalu. Karol planuje wydać swą powieść w 600 egzemplarzach, z czego setka przeznaczona będzie na ewenetualne nagrody dla wspierających. Dla najbardziej hojnych darczyńców (minimum 500 zł) znajdzie się miejsce z tyłu okładki. Umieszczone zostanie tam, np. logo, jeśli będą to firmy. Jednak do każdej kwoty wsparcia przypisana jest nagroda, nawet jeśli przelejemy choćby złotówkę. 

Gdzie tkwi haczyk? Otóż wszystko musi się udać do 2 lutego. - To mnie właśnie, że jest tak mało czasu - przyznaje pisarz. - Ale z tego co czytałem na różnych forach forach Internetowych, to okres okołoświąteczny jest idealny dla tego typu zbiórek. - śmieje się. - Skoro eksperci rak mówią, to coś musi w tym być - dodaje. 

Więcej o Karolu przeczytasz w świątecznym wydaniu "Tygodnika Nowej Soli"" ~ Filip Pobihuszka

[...]Włączyłem telewizor i automatycznie zostało na TVN 24. Wiadomości z kraju i ze świata, wziąłem łyk herbaty.

-A teraz wiadomość z ostatniej chwili. Gdy nasi reporterzy przejeżdżali przez miejscowość Brzezina, natknęli się na… - obraz pokazał Kościół w Brzezinie z zawaloną wieżą, która odcięła jedyne wyjście z kościoła. Wtedy zauważyłem dym, czarny, zaczęło mnie to zastanawiać czy w środku są ludzie. Wtedy słyszę jak syrena wchodzi na obroty, trzema krokami dotarłem do telefonu, poszły dialery*.

-Wydarzyło się to dosłownie przed chwilą, na naszych oczach, ludzie zaczęli dzwonić po służby ratunkowe, niebawem powinna na miejsce przybyć straż pożarna, pogotowie i policja, bo jak donoszą świadkowie zdarzenia, w kościele znajdują się ludzie. – Kurwa mać! Szybko się ubrałem, ale chuj mi po tym, jak nie mogę znaleźć kluczy od samochodu. Pobiegłem ubrać buty, z łazienki wychodzi Angela.

-Jedziesz?

-Muszę, w kuchni masz śniadanie, zostań tu aż wrócę, proszę. – pocałowałem ją w policzek, odwracając się, zauważyłem na komodzie kluczyki od samochodu, chwyciłem je i wybiegłem z domu. Zbiegam po schodach. Kurwa! Nie zdążę! Ostatnie piętro! Zgubiłem kilka schodów, poleciałem na plecy.

-Żesz kurwa mać!

-Panie! Spokojnie! Nie pali się przecież. – Mówi emerytowany sąsiad.

-A właśnie, że pali! – krzyczę, biegnę dalej do samochodu, wsiadłem i z piskiem opon wyjechałem spod parkingu. Mknę samochodem do remizy, dobrze że to nie jest daleko. Wjeżdżam na plac, ale już jest pełno samochodów! Nie załapię się! W mordę! Wbiegam na świetlicę, pusto… Pewnie już są na garażu! Wpadam na dyżurkę, a tam Dudi za radiem.

-Nie jedziesz?

-Zachlałem pałę, nie mogę.

-Jest miejsce?

-Zakurwiaj!

Pobiegłem na garaż, GBA właśnie wyjeżdża z remizy na sygnałach.

-Bambo, nie opierdalaj się! – wrzeszczy Błażej.

-Dawaj, dawaj! – krzyczy Andrzej. Ubrałem się szybko w pancerz rycerzy Floriana i mknę w stronę drzwi GCBA. Widzę, że przy bramie stoi już kilku młodych z młodzieżówki, pewnie za chwilę będą myć garaże. Ach! Podziwiam to ich poświęcenie i oddanie jednostce! Przez radio słyszę, że Dudi składa informacje odnośnie wyjazdu, ryk silnika zagłusza wszystko, czuć jeszcze zapach spalin, który wleciał do środka, pierwsze skrzyżowanie! Klakson! Mkniemy przez centrum, samochody zjeżdżają, ludzie patrzą z podziwem.

-Widziałem w telewizji! – krzyczę.

-Jak tam jest? – krzyczy prezes z pytaniem.

-Grubo!

-Zero-dwa zgłoś dla zero-zero.

-Jest zero-dwa – zgłasza Andrzej.

-Słuchaj, bo najprawdopodobniej na miejsce zdarzenia dojedziecie pierwsi, Brzezina zmaga się z innym zdarzeniem, dojedzie późno. – nasłuchiwaliśmy z trudem.

-Kurwa! Ale będzie zapierdol! – krzyczę.

-Przyjąłem. Bysiu! Weź wyprzedzaj! – Andrzej miał dowództwo na swoich barkach.

Po dwunastu minutach jesteśmy na miejscu, widać telewizję, mnóstwo gapiów, ludzi, którzy próbują odgrodzić gruzy, dach kościoła płonie. Jak to się stało?! Cholera!

-Z wozu! – krzyczy Andrzej. Wysiadłem, otworzyłem kieszeń z wężami, wyrzuciłem W-75, wzrokiem widziałem, że Zocha odgania tłum i zabezpiecza miejsce zdarzenia. Linie zostały rozwinięte, panika, gubię się, nie wiem co teraz. Jak Andrzej to ogarnie…?

-Ej! Bambo! Zocha! Ubierajcie się w aparaty! Cycek jeden z drugim! Przygotujcie drabinę! Drugą też! Wyciągniemy ich przez okno! Bambo, Zocha, weźcie hooligana! Wybijecie szybę. Reszta schładzać konstrukcję dachu! Ruchy! Ruchy! – Ubraliśmy się w aparaty, jedna drabina już była oparta o mur, Zocha kazał mi iść pierwszy, pewnie dlatego, że był większych rozmiarów niż ja. Wchodząc do środka nie widziałem nic, było mnóstwo czarnego dymu, zaczęła ogarniać mnie panika! Nie wiem co robić, cholera! Boję się! Pełno ludzi, jedno wyjście, są przytomni? Nie wiem! Cholera! Nie mogę się poddać, Zocha wszedł z W-52, najpierw ogarnęliśmy tłum, pomogliśmy ludziom się wydostać z budynku, wyszło już z piętnaście osób, najpierw dzieci z kobietami, potem faceci, na końcu przede mną stanął kapłan, natychmiastowo zapytałem, czy na górze jest ktoś jeszcze.

-Tak! Organista – Zaczął kasłać.

-Gdzie znajdę wejście?!

-Jeśli zostało, to w wieży!

-Dziękuję! Teraz niech się pan wynosi! Rota pierwsza do dowódcy!

-Tu dowódca do roty pierwszej.

-Ewakuowaliśmy wszystkich z dolnego piętra, sprawdzamy czy jest dojście na wyższe piętra.

-Przyjąłem, uważajcie na siebie. –Nie widzę nic, mimo to próbuje sobie przypomnieć mniej więcej ułożenie budynku, idę za głosem intuicji. Nagle huk! Wzdrygnąłem się, żyrandol spadł na ziemię. Zaraz po tym spadł dach, położyliśmy się na ziemi, z pozycji klęczącej. Zrobiło się jeszcze gorzej, zauważyliśmy, że ściany na pierwszym piętrze już nieźle płoną.

-Rota pierwsza do dowódcy!

-Jest rota pierwsza!

-Zmiana planów! Przeszukajcie cały dół! Powtarzam! Przeszukajcie cały dół, dostaliśmy się do środka od głównego wejścia! Rota druga przeszuka górę!

-Przyjąłem. Zocha! Idziemy tam! - Idziemy na czworaka szukając jak najlepszej widoczności, nie natrafiamy na nikogo, docieramy do ołtarza, gasimy ogień, słyszymy wołanie o pomoc, Idziemy w stronę krzyków, pod gruzem została uwięziona noga mężczyzny, o pomoc wołała kobieta, to starsza kobieta.

-Rota pierwsza do dowódcy! – nic.

-Niech się pani uspokoi! Pomożemy wam.

-Halo! Proszę pana! Słyszy mnie pan? – woła Zocha do mężczyzny.

-On dostał żyrandolem w głowę! – krzyczy kobieta.

-Rota pierwsza do dowódcy! – nic.

-Bambo, jest źle, głowa mocno krwawi, na dodatek jest uwięziony.

-Poczekaj, podniosłem gruzy wyciągając sto dwadzieścia procent z mięśni.

-Proszę pani! Jak się pani czuje? – zero odzewu po pytaniu Zochy.

-Kurwa! Straciła przytomność – robi się źle. – Rota pierwsza do dowódcy!

-Zgłasza dowódca.

-Mamy tu dwie osoby poszkodowane! Jedna straciła przytomność! Starsza pani, emerytka! Powtarzam! Emerytka! Do tego mamy pacjenta z urazem głowy i zmiażdżeniem nogi! Potrzebujemy wsparcia!

-Zrozumiałem, gdzie jesteście?

-Na wprost od głównego wejścia, mniej więcej na środku! Tam gdzie wisiał żyrandol!

-Przyjąłem, wysyłam do ciebie rotę trzecią. – przyjechało wsparcie, pewnie dlatego Andrzej się nie odzywał. Czyżby państwówki wciąż nie było? Z resztą! To jest teraz nie ważne! Dymu jest coraz mniej, zaczynam dostrzegać ołtarz i wiszącego Jezusa na krzyżu. Dobiegła rota trzecia, po głosie usłyszałem, że to House, nasz doktor z remizy, biorą emerytkę, my bierzemy faceta, trzymam go za nogi, kurwa, ciężko się go niesie, zmiażdżona noga lekko wypływa mi z rąk. Wychodząc na zewnątrz nasze czujniki informujące o zawartości powietrza w butli zaczynają piszczeć. Ratownicy medyczni przejęli poszkodowanych, my z Zochą ściągnęliśmy aparaty, jesteśmy cali mokrzy, temperatura ciała jest ogromna, oboje jesteśmy rozgrzani.

-Złapcie chwilę oddechu, potem przyjdźcie do mnie – mówi Andrzej.

Co chwilę ktoś krzyczy, silniki chodzą głośno, widać biały dym, oznacza, że źródła ognia już nie ma. Po chwili głównym wejściem wychodzi rota druga z organistą. Niosą go na rękach, stracił przytomność. Ściągnąłem Chełm, kominiarkę, poczułem ulgę, gdy poczułem powiew wiatru, złapałem za butelkę wody, napiłem się. Zocha wziął butelkę po mnie. Wtedy na miejsce zdarzenia przyjeżdża Brzezina. Z dwadzieścia jeden wychodzi dowódca zmiany, podchodzi do Andrzeja mówiąc mu, że przejmuje dowodzenie.
...