Klub organizuje szkolenia w dwunastu dyscyplinach sportowych dla osób z niepełnosprawnościami. Nasi członkowie odbywają swoje zajęcia na salach gimnastycznych, basenach, siłowni, torze kolarskim, strzelnicach oraz przystani wioślarskiej.

Czy marzysz o nowych znajomościach i o wyjazdach do przeróżnych miast w Polsce i za granicą? Pragniesz zmienić swoje życie, dodać mu nowego smaku i sensu? A może Twoją pasją jest sport i chciałbyś mu się poświecić? Jeżeli tak, to dobrze trafiłeś. Zapraszamy do klubu, spróbujemy Ci pomóc.

Nasz klub organizuje szkolenia w dwunastu dyscyplinach sportowych dla osób niepełnosprawnych przez cały rok. Zapewniamy fachową i profesjonalną obsługę instruktorsko-trenersko-rehabilitacyjną, na obiektach, na których będzie czuł się komfortowo i bezpiecznie. Nasi sportowcy odbywają swoje zajęcia na salach gimnastycznych, basenach, siłowni, torze kolarskim, strzelnicach oraz przystani wioślarskiej. Jako uzupełnienie w/w szkoleń organizujemy obozy, zgrupowania oraz inne formy treningowe. Daj sobie szansę, czekamy na Ciebie!

DLACZEGO SPORT DLA NIEPEŁNOSPRAWNYCH?
(wybrane fragmenty z Załącznika do Zalecenia Nr R (86) 18, Europejska Karta Sportu dla Wszystkich: Niepełnosprawni)

„Dla niepełnosprawnego sport powinien być skutecznym środkiem przywrócenia kontaktu ze światem zewnętrznym (…) i ułatwienia (…) w ten sposób jego reintegracji ze społecznością, jako pełnoprawnego obywatela”.

Tak określił to Sir Ludwig Guttmann, pionier stosowania sportów w przypadkach ciężkiej niepełnosprawności fizycznej. W przeszłości nie zawsze bywało ono przeszkodą nie do przezwyciężenia w dążeniu do samorealizacji – Juliusz Cezar, Nelson, Beethoven, osiągnęli szczyty mimo ułomności, które pozornie uniemożliwiały im powodzenie w wybranych sferach działania – wymagały one zawsze silnej woli, aby można było je przezwyciężyć.

Sport dla niepełnosprawnych zaczęto organizować po pierwszej wojnie światowej, kiedy pojawiły się początki zajęć sportowych dla osób w fotelach na kółkach i dla źle widzących. Jednakże dopiero po drugiej wojnie światowej sprawa sportu niepełnosprawnych rzeczywiście ruszyła z miejsca. Idea Guttmanna dotycząca rehabilitacji przez sport w przypadkach uszkodzeń kręgosłupa – rehabilitacji obejmującej wszystkie aspekty fizyczne, psychologiczne i społeczne – oraz prace Mclntyre’a z zakresu chirurgii plastycznej, pozwoliły niepełnosprawnym o znacznym stopniu kalectwa uzyskać po raz pierwszy pewien stopień integracji ze społeczeństwem. Od początku lat sześć­dziesiątych nastąpił okres znacznej popularności sportu, z czego skorzystali niepełnosprawni. Jednakże znaczenie sportu i wypoczynku dla tych osób, chociaż dostrzegane, nie jest jeszcze wystarczająco uznane.

Więcej uwagi zwrócono na znaczenie sportu i zajęć rekreacyjnych dla znacznej grupy niepełnosprawnych, tych mianowicie, którzy dotknięci są wa­dami wrodzonymi, w rodzaju porażenia mózgowego dzieci, głuchotą, ślepo­tą i niedorozwojem umysłowym. Ponieważ osoby te nigdy nie znały normalnego życia – „rehabilitacja” i „readaptacja” nie odnosiła się do nich. Ostatecznie jednak dostrzeżono zdolność tych osób, nawet tych dotkniętych licznymi wadami rozwojowymi, niekiedy najcięższymi, do brania udziału w ćwiczeniach fizycznych dla przyjemności i korzyści i to grupa, długo zapomniana, podobnie jak grupa chorych na choroby postępujące w rodzaju dystrofii mięśniowej, stwardnienia rozsianego, degeneracyjnych zmian stawów, stała się obecnie przedmiotem uwagi, na którą zasługuje.

W krajach członkowskich Rady Europy prawie co dziesiąta osoba jest w tym czy w innym zakresie niepełnosprawna. „Można oceniać, że wśród ludności w wieku poniżej 65 lat osobnicy niepełnosprawni stanowią 8%. Niepełnosprawność oznacza tu, że ich stałe funkcje fizyczne, czuciowe lub umysłowe są zmniejszone o 30% lub więcej”.

Prawie połowa tych niepełnosprawności jest następstwem chorób, prawie jedna trzecia to kalectwa powypadkowe. Opóźnienie rozwoju umysłowego to jedna trzecia przypadków niepełnosprawności. Mimo wielkiego postępu nauk medycznych, odsetek niepełnosprawnych powoli, ale stale wzrasta, np. liczba dzieci wymagających specjalnego kształcenia wzrasta o 3-5% rocznie.

Większość państw ma obecnie opracowaną politykę wobec niepełnosprawnych, znaczną część tych państw ma ministra odpowiedzialnego za sprawy tej kategorii osób. Prawodawstwo obejmuje dostęp do budynków publicznych, kształcenie szkolne i zawodowe, pracę, rehabilitację społeczną itp. W 1984 roku Komitet ds. rehabilitacji i zatrudnienia inwalidów Częściowego Porozumienia Rady Europy ujął swoje poprzednie prace w Rezolucji AP (84) 3 pod tytułem „Spójna polityka w sprawie rehabilitacji niepełnosprawnych: modelowy program polityki rehabilitacji dla władz krajowych”.

Uświadomienie sobie przez społeczeństwo problemów i praw niepełnosprawnych osiągnęło znaczny postęp, ale podobnie wzrosło zrozumienie wśród samych niepełnosprawnych, dostrzegających wartość” sportu i zajęć” rekreacyjnych, dzięki działaniom ludzi pracujących na tym polu i ich dalekowzrocznych pomocników. Stowarzyszenia sportowe i federacje międzynarodowe zostały założone w celu objęcia nimi poszczególnych rodzajów niepeł­nosprawności: głuchoty, ślepoty, niedowładu kończyn dolnych, porażenia mózgowego dzieci, stanów poamputacyjnych, opóźnienia rozwoju umysłowego. Od czasu pierwszych zawodów międzynarodowych w Stoke Man-deville w 1948 roku, ilość” tych imprez stale wzrastała. W 1960 roku zorganizowano w Rzymie Letnie Igrzyska dla Niepełnosprawnych, a w następnych latach powtarzano je równolegle z Igrzyskami Olimpijskimi.

W ostatnim czasie zaczęto doceniać” też rolę i znaczenie aktywności ruchowej dla niepełnosprawnych umysłowo, dla których stanowi ona niezastąpione źródło nabywania umiejętności postępowania, przyjemności i bodźców psychoruchowych.

WYJDŹ Z DOMU – DAJ SOBIE SZANSĘ, CZEKAMY NA CIEBIE!