Po prostu ❤️ ❤️ ❤️

Kochani, dostajemy od Was wiadomości z recenzjami "Dziadów, cz. V" i serce nam rośnie.

Na Lubimy Czytać gra ma średnią ocenę 8.9/10, z czego przeważają oceny 9/10 i 10/10!

Bardziej szczegółowe opinie są dla nas jeszcze bardziej miłe. Np. takie jak, te:

Przy okazji mamy gorący apel do osób, które jeszcze nie podały nam adresów do wysyłki. Prześlijcie je do nas, prosimy, inaczej nie zdążymy Wam wysłać pakietu przed końcem roku :(

Natomiast osoby, którym "Dziady, cz. V" tak się spodobały, że chciałby ją też kupić komuś na Gwiazdkę, powinny się pospieszyć. Grę można nabyć tylko na tej stronie: https://bit.ly/3FCo0Ch (od razu scrollujcie na jej dół).

Pozdrawiamy Was serdecznie i życzymy wam wszystkich wesołych świąt! :)

Kochani,

spływają do nas pierwsze recenzje "Dziadów, części V" i są bardzo, bardzo pozytywne. Poniżej zamieszczamy te dwie, które nas szczególnie urzekły (także dzięki przepięknym fotografiom). Niezmiernie cieszy nas, że gra tak bardzo się podoba <3 

Przy okazji: jeśli ktoś z Was nie otrzymał jeszcze swojej paczki, maila z kodem umożliwiającym pobranie e-booka lub maila z pierwszym rozdziałem "Dziadów, części V" (w zależności od tego, jaki kto produkt nabył), prosimy o możliwie szybkie przesłanie nam tej informacji. W tym momencie już każdy z Was powinien otrzymać swój pakiet (za wyjątkiem osób, które nie podały nam adresów do wysyłki – niemniej i je prosimy o przesłanie nam wiadomości z odpowiednimi danymi :)).

Pozdrawiamy Was serdecznie i niech tegoroczna jesień będzie dla Was wyjątkowa!

Kochani, 3 bardzo ważne sprawy:

1. Ciągle brakuje nam danych 69 osób wspierających. Tym osobom nie możemy ani wysłać paczki (chcielibyśmy, ale to niewykonalne :( ), ani zaksięgować ich wpłaty, więc e-booka też im wysłać nie możemy, 1 rozdziału gry również :( Bardzo, bardzo, bardzo Was prosimy, sprawdźcie jak najprędzej, czy uzupełniliście dane do wysyłki, albo prześlijcie nam je po prostu, a my sami je wpiszemy.

2. Doszły nas słuchy, że wśród naszych patronów jest wiele osób, które tak nie trawią kuriera Poczty Polskiej, że aż chcą dopłacić, byle tylko ich paczka trafiła do Paczkomatu. Takie osoby prosimy o kontakt do jutra (czyli do 29.10), najpóźniej do godziny 15:00.

3. Wiemy też, że wśród obserwujących tę zbiórkę są osoby, które spóźniły się na zakup "Dziadów" przez portal Wspieram.to. Jeśli jesteś jedną z nich, mamy dla Ciebie dobrą wiadomość. Grę (w formie książki, w formie książki z gadżetami lub w formie elektronicznej) można już zamawiać na w księgarni wydawnictwa Otwartego: https://wydawnictwootwarte.pl/dziady

A teraz komunikat do osób, które wsparły nas w zbiórce i nie mają już uwag co do wysyłki – spodziewajcie się paczuszki-dziaduszki w kolejnym tygodniu :)

Pozdrawiamy

Kochani, praca nad "Dziadami, częścią V" jest w toku, a jej dotychczasowe efekty są cudowne. Cały zespół wydawniczy dba o to, by oddać w Wasze ręce produkt najwyższej jakości. Niestety, z powodów różnych zawirowań przesyłka z "Dziadami" nie zostanie dostarczona na 29. października, jak planowaliśmy, ale zostanie wysłana do każdego z Was 2. listopada (więc najpewniej będzie u Was w pierwszym tygodniu tego miesiąca). Przepraszamy za to opóźnienie, ale jednocześnie informujemy, że i tak otrzymacie ją jako pierwsi (wysyłka z księgarni dla osób, które zakupią książkę w preorderze, będzie realizowana dopiero 15. listopada). 

Przy czym z powodów ograniczeń stawianych nam przez okrutną i bezwzględną rzeczywistość wysyłka zostanie zrealizowana tylko do osób, które uzupełniły swoje dane osobowe (co najmniej imię, nazwisko i adres) na portalu Wspieram.to bądź przesłały nam je w osobnej wiadomość. Sporo osób jeszcze tego nie zrobiło, a bez tego nie wiemy do kogo, i gdzie, wysłać grę :)

Jeszcze raz dziękujemy Wam za wsparcie naszego projektu.

Obiecaliśmy wam, że „Dziady cz. V” będą napisane współczesnym i bardziej strawnym językiem niż poprzednie odsłony tego dzieła. Od samego początku byłem wielkim zwolennikiem takiego rozwiązania, nie mogę jednak dłużej ukrywać faktu, że Mickiewiczowi (mimo jego początkowemu entuzjazmowi) było ono bardzo nie w smak. Gdy tylko zasiadałem do pisania, to on niezadowolony coś mruczał pod nosem trzynastozgłoskowcem i chciał, żebym dodawał jego wierszowane – w mojej ocenie nieczytelne – ustępy. Za moją nieugiętą postawę kilkakrotnie mnie zwyzywał.

– Byłem narodowym wieszczem, moimi dziełami zaczytywały się, zaczytują się i będą zaczytywać się pokolenia, napisano o mnie setki artykułów i dziesiątki książek, niosłem pocieszenie całemu narodowi. A ty? Kim ty jesteś? Marnym pseudopisarzyną, którego nikt nie zna poza grupą kolegów i koleżanek!

– Adam, nie o to chodzi. Wiersze i utwory wierszowane obecnie zupełnie się nie sprzedają. Nikt nie kupi tego gamebooka, jeśli będzie pisany jak „Pan Tadeusz”. Era poematów się skończyła. Przecież to wiesz! Sam powiedziałeś, że ten utwór to będzie „epicka epika”. Weź się w końcu zdecyduj, no! Powiedzieliśmy, zapowiedzieliśmy, to musi tak być!

Wydawało się, że zrozumiał, ale było to tylko złudzenie. Regularnie co kilka dni wracał ze swoimi wierszowanymi, długimi na kilka stron, „ustępami” i znów zaczynaliśmy wałkować temat od nowa.

W końcu jednak po dwunastu burzliwych rozmowach, kilku cichych dniach, kiedy myślałem, że chanelling¹ się ostatecznie urwał, Adam powrócił. Brałem akurat prysznic, gdy ten zaczął do mnie krzyczeć zza zwierciadła, że przyszło natchnienie i trzeba szybko pisać. Spłukując z siebie mydło, zapytałem tylko, czy wierszowane, czy normalne. Po chwili usłyszałem z wściekłością wycedzone słowo: „normalne”. Wytarłem się więc, niespiesznie ubrałem, zaparzyłem sobie herbatę i powoli podszedłem do biurka. Specjalnie robiłem to demonstracyjnie i bez pośpiechu, chcąc w ten bierno-agresywny sposób zrewanżować się za inby, jakie mi przez ostatnie tygodnie robił. Działało. Czułem, że Adama aż roznosi ze złości. Kiedy już usiadłem przy biurku i chwyciłem za pióro (tak, Adam koniecznie żądał, żebym, k..., pierwsze wersje tekstu pisał gęsim piórem maczanym w łatwo plamiącym wszystko dookoła, niemal niezmywalnym atramencie), to „przypomniałem sobie”, że nie posłodziłem herbaty. Z cukrem wróciłem jednak szybciej, niż planowałem, bo czułem, że wieszcz jest na granicy swojej wytrzymałości i bałem się, że może podjąć próbę zdybukowania² mnie. Posłodziłem szybko herbatę i dałem mu znać, żeby zaczął nawijać.

Marzenia o powrocie do normalnego trybu tworzenia okazały się płonne. Po stronie zapisanej nieistotnymi dla fabuły opisami przyrody, powiedziałem, że chyba żartuje i że tak być nie może. Że opisy przyrody mogą się pojawić jedynie, jeśli usprawiedliwiają akcję, muszą być krótkie i zwięzłe. Adam zaczął się na mnie wydzierać, że nie rozumiem jego wzniosłych metafor. Znów wywiązała się kłótnia, ale że i ja, i Adam byliśmy świadomi, jak niewiele czasu zostało, by wydać tę książkę na tegoroczne dziady, to zgodził się, żebym je skrócił o jakieś dziewięćdziesiąt procent. Wyglądało na to, że temat jest zamknięty.

A jednak nie. W nocy obudziło mnie dziwne skrobanie i mlaskanie dochodzące z okolicy mojego biurka. Myśląc, że to jakaś mysz plądruje mi mieszkanie, chwyciłem komórkę, otworzyłem menu, żeby szybko móc wybrać tryb latarki w razie potrzeby, zabrałem z korytarza pusty karton po butach i zacząłem się skradać w stronę, skąd dochodziły niepokojące dźwięki. Nie musiałem włączać światła, żeby się zorientować, co się dzieje. Ujrzałem lekko luminescencyjne widmo Adama, które ogromnym wysiłkiem próbowało przemieszczać pióro za pomocą telekinezy. Nawet przy bladym świetle ulicznej latarni wpadającym przez okno widać było, że całe biurko jest uwalone atramentem, którego znaczna część zdążyła już spłynąć na podłogę (w wynajętym mieszkaniu!). Krzyknąłem ze zgrozy, ale Adam nawet nie drgnął i dalej próbował coś koślawo dopisywać na kartce.

W końcu odzyskałem władze nad moim ciałem sparaliżowanym wizją utraty parotysięcznej kaucji za mieszkanie (oczywiście zniszczenia nie można było oszacować na taki koszt, ale byłem przekonany, że landlorce lokum to wystarczy, by nie zwrócić mi ani grosza). Podbiegłem do biurka, wyrwałem pióro z mocy widma i zapytałem narodowego wieszcza, „co to do cholery ma znaczyć?!”. Adam całym tym pisaniem (i doprowadzaniem mojego biurka do ruiny) był tak zmęczony, że nie mógł wycisnąć z siebie ani słowa. Wsączył się więc w stojące na biurku miedziane zwierciadło i robił miny, jakby ciężko łapał oddech. Włączyłem światło i spojrzałem na kartkę, którą tak pieczołowicie wczoraj w jednej trzeciej zapisałem. A tam nowe linie tekstu, bynajmniej nie dodane przeze mnie. Już po przeczytaniu pierwszego zdania myślałem, że mnie szlag trafi…

„Wyłonił się z wody, jak ten płaz w skorupie…”

Zamknąłem oczy i zacząłem uspokajać oddech, licząc do dziesięciu. Po czym­– starając się mówić jak najspokojniej – zagaiłem:

– Adam... Możesz mi wytłumaczyć, z łaski swojej, co to jest płaz w skorupie?

Mickiewicz, czując się już najwyraźniej lepiej, odpowiedział obruszony:

– No czego was teraz w tych szkołach uczą? No płaz, w skorupie! Takie małe, śliskie, ze skorupą, pływa w wodzie, chodzi po bagnach.

– Adam, czy ty wiesz, co to w ogóle jest płaz?

– No takie śliskie zwierzę…

– Adam, płazy, po łacinie Amphibia, to gromada kręgowców, czyli taka kategoria zwierząt, która jest zmiennocieplna. Wiesz, jaka jest jedna z ich cech dystynktywnych?

– Podwójne prącie?

– Co?! Nie! To, że płazy NIE mają skorupy!

– Jak NIE mają?!

– No NIE mają! Gady mogą ją mieć, na przykład żółwie. Ale nie, do cholery, płazy!

– Głupoty gadasz! Na Litwie są!

– Gdzie?

– Żyją w bagnach, tych co są tak zdradliwe między Grodnem a Trokami. Czasem z mułu tylko ich taki pyszczek wystaje. A jaką zupę można z nich zrobić!

– ... bagnach? A nie mylisz tego czegoś z żółwiami błotnymi?

– ... nie…

– Bo wiesz, że żółwie to gady, prawda? Inna gromada zwierząt.

– No oczywiście!

– I ten litewski płaz w skorupie ma jakąś nazwę?

– ... Tak.

– Jaką?

– Ale wiesz, tego nie ma książkach, to nie zostało opisane…

– Jaką nazwę?

– No ten... Żabżółw.

Ukryłem twarz w dłoniach... Żabżółw... K&^#. Tjaaa... Trzymając zakrytą twarz, nie mogąc już patrzeć na tego demona rujnującego moje życie, zapytałem tylko:

– I jak ten żabżółw wygląda?

– ... no... ma taki pyszczek, jak żaba. Tak skacze w wodę... Plum! I ma taką wieeelką skorupę na grzbiecie i dwa…

– Adam, Adam... ja ciebie proszę. Skończ. Nikt nigdy nie słyszał o żabżółwiu. Ty to wiesz i ja to wiem.

– Co nie znaczy, że nie istnie…

– Adam, chcę już iść spać. Proszę, nie dopisuj nic bez mojej wiedzy. W XXI wieku każdy cię za tego płaza w skorupie wyśmieje. Dobranoc.

Poszedłem zrezygnowany legnąć na swoim materacu. Jedna sprawa nie dawała mi jednak spokoju, więc chwyciłem komórkę i zajrzałem szybko do Wikipedii.

– A tak w ogóle – krzyknąłem jeszcze w stronę zwierciadła – podwójne prącie to też mają gady, i to nie wszystkie! Nie płazy!

NERDOWSKI DODATEK

Adam, z tym swoim płazem w skorupie (który dzięki mnie nie znajdzie się w „Dziadach”, ale który nieszczęśliwie znalazł się w jego „Odzie do młodości”) wydaje się w dziedzinie biologii skończonym ignorantem. Należy jednak dodać, że prawdopodobnie taksonomii gatunków uczył się jeszcze z XVIII-wiecznego Systema Naturae Karola Linneusza (lub jego opracowań), który zapoczątkował nowoczesną klasyfikację gatunków zwierząt. Tenże uczony opisując płazy, uznał że należy do tej grupy zaliczyć także „klasę gadów” (więc w jego myśli wszystkie gady były płazami). Wynika z tego, że Adam – jak na swoją epokę – był nawet nieźle wyedukowany. I tak, Karol Linneusz uznał za fakt wart odnotowania, że „płazy mają zazwyczaj podwójne penisy” (co jest nieprawdą, kwestia ta dotyczy tylko części gadów). Jeśli Adam zacznie kiedyś bredzić o płazach z płetwami, które wyglądają w sumie jak groźne ryby, to też mu wybaczcie. Karol Linneusz w jednej z edycji swojego monumentalnego, acz pionierskiego dzieła do płazów zaliczał m.in. rekiny (jak np. żarłacza błękitnego) i płaszczki.

________________________

1 Forma kontaktu z bytami duchownymi.

2 Dybuk to duch zmarłej osoby, który opętuje ciało żywego człowieka. Wiara w te byty pochodzi w głównej mierze ze środkowoeuropejskiego folkloru żydowskiego.

HURRRRAAAAAA!!!

Dzięki Wam udało nam się osiągnąć minimalny cel zbiórki, gwarantujący druk książki! I to w takim terminie, że będzie gotowa na tegoroczne dziady! Jesteście NIESAMOWICI!

Z tej okazji opublikujemy jutro spin-off "Dziadów, które nie spieprzają" (lub, jak kto woli, "Dziadów części V Ustęp"), który będzie opowiadać o perypetiach przy pisaniu tej książki (współpraca z duchem Adama... bywa osobliwa).

Przy tej okazji przypominamy, że jeśli zbiórka przekroczy 36 tys. złotych, każda osoba wykupująca nagrodę o co najmniej wartość 79 zł otrzyma do paczki ZA DARMO zestaw gadżetów uprzyjemniających (i ułatwiających), rozgrywkę. A w nim:

- kartonowa plansza, na której znajdować się będzie mapa z miejscem akcji,

- cztery karty postaci, na który będzie można zapisywać przebieg rozgrywki,

- cztery kartonowe postaci do wycięcia,

- podstawki pod wizerunki bohaterów.

Do przeczytania jutro!

Nie wiem, czy wiecie, ale ojciec Adama, Mikołaj Mickiewicz również tworzył poezję (choć jej nie publikował – z zawodu był adwokatem). Do dziś zachował się jeden jego wierszy, o którym jednak zbyt dużo się nie mówi. Jak zaraz zobaczycie, są ku temu powody :)

Ja wiem, że niektórzy mogą nie dowierzać, ale przysięgam, że to co tu publikuję, to prawdziwe dzieło. Utwór nie ma tytułu, jego oryginał znajduje się w Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu, a po raz pierwszy dopuścił go do druku dopiero Janusz Odrowąż-Pieniążek w "Mickiewicziana zbierane po świecie".
   

Oto i on (prawie w całości):
   

Mój kochany Joachimie, 

Antoś cię obraził w rymie 

Mówiąc, że dwie d**y nosisz, 

I tyż się za to kamosisz.

Czyliż on w tem wiarę zjedna? 

On mówi dwie, a ty mów jedna, 

On znowu, a ty mów toż samo. 

Dołóż, że nie jesteś damą, 

(...)

Co do męskiego rodzaju 

Dwóch d*p nie miał nicht w tym kraju, 

Ja pierwszy raz o tem słyszę, 

Chyba i w d**ach sporysze 

Tak, jak w orzechach bywają? 

Ależ rzadko się zdarzają. 

Mówię i twierdzę, że rzadko,

Bo dwie d**y spoić gładko —

Tak, aby się jedną być zdały, 

Utwór projektu zuchwały. 

Wreszcie, gdyby kto tak ciebie zlepił 

Antoś pewnie by prześlepił, 

Który dla wzrostu niskiego 

Zawsze widzi co innego. 

Może też przez tępe oko 

Za dwie wziął jedną szeroką, 

A stąd tworzy dziwowiska, 

Najlepiej pokaż mu z bliska.

Tekst wiersza podaję za Bohdanem Urbanowskim, który zamieścił go w swojej biografii Adama Mickiewicza*. Pozwoliłem sobie usunąć dwa wersy, które moim zdaniem burzą resztę kompozycji... No dobra, tak naprawdę to przy nich wybiło mój przaśnometr.
    
Niektórzy twierdzili, że Adam miał z górki, bo jego ojciec również tworzył poezję, przez co przyszły wieszcz wychowywał się w domu pełnym muz (mniej więcej tak sprawę przedstawiał prof. Stanisław Pigoń i cała reszta innych naukowców oraz publicystów, którzy na niego się powoływali). Być może tak było, ale jedyny zachowany utwór raczej tego nie potwierdza. Choć dowiadujemy się z niego, że poeta miał dość zabawnego ojca :)

–––

* Bohdan Ubranowski "Adam Mickiewicz", wyd. Zysk i s-ka, Poznań 2016, wydanie ebookowe, format epub, s. 295.

... to z przyjemnością informuję, że (o ile zbiórka się uda oczywiście) każda osoba, która nabędzie książkę w trakcie tej zbiórki ma zapewnioną jej darmową wysyłkę na terenie Polski (realizować ją będzie Poczta Polska).