Z TRZEMA osobami spoza Szczecina nie udało mi się nawiązać kontaktu. Udzielając mi wsparcia nie zostawiliście Państwo adresu do wysyłki i żadnego kontaktu poza mailem, na który nikt jednak nie odpowiada. Nie wiem jak wywiązać się z danego Państwu zobowiązania w takiej sytuacji. Wiec jeżeli nie otrzymali Państwo książki jeszcze do tej pory to - być może - to własnie na Wasze dane czekam. Proszę o kontakt na mój mail czy chociażby tutaj, na wspieram.to.

Ponadto informuję osoby ze Szczecina, którym jeszcze nie udało się książki przekazać, że od początku października emigruję zarobkowo na pół roku, może nawet rok na drugi koniec Polski. Zatem musimy koniecznie spotkać się w tym i przyszłym tygodniu lub wyślę Wam powieść pocztą. Będę jeszcze mailował i dzwonił :) By wszystko było tak, jak należy.

Prawie wszystkie paczki zostały wysłane do adresatów. Zostało 13 z czego do kilku Wspierających nie mam adresów a nie odpowiadają na maile. Po wysyłce zostanie jeszcze trochę pobiegać po Szczecinie, bo nie wszystkie osoby z mojego miasta otrzymały książki - sezon wakacji no i moja praca oraz trudności pozazawodowe utrudniają to zadanie :(

I teraz kilka słów skruchy i informacji.

Zacznę od tego, że skład zrobiłem gorzej niż w pierwszym tomie. Obiecałem sobie, że zrobią to profesjonaliści ale na profesjonalistów mnie nie było stać. Zbiórka na drugi tom minus prowizja dla wpsieram.to, minus podatek, plus pieniążki zarobione ze sprzedaży 1 tomu minus podatek i koszty sprzedaży (dojazdy na konwenty, noclegi itp.) pozwoliły pokryć: druk, podwójną korektę, grafiki oraz koszty wysyłki. Nic więcej. Wiedząc o tym podjąłem się składu w sposób przemyślany. Powoli, nie śpiesząc się, rozdział po rozdziale (po korektach). i dało to rezultat. Świetnie złożone 740 stron które, jak się okazało w wydawnictwie, nie mają zachowanego formatowania z I tomu. I teraz najlepsze. Chciałem mieć 2 tom na Polcon. Gdybym wiedział, że nie pojadę, nie byłoby tematu. I po ustaleniach z drukarnią okazało się że muszę zrobić skład ponad 650 stron w 2 dni! Zrobiłem to, czego nie powinienem zrobić - pracowałem w pospiechu. I efekt jest, jaki jest. Przepraszam Was za to z całego serca, ale mam nadzieję że treść i fabuła zrekompensuje ten paskudny feler.

Arkadiusz Mielczarek.

Zostały jeszcze 42 paczki do posłania. To piątek, sobota i niedziela, zatem wszyscy którzy wsparli Upadek i zakupili powieść powinni mieć swoje książki najpóźniej do wtorku/środy. Proszę sygnalizować gdyby paczka nie dotarła.

Dzisiaj odebrałem książkę. Fizycznie. Pachnącą farbą. Zaczynam akcję "Wielka wysyłka". Powoli, bo możliwości organizacyjne i "zaplecze logistyczne" mam takie, jakie mam :) Ale będę informował Was mailowo o tym, że książkę wysłałem :)

Uściski i raz jeszcze wielkie podziękowania dla każdego z Was z osobna i wszystkich razem. Bez Was nie byłoby "Upadku". Hmmmm. Faktycznie dziwnie to brzmi :)

Drugi tom poszedł dzisiaj do wydawnictwa. Za 3 tygodnie powinien być u mnie - wielki, ciężki, pachnący farbą drukarską. Powiedzcie, kto z Was czeka na to, aż dorwie go w swoje łapki z taką niecierpliwością, jak ja?

Witam po dłuższej przerwie.

Chciałem powiedzieć, że zakończyły się korekty powieści i pierwszy skład. Wyszły aż 762 strony! Kolos.

W przyszłym tygodniu ostatnie poprawki w składzie i "Dni Końca" idą do wydawnictwa. Zakładam, że z drukarni zejdą na początku sierpnia. Jak tylko otrzymam powieść w swoje szpony zaczynam wysyłkę i będziecie mogli, moi drodzy Wspierający, zanurzyć się w ten jeszcze bardziej szalony i krwawy chaos skazanego na zagładę świata.

Mam nadzieję, że spotka się z Waszym uznaniem, tak samo jak pierwszy tom.

Pozdrawiam

Arkadiusz Mielczarek

Dni Końca są nadal w korekcie. Poprawione zostało 70% tekstu. Poprawiony tekst poszedł już do drugiej korekty i częściowo do składu. 

Trwają prace nad mapami.

Planowany termin zakończenia prac typu korekty i skład - gdzieś do pierwszej dekady lipca. Potem powieść idzie do druku. Pod koniec lipca powinna być u Was w domach. Ale oczywiście zawsze istnieje ryzyko, że będzie to jednak sierpień, tak jak pisałem podczas zbiórki.

Za kilka dni wyślę do Was, moi mili, podziękowania mailowe i pytania dotyczące reszty nagród np. koszulek :), specjalnych życzeń co do dedykacji itp. Nie chciałem robić tego wcześniej, nim prace nie będą zbliżały się do jakiegoś konkretnego momentu :)

Pozdrawiam Was wszystkich z całego serca i proszę o jeszcze trochę cierpliwości :) Pamiętam o Was :)

Prace korektorskie trwają, ale abyście nie myśleli, że o Was zapomniałem, pozwolę sobie wrzucić grafiki z książki :)

Wszystkim Wspierającym serdecznie dziękuję za udzieloną mi pomoc. Zbiórka i kwota, jaką udało się zgromadzić przerosła moje najszczersze oczekiwania. Za każdą złotówkę i za każde ciepłe i miłe słowo, które od Was otrzymałem dziękuję po stokroć.

"Upadek: Dni Końca" jest teraz na etapie korekty. Potem będzie druga korekta, skład i korekta po składzie - pieniądze od Was + środki uzyskane przeze mnie ze sprzedaży 1 tomu - pozwolą zrobić to tak, jak należy. 

Możecie oczekiwać na pewno:
1) Książki w twardej oprawie.
2) Wstawki w kolorze.
3) Gadżetu - niespodzianki.

I oczywiście tego, co wynika z Waszych nagród. 

Optymistyczny czas odebrania książki z drukarni to lipiec 2016 r. Dla bezpieczeństwa, mając na uwadze poprzednią zbiórkę, w opisie nagród podałem miesiąc sierpień. Tak na wszelki wypadek :)

Raz jeszcze Wam dziękuję i zabieram się do działań "wydawniczych" przy "Dniach Końca" no i pisania, w wolnych chwilach, "Egregory".

Witam Was.

Oprócz znanej Wam już rysowniczki, Autorki Ostrza z "Objawienia Proroctwa" i Autora okładki na pokład, że tak powiem, weszła kolejna, wielce utalentowana osoba.

Oto rysunek Wiosny jej autorstwa.

Mam nadzieję,  że się Wam spodoba. W przygotowaniu Płaczka i trzeci Grot Imperium czyli, zapewne Orchid :)

Bardzo wam wszystkim dziękuję.

Postaram się, żeby drugi tom był wydany jeszcze lepiej niż pierwszy i o jakieś super gadżety dla Wspierających! Jestem Wam niezwykle zobowiązany i żadne słowa nie wyrażą emocji, jakich doświadczam w tej chwili. 

Czuję presję. Wielką presję, czy II tom spodoba się wam tak, jak pierwszy? Czy udźwignę ciężar Waszego zaufania.

Z informacji bieżących i postępu nad projektem.

"Dni Końca" są w pierwszej korekcie. Nie spieszymy się z tym. Czasu jest sporo. Nauczony już wcześniejszym doświadczeniem nie będę ponaglał ani korektorów, ani składu (czyli siebie), ani grafików. Niech wszystko toczy się wolniej, aby zapewnić nam jeszcze lepszą książkę, zarówno pod względem estetycznym jak i redaktorskim.

I uwaga.

Nowy próg 12.000 zł 

Jeżeli go przekroczymy, w środku znajdzie się kolorowa wstawka z mapą świata Upadku oraz gadżet - niespodzianka dla każdego Wspierającego, który wpłacił tyle, by otrzymać któryś z tomów Upadku :)

Generalnie już jestem bardzo, ale to bardzo usatysfakcjonowany tym, co od Was otrzymałem i nie chodzi mi o pieniądze (chociaż oczywiści one są w tej sytuacji niezwykle ważne). Chodzi mi o Waszą wiarę we mnie i w to, co piszę!

Uwielbiam Was ludzie! 

Chciałem napisać "kocham" ale to specjalne słowo mam zarezerwowane tylko dla kilku osób na tym świecie :)

Dziękuję, dziękuję, dziękuję - po stokroć!

Dziękuję Wam z całego serca za Waszą wiarę w to, co robię i to, co napisałem. Jesteście cudowni. Jesteście wspaniali. Jesteście super! 

Wiem już, że uda się wydrukować 300 sztuk w twardej oprawie. Na pewno będą tam ze 2-3 grafiki. Na pewno niespodzianki dla Was, wspierających mnie tak często niemałymi sumami! 

Dziękuję Wam.

Zostało jeszcze 21 dni! To 3 dni po 7 dni. Ulubiona cyfra koboldów, że tak powiem. Mam wielką nadzieję, że wspierających jeszcze przybędzie i że uda się przygotować coś jeszcze, jakieś miłe niespodzianki, a może nawet nieco większy nakład, bo tom pierwszy powoli mi się kończy i konieczny będzie dodruk, co akurat mnie nie martwi.

Jeszcze raz stokrotne "dziękuję" dla Was wszystkich!

Witam was serdecznie i dziękuję za wsparcie, jakie od Was do tej pory otrzymałem. Naprawdę to bardzo dużo dla mnie znaczy

Chciałem dawać więcej aktualizacji, jak przy pierwszej zbiórce. Więcej fragmentów drugiego tomu ale mam problem. Wszystko, co dam, będzie spojlerem. Zdradzi fabułę w mniejszym, lub większym stopniu i nie wiem, jak z tego wybrnąć. Wpadłem na pomysł, że pokaże Wam zatem grafiki do powieści, ale one są w fazie tworzenia. Podobnie, jak mapa do drugiego tomu ukazująca nieco większy fragment świata oraz bardziej szczegółowo Imperium Talladuriańskie. 

Zatem, wybaczcie mi, że fragmentów jest mniej ... że nie dziękuję Wam tak, jak powinienem. Nie oznacza to, że nie chcę, czy coś. Po prostu nie wiem jak to zrobić, nie psując Wam zabawy gdy już dostaniecie pachnącą farbą książkę "Upadek: Dni Końca" do ręki.

Zapraszam Was na fanpage na Facebooka. 

https://www.facebook.com/Upade...

Tutaj możemy porozmawiać o powieści, jej bohaterach, akcji. Podzielić się swoimi odczuciami na temat tego, co Wam dałem w książce. Zarówno tymi dobrymi, jak i złymi emocjami, jakie w Was wywołała. 

Pozdrawiam Was serdecznie.

Tak pięknie mnie wspieraliście, że dla Was kolejny fragmencik z drugiego tomu dzisiaj. 

Tym razem poznajcie Mahura. Rhantaryjczyka, którego los rzuci do rozdartego wojną Imperium Talladuriańskiego. Do kraju wrogów jego Ojczyzny. Wrogów wszystkiego, co Mahur zna, rozumie i szanuje. Czy ten honorowy wojownik znajdzie to, czego szuka w mrocznym Imperium Cienia? Czy uda mu się wypełnić wolę swojego władcy? Jak potoczą się jego losy i jak wydarzenia, których doświadczy wplotą się w historię znanych już Wam bohaterów "Upadku: Objawienia Proroctwa" ? O tym będziecie musieli przekonać się sami czytając drugi tom tej wielowątkowej, epickiej i krwawej opowieści.

Bez zbędnego gadania, poznajcie proszę MAHURA.

Ostatnia szalupa zaryła w przybrzeżny, szarożółty piach, rozchlapując błotnistą, słoną wodę. Zręczni marynarze odłożyli wiosła i nie zważając na chłód morza, wyskoczyli w fale, wyciągając łódź głębiej na ląd. Dopiero wtedy, korzystając z pomocy usłużnych marynarzy, Sallazar ibn Emmas wygramolił się na stały grunt. Mahur i jego palatyni obserwowali czujnie okolicę, dzieląc swoją uwagę pomiędzy schodzącego na ląd astromantę i wysokie wydmy oddzielające plażę od lądu. Rozwrzeszczane mewy krążyły nisko nad ich głowami, głośno dając wyraz swemu niezadowoleniu. Niespodziewani przybysze przerwali ptakom ucztę. W przybrzeżnych zatoczkach i lagunach, jak zauważył Mahur, roiło się od małży, wodorostów i drobnych rybek. 

Marynarze sprawnie wynieśli na piasek, poza zasięg fal, podróżne tobołki należące do astomanty: dwa zgrabne, nieduże plecaczki, wiklinowy kosz, trzy średniej wielkości worki, dwie skórzane sakwy i jeden wielki, wypchany po brzegi, podłużny worek marynarski. Eunuch stanął obok bagaży spoglądając wyczekująco w stronę Mahura. Kapitan zrozumiał aluzję. Chwilę później pakunki zostały rozdzielone pomiędzy palatynów i – pożegnawszy się z marynarzami życzeniami fortunnych wiatrów – nieduży sznur ludzi ruszył plażą w stronę miasta, gdzie Mahur dostrzegł dogodne zejście nad brzeg morza.

Sallazar ibn Emmas sapał ciężko, zapadając się w miałki piach, szedł jednak uparcie przed siebie, podpierając niezgrabne ciało długą laską, zakończoną kryształową gałką. Mahur wiedział, że laska jest nie tylko ułatwieniem dla wędrowca, ale przede wszystkim posiada zaklęte w sobie groźne i śmiercionośne moce. Była symboliczną manifestacją magii, jaką władał astromanta. Grzęznąc w piasku, wdrapali się na szczyt wydmy. Nim zasapany Sallazar ibn Emmas dołączył do reszty oddziału na „Damie Południa” rozpostarto wszystkie żagle i okręt, lekko przechylony na lewą burtę, zaczął wykonywać zwrot w na południe. 

Mahur poczuł niespodziewanie nagłe i paniczne uczucie lęku. Pozostali jedynie w jedenastu ludzi na wrogiej, pogańskiej ziemi. Gdzieś, w głębi serca, zrodziło się w nim przekonanie, że nigdy więcej nie zobaczy złotych minaretów w Ranthcie. Stolica, która do tej pory wzbudzała w nim niechętne uczucia, teraz stała się dla niego miejscem równie niedostępnym jak Raj, który Jedyny obiecał wszystkim wiernym, idącym za jego głosem. Kapitan spojrzał na ponure twarze swoich palatynów, zapatrzone w odpływający do Rantharii statek i wyczytał w nich taką samą tęsknotę.

– Moi kochani – z zamyślenia wyrwał ich ociekający fałszywą słodyczą głos Sallazara. – Słońce stoi już dość nisko, a zaręczam was, że przed zmrokiem zapragniecie oddalić się jak najbardziej od Mewy. To, co czai się za murami, już wie, że tu jesteśmy. I cieszy się, że dzisiejszej nocy znów będzie miało, co jeść

– Słyszycie, palatyni, co powiedział Błogosławiony. Ruszajmy! – Ponaglił ludzi Mahur podnosząc swój bagaż z piasku.

Okręt, który wysadził ich na wrogim brzegu oddalał się coraz bardziej na południe. Mahur zastanawiał się, czy bez pomocy zaklęć Sallazara statek przedostanie się przez wzburzone Morze Rhantaryjskie i dopłynie szczęśliwie do Ranthy. Szybko jednak poprawił pas z mieczem i spojrzał w głąb lądu. Zastanawiał się, co też czeka na niego w tym plugawym, przeżartym przez złe moce kraju.

No to mamy 200 sztuk książki w twardej oprawie! Wielkie dzięki, ludzie. 

Czas na nowe progi.

PRÓG OPTYMISTYCZNY:

8.000 zł - 300 sztuk książki "Upadek: Dni Końca" w wersji w twardej okładce.

PRÓG SUPER-OPTYMISTYCZNY.

10.000 zł - 300 sztuk, a w środku kolorowa mapa Imperium Talladuriańskiego i świata, w którym dzieje się akcja całej powieści + jeszcze jakieś usprawnienia np: wszyta zakładka, zamiast klejenia - szycie, może wstawka z kilkoma grafikami w środku. Wszystko zależy od budżetu, jaki zdobędę.

Dla Wspierających - przewiduję także specjalne nagrody w postaci grafiki z świata przedstawionego w Upadku.

No i jeszcze fragment z drugiego tomu, osoby, które nie czytały pierwszej części powieści, niech nie czytają, bo jest to mały spojler (czy nawet duży) w stosunku do akcji z "Upadku: Objawienie Proroctwa".

 Oto fragment z Płaczką. Pewnie się za nią stęskniliście, co?

(oczywiście tekst przed korektą)

PŁACZKA

Kończąc wieczorną kąpiel Płaczka wstała z już chłodnej, chociaż nadal pięknie pachnącej kwiatami, wody i rozleniwiona sięgnęła po długi, miękki, wzorzysty ręcznik. Spojrzała w wielkie zwierciadło, ustawione w pobliżu wanny. Tym razem udało się jej powstrzymać od dreszczu zgrozy na widok własnego odbicia.

Z zadowoleniem stwierdziła, że figurę nadal ma nienaganną. Płaczka miała drobne, ale jędrne piersi, odpowiednio zaokrąglone biodra i zgrabne, proporcjonalne kończyny. Jednak całe ciało pokrywała sieć paskudnych blizn – pamiątka po ciosach Branda de Rothar. Najgorzej jednak prezentowała się jej – niegdyś urzekająco piękna – twarz. Połamane kości policzkowe źle się zrosły, nadając jej nienaturalnego, asymetrycznego wyglądu. Jedno oko było nieco bardziej rozszerzone i widziała na nie zdecydowanie gorzej, drugie mniejsze, lecz już całkowicie sprawne. W trakcie tortur Płaczka straciła kilka zębów, więc starała się teraz nie uśmiechać zbyt szeroko. Włosy, które kiedyś farbowała na kolor krwistej czerwieni, straciły nadaną płukankami barwę. Znów stały się jasne, niemalże pszeniczne, zdaniem Płaczki, nieładne. Dokonując tej krytycznej lustracji swego ciała Płaczka dostrzegła nagle kątem oka jakieś szybkie poruszenie za sobą. Zadziałała instynktownie i to uratowało jej życie. Puściła ręcznik i odskoczyła w bok unikając w ten sposób ciosów dwóch długich sztyletów.

            Napastnik miał na sobie jasny, wzorzysty strój niewolnika i zasłoniętą woalem twarz. Jego oczy były jednak zupełnie nieoathańskie. Ciemne, czujne, obojętne i lekko skośne. Płaczka bez trudu rozpoznała wzrok człowieka, który przywykł do zabijania do tego stopnia, że stało się ono jego sposobem na życi

            Po nieudanym ataku ciemnooki skrytobójca uderzył ponownie, nie dając jej czasu na działanie. Zaatakował szybko, finezyjnie, sztyletami w obu dłoniach, w sposób zdradzający niemałą wprawę w walce. Pierwszym nożem celował nisko – na podbrzusze Płaczki, drugim ciął wysoko – usiłując trafić ją w szyję. Był szybki. Bardzo szybki. Jednak nie aż tak szybki, jak Grot Imperium.

            Wytrenowanym ruchem Płaczka odchyliła się w tył, unikając cięcia na szyję, a prawą ręką chwyciła napastnika za dłoń z tym nożem, którym usiłował wypruć jej wnętrzności. Ścisnęła brutalnie, wkładając w to całą demoniczną siłę Grota i złamała rękę zamachowca. Mężczyzna stęknął, ale nie dał za wygraną. Jego wyszkolenie zaimponowało Płaczce. Skrytobójca uniósł zdrową ręką, ponownie usiłując pchnąć ją w gardło. Jednak Płaczce udało się zablokować atak przedramieniem. Skróciła dystans, niemal stykając się nagim ciałem z ciałem zamachowca, a potem, z lekkiego zamachu, uderzyła czołem w twarz napastnika, łamiąc mu przy tym nos. Poprawiła kopniakiem w brzuch, puszczając jednocześnie dłonie. Cios zamroczył napastnika, a Płaczka nie tracąc czasu pchnęła go z całej siły w pierś. Wróg stracił równowagę i poleciał w tył, wpadając do wanny, którą przed chwilą opuściła Płaczka. Struga zmieszanej z mydlinami wody wylała się z chlustem na marmurową posadzkę łaźni, a zamachowiec na moment zniknął pod wodą.

I poszło do przodu :) Bardzo Wam dziękuję! Jesteście mega, super!

Zgodnie z zapowiedzią z komentarza dzisiaj.... fragmencik z tomu trzeciego :) A jakże.

POZNAJCIE RAVANESHARA!

Dwie mile od miasta Ravaneshara przywitał widok krzyży kary. Na wkopanych głęboko w pustynne piaski żerdziach sterczały żałosne resztki zapomnianych skazańców. Ravaneshar szedł pomiędzy trupami niespiesznie, ignorując żarłoczne i pełne wściekłości spojrzenia upiorów przykutych do miejsca kaźni przez kapłanów – czarowników. Wiedział, że nic mu nie grozi ze strony tych potępieńców. Chroniło go to, kim był. Żaden z wściekłych duchów w pojedynkę nie odważyłby się go zaatakować, a wyklęci byli zbyt głupi, by podjąć jakiś skoordynowany atak.

Ravaneshar szedł więc pomiędzy wysuszonymi przez słońce szczątkami, odwzajemniając spojrzenie każdemu upiorowi. Widząc barwę jego oczu potępieńcy zamykali widmowe powieki i skamlali żałośnie, błagając o wolność. Mężczyzna nie był jednak władny, by dać im to czego tak bardzo pragnęli, dlatego nie odpowiadał na żadne wezwanie i żadną prośbę, a kiedy duchy zdawały sobie sprawę z tego, że nic nie wskórają, ich wycie przechodziło w ciche crescendo jęków, aż w końcu cichło zupełnie.

Za rzędami starych krzyży wzniesiono nowe konstrukcje. Na dwóch z nich nadal wisieli żywi ludzie. Krew na ich rękach i kolanach – gdzie wbijano żelazne gwoździe – czerniała w słońcu, a twarze skazańców poparzyło pustynne słońce. Jeśli mieli szczęście, słoneczne promienie skradły im rozum przed tym, nim wyssało z nich życie. Shoemelska sprawiedliwość była okrutna, lecz Ravaneshar nie zamierzał poddawać w wątpliwość wyroków kapłanów-czarowników.

Za ostatnim rusztowaniem siedział wysoki, postawny i ciemnowłosy mężczyzna. Leniwie ostrzył miecz. Na widok zbliżającego się Ravaneshara przerwał swoje zajęcie i zerknął w jego stronę.

- Witaj, Melhirze – pozdrowił go Ravaneshar.

- Witaj, Ravanesharze – odpowiedział zbrojny. – Nie śpieszyłeś się.

- W moim wieku nie wypada się spieszyć, Melhirze.

- Nawet jeśli on czeka?

- A czeka? – zdziwił się Ravaneshar.

- Czeka – potwierdził Melhir. – Wysłał mnie, bym poprowadził cię wprost przed jego oblicze.

- Więc prowadź, Melhirze.

Przez chwilę szli w milczeniu spoglądając na siebie ukradkiem. Słońce zdążyło podnieść się wysoko i obaj odczuwali już budzącą się falę upału. Melhir zapewne bardziej niż Ravaneshar, bowiem pod wierzchnią abają nosił pancerz wojownika świątyni. 

Pierwszy wymowną ciszę przerwał Melhir.

- Od dawna nie pokazywałeś się w mieście, Ravanesharze – zagaił tonem luźnej pogawędki.

- Faktycznie – zgodził się starszy z mężczyzn. – Nie czułem takiej potrzeby.

- Może po prostu się bałeś? – podpowiedział Melhir przyjaznym tonem.

- Może – Ravaneshar nie potrafił gniewać się na rozmówcę. Wiedział, że jeśli jest jakaś życzliwa mu osoba w Shoem, to jest nią bez wątpienia idący obok niego człowiek.

- Trudno się nie bać. Mam dziewięćdziesiąt osiem lat, Melhirze. Za dwa lata mój ojciec wybierze sobie nową kobietę, która urodzi mu syna. Wiesz, co dzieje się z tymi dziećmi cesarza, które kończą sto lat? Wiesz, co dzieje się z ich matkami?

- Dobrze wiesz, że nie mam pojęcia. Nikt nie wie.

- Właśnie tego chciałem się dowiedzieć – przyznał otwarcie Ravaneshar. – Dość miałem spełniania jego zachcianek. Dość miałem bycia jego sługą.

- Ravanesharze! – powiedział oburzonym tonem Melhir. – To co mówisz ociera się o zdradę. Jesteś jego synem, ale ja jestem jego strażnikiem i nie pozwolę na takie słowa w mojej obecności. Wszyscy rodzimy się po to, by spełniać zachcianki boskiego cesarza! Wszyscy jesteśmy jego sługami! Jeśli to jakiś test lojalności, przyjacielu, to był bardzo okrutny.

- To nie był żaden test, Melhirze – Ravaneshar położył dłoń na ramieniu wojownika. – Przepraszam, że zmuszony byłeś wysłuchiwać moich niepotrzebnych słów. Następnym razem, obiecuję ci szczerze, że powściągnę swój język.

Wojownik nic nie odpowiedział, jednak milczał dalszą drogę, aż do Bramy Skazańców. Ruch przy niej był niewielki, bowiem rzadko kto korzystał z tego wyjścia z miasta, jednak i tak w wąskim przejściu tłoczył się tłumek spoconych pielgrzymów.

-Przejście! –zakrzyknął Melhir zbliżając się do bramy. – Przejście dla syna cesarza! Przejście dla Ar Ravaneshara!

Słysząc jego imię strażnicy pilnujący bramy zepchnęli na bok oszołomionych pielgrzymów. Zakurzone, brudne ręce usiłowały chwycić Ravaneshara za szaty. Jakaś kobieta wyciągnęła w jego stronę chude ręce, w których trzymała umorusane dziecko.

- Zabierz je, panie – Ravaneshar słabo rozumiał jej dialekt. Najwyraźniej kobieta pochodziła gdzieś z dalszych rubieży Shoemelu. – Pożryj ją, dziecię boga!

- Nie pożeram dzieci – powiedział po klekotjańsku, zgadując prowincję z której przybyli pątnicy.

- Więc pożryj mnie! – wrzasnęła jakaś młoda niewiasta rozdzierając szaty i odsłaniając nagie piersi. – Pożryj mnie, dziecię boga!!!

Ravaneshar dał znak Melhirowi i żołnierz oddzielił go od ogarniętych amokiem ludzi. Uzbrojeni we włócznie strażnicy nie szczędzili drzewców swych broni,bay zrobić im przejście. W końcu udało im się przedostać przez wąska bramę i znaleźli się na szerokiej promenadzie wiodącej w stronę portu.

Ravaneshar zaczerpnął w płuca haust powietrza. Miasto śmierdziało morzem, rybami, ludzkim potem i odchodami. Pachniało korzennymi przyprawami, wonną oliwą, którą nacierali ciała bogacze oraz przygotowywanymi na ulicy posiłkami. Ravaneshar uśmiechnął się w duchu! Pachniało Shoemem. Pachniało jego domem. 

Potem syn boga - cesarza przeniósł wzrok na górującą nad miastem stożkowatą piramidę Wielkiej Świątyni pełniącej jednocześnie funkcję pałacu. Radość opuściła jego serce. 

Wyczuł gniew Shoe Meala. Jego ojciec jeszcze nie wybaczył mu odejścia. 

Jednak Ravaneshar przybył do stolicy nie po wybaczenie, lecz po coś zgoła innego. 

Chciałem dać tą aktualizację jak dojdziemy do 40% ale cóż... wspinamy się mozolnie, chociaż mam nadzieję, że to nie z powodu tego, że nie chcecie 2 tomu.

A teraz fragment z "Dni Końca". Duuuużo mięsa. Ostrzegam. Żołnierze nie mają wszak lekkich języków. 

W tym fragmencie znajduje się także nagroda dla jednej Wspierającej osoby z pierwszej zbiórki. I (jak zawsze) jest to fragment przed korektą, więc proszę o

OSTRZE

Ostrze rzucił sztywne od mrozu rękawice na prosty, zbity z desek stół. Towarzyszący mu na patrolu: Warija, Żaba i Ogryzek postąpili za jego przykładem. Biedron, siedzący na uboczu, obok kominka, w którym płonęły grube bierwiona, spojrzał na nich zaciekawiony. Ostrzu wydawało się, że oczy piegowatego Biedrona zalśniły przez chwilę czerwonym blaskiem, lecz zapewne było to złudzenie wywołanie zwyczajną grą płomieni. Barczysty Mahema powitał ich wesołym uśmiechem, unosząc w górę dzban z wynalazkiem Menzurki, który siedział tuż obok, cedząc coś między zębami. Żołnierz Dariona bez trudu zaprzyjaźnił się z Szarą Chorągwią, znajdując drogę do serca wojaków mocnym bimbrem własnej produkcji.

            – Wódki? – zapytał Mahema.

Wzmianka o alkoholu wyrwała z drzemki Kamienia śpiącego na krześle, pod ścianą.

            – Jasne! – wykrzyknął Żaba, tupaniem zrzucając śnieg z butów.

Obudzony Kamień burknął coś pod nosem i powrócił do drzemki. Zmarznięta Warija cisnęła drugą rękawicą wprost w brodatą twarz weterana. Trafiony poderwał się gwałtownie przeszywając ją gniewnym wzrokiem.

            – Ciotę masz?! – warknął, odrzucając rękawicę w jej stronę.

            – Nie! – Odpowiedziała zaczepnie pół krwi turgijka. –  Ale mnie krew zalewa, gdy widzę, jak grzejecie sobie dupy w ciepełku, podczas gdy ja swoją odmrażam w tym waszym zawszonym śniegu.

            Kamień uśmiechnął się do niej szeroko.

            – Na twój zimny tyłek, Wariju, mogę zaradzić nawet teraz. Chodźmy gdzieś na stronę.

            – Ty stary, zboczony capie! – wrzasnęła na niego, po czym jednak uśmiechnęła szelmowsko.

            Wszyscy wiedzieli, że Kamień i Warija od pewnego czasu są kochankami.

            – Znałem nawet kiedyś taką jedną kobietkę gorszą od naszej Warji. – powiedział Żaba z rozmarzeniem, sącząc wódkę z kubka. Napitek sporządzony przez Menzurkę z bliżej nieokreślonych składników palił w gardło, ale najemnik zdążył nauczyć się go pić. Na wdechu. Wydech musiał odbywać się z daleka od świecy. Dla bezpieczeństwa.

            – Gorszą, to znaczy jaką? – Zaciekawił się Ogryzek. – Brzydszą?

            – To akurat nietrudne – parsknął Żaba zręcznie unikając ciśniętej w jego stronę miski. – Bardziej, kurwa, szalonej. To miałem na myśli.

            – Na myśli – Warija zacisnęła usta w wąską kreskę. – Nie pierdol, Żaba, że ty myślisz.

            – Cicho i daj posłuchać – zganił ją Ogryzek.

            – Wiecie co – najemniczka machnęła ręką. – Pieprzcie się… Idę.

            I wyszła. Menzurka wzruszył chudymi ramionami, wyciągnął skądciś kolejną flaszkę, wstał i zaczął rozlewać.

            – I co z tą kobietką, Żaba? Jak się nazywała?

            – Dzierzba – Żaba upił kolejny łyk bimbru. – Popierdolona, jak kapłani Fearnostha. I dzika, jak cieniokotka w rui. Mówię wam. Nie było dla niej świętości. Nie było czynu, którego by nie popełniła. Zabijała, jak wkurwiony Ostrze w Dębach. A jak robiła żelazem…

            – Myślałem, że powiesz – a jak robiła polerkę miecza – mruknął Ogryzek, szczerząc brudne zębiska.

            – Gdybyś chciał, aby ci to zrobiła, pewnie skończyłbyś z własnym fiutem w dupie – zarechotał Żaba. – Była ostra, mówię wam. Mało znałem tak ostrych ludzi. Rozszalała dzikuska, w jednej chwili chętna do tulenia, w drugiej gotowa poderżnąć ci gardło, bo akurat naszła ją chętka, by zobaczyć, jak bryzgasz krwią.

            – Pierdolona – mruknął z dziwnym uznaniem w głosie Ogryzek. – A w łóżku jaka była?

            – A ten ciągle o jednym… – Barrusta załamała ręce. – Idź lepiej, przebiegnij się, śnieg przerzuć.

            – Zimno jest to i człowiek rozgrzać się chce – usprawiedliwił się Ogryzek.

            – Menzurkowa berbelucha ci nie starcza? – Ostrze powąchał zawartość kubka starając się nie oddychać i nie rozkaszleć – sztuczka, która wychodziła chyba tylko jemu.

Ogryzek skrzywił się i zamilknął.

            – Co z tą Dzierzbą, Żaba? – Ostrze zwrócił się w stronę najemnika, który wypił kolejny łyk i jego wyłupiaste oczy o mało nie wyszły mu z czaszki. – Zmierzałeś do czegoś konkretnie, czy chciałeś się pochwalić? Bo nie rozumiem, po wała, ta gadka?

            – Oj  tam, nie rozumiesz – Barrusta zacisnęła potężne pięści, aż strzeliły jej knykcie. – To Żaba. Gada, dla samego gadania. Byle co. Bez pomyślunku. Taki już jest durnowaty. Co zrobić.

            – Nie, no weźcie… – Żaba próbował bronić się nieskładnie. – Chciałem tylko powiedzieć, że siedzimy w gównie po uszy i że przydałaby się taka Dzierzba. Ze swoim mieczem zrobiła by raz, dwa, trzy porządeczek.

            – Jak chcesz, to ja ci mogę zrobić raz, dwa, trzy taki porządeczek, Żaba, że przez tydzień na dupie nie usiądziesz – zaproponowała Barrusta mrużąc niebezpiecznie oczy.

            – Wiedziałem! – wykrzyknął Ogryzek. – Wiedziałem, że masz w portkach coś więcej, niż tylko dziurę, Barrusta!

            – Na pewno mam tam więcej, niż ty, Ogryzek.

            – Wódeczki… – Menzurka uniósł flaszkę.

            – Znałem ją, Żaba – powiedział Ostrze. – Tą całą Dzierzbę. Spotkałem nawet raz, po Objawieniu Proroctwa. Na Pogórzu Roghisrkim. Włóczyła się tam z bandą pół–krwi górali i dezerterów. Chyba im nawet hersztowała. I wiesz, szczerze, nie chcę wiedzieć, skąd ty ją znałeś.

I jak? Podobał Wam się Ostrze w tym fragmenciku? I Szara Chorągiew?

Jak zawsze jesteście niezawodni, jesteście super, jesteście wspaniali i cieszę się, że los dał mi Was spotkać czy to w życiu, czy też na rubieżach internetu :)

Tradycyjnie, jak w przypadku zbiorki na "Upadek: Objawienie proroctwa" co jakiś czas będę wrzucał Wam fragment drugiego tomu. Pamiętajcie, że to, co będziecie mieli okazję przeczytać to fragmenty jeszcze przed korektą, więc zdarzać się w nich mogą (i pewnie będą) literówki i jakieś błędy. Mimo wszystko pozdrawiam i oto fragmencik prologu dla Was.

DALEKI HARIAN

            Jahara eg Nerhera obudziły gniewne nawoływania wartowników strzegących jego chaty. Bez trudu poznał gardłowy, podenerwowany głos swojego brata krwi Bhereza eg Neghera, który ostro obsobaczał intruza. Jahar wstał, nie budząc śpiącej obok niego żony. Zerknął w stronę okien przesłoniętych błonami z baranich kiszek. Na zewnątrz nadal było ciemno. Noc jeszcze się nie skończyła. Tulkar, pierworodny syn Jahara, poruszył się niespokojnie we śnie. Chłopiec miał pięć lat i nadal sypiał w izbie z rodzicami.

            Jahar zaklął szpetnie. Sięgnął po włócznię stojącą obok szerokiego łóżka z nieheblowanych, sosnowych desek i nagi ruszył w stronę drzwi. Zastanawiał się, kogo zabić najpierw? Hałaśliwego Bhereza, czy natręta, którego ten próbował przegonić? Jahar odsunął drewnianą zasuwę i stanął w wejściu. Zimny, nocny wiatr przeszył dreszczem jego nagie, muskularne ciało.

            – Na cuchnące kiszki zasyfiałej kozy – zaklął Jahar, groźnie potrząsając włócznią. – Kto budzi mnie w środku nocy?!

            – Już prawie świta, wodzu – odpowiedział nieznajomy.

            – Serhak – warknął Jahar rozpoznając głos natręta. – Czego?!

            Niestety, Serhak eg Urgeh zasługiwał na wysłuchanie, nawet o takiej porze. Był czarownikiem i mroźne duchy Wzgórz Północnych lizały go po rękach, łasząc się doń, niczym spragnione akceptacji kundle. Serhak eg Urgeh mieszkał w pobliżu osady, na wzgórzu, które nawiedzały demony. Zaklinacz adorował je ponoć krwią, utaczaną z żył kóz, niewolników i dzikich zwierząt, a upiory zdradzały mu w zamian tajniki czarnoksięskich mocy. Ten, kto wzbudził gniew Serhaka, szybko ginął rozszarpany przez niewidzialne potwory. Ten, kto przekonał do siebie potężnego czarownika, mógł liczyć na jego wsparcie dla swojej sprawy.

            Czasami Jahar eg Nerher przeklinał dzień, w którym poprosił tego strasznego człowieka o pomoc. Z drugiej strony, to właśnie złe duchy Serhaka pomogły Jaharowi zdominować większość spośród klanów Harianu. Wódz skutecznie wykorzystał strach, jaki wszyscy czuli przed Serhakiem eg Urgehem oraz moment, w którym legiony Imperium Cienia opuściły swoje placówki na haraińskich wzgórzach. Wtedy właśnie hariański wódz poprowadził włócznie i topory wojowników własnego klanu Wichrowych Czaszek, do osad należących do innych klanów, szybko rzucając innych wodzów na kolana, aby – zgodnie z hariańską tradycją wojenną – zgwałcić ich żony i zabić ich pierworodne dziecko, w ten sposób przejmując władzę nad podbitym klanem. Straszliwy czarownik, przez całą drogę ku zwycięstwu, kroczył u jego boku, stając się niezwykle istotnym ogniwem zwycięstw Jahara.

            – Musimy porozmawiać – wyszeptał sługa demonów i nie była to prośba. – Teraz.

            – Wejdź – Jahar niechętnie wskazał czarownikowi wejście do wnętrza chaty.

            – Nie – zaprzeczył Serhak. – Musisz pójść ze mną, wodzu wojenny. Teraz.

            Jahar nie krył swej irytacji. Nikt, nawet czarownik, nie powinien zwracać się do niego w ten sposób, szczególnie w obecności wartowników. Gdyby nie wojna z opierającymi się jego woli klanami z północy i znad leżących wokół Lodowej Zatoki osad, inaczej pogadałby z tym aroganckim synem kozła.

            – Zaraz! – Warknął wódz. – Ubiorę się.

            – Nie ma czasu.

            – Prowadź! – Jahar zdecydował. Ruszył za czarownikiem, dając znak Bherezowi, by im towarzyszył. Jego brat krwi mruknął coś pod nosem, ale wypełnił rozkaz.

            Szli we trzech, przez nadal uśpioną osadę, zasypywaną opadami śniegu. Zima w tym roku przyszła dużo wcześniej, niż zazwyczaj, co jednak nie przeszkadzało hariańskim klanom dalej toczyć wojny.

            Minęli dół, na którego dnie gniły szczątki niewolników ofiarowanych przez Serhaka demonom. Był to znak, że zbliżali się już do stojącej na uboczu osady chaty, którą zamieszkiwał czarownik, aż w końcu nagi, zmarznięty Jahar dostrzegł zarys budowli wynurzający się z ciemności przed nimi.

            Chatę czarownika otaczał krąg zimnego, zmarzniętego błocka, które szybko oblepiło zziębnięte stopy wodza. W tym niezaśnieżonym kręgu, nisko przy ziemi, snuły się leniwie poszarpane widma. Groteskowe, rozmazane kształty, w których rozpoznać można było długie ogony, szponiaste łapy, podłużne łby i inne części ciała połączone przez magię Serhaka w chaotyczny, zaprzeczający prawom przyrody zlepek. Jahar starał się za dokładnie nie oglądać pełzającym wokół nim kreaturom. Był niegdyś świadkiem, jak Serhak wywoływał te duchy wprost z ciał zamęczonych na śmierć ofiar. Nikt, kto ujrzał okropieństwo magii przywoływania, nie był w stanie zapomnieć otwieranych przemocą ust niewolników, z których następnie wyłaniały się smugi dymu, kształtując w te odrażające stworzenia.

            Domostwo Serhaka zbudowano na wysokich palach. Można się do niej było dostać po szerokich schodach wykonanych z połówek nieokorowanych pni. Jahar zauważył, że siedziała na nich jakaś ledwie widoczna w mroku postać. Kiedy podeszli bliżej, siedzący podniósł się powoli. Jahar zauważył, że wstający ubrany jest w poszarpany, zniszczony płaszcz noszony zazwyczaj przez imperialnych najeźdźców. Widząc talladuriańskiego żołdaka w samym sercu swojej rodzinnej osady, Jahar zaklął warkliwie, zatrzymując się w miejscu i szacując wzrokiem intruza. Nieznajomy był średniego wzrostu, lecz bardzo szczupły – wręcz chorobliwie chudy. Jego oczy lśniły w mroku nieludzką, krwistą czerwienią. Jahar nie wahał się ani chwili dłużej. Uniósł włócznię, gotów natychmiast cisnąć nią w przybysza, ale Serhak powstrzymał go gniewnym okrzykiem.

            – To mój gość, wodzu wojny!

            – Nie mój – odparł Jahar, ale nie cisnął włócznią.

            Czerwonooki przybysz szepnął coś niezrozumiale i broń wodza rozpadła się w pył. Ciężki, żelazny grot, upadł z mlaśnięciem w błoto, kilka cali obok bosych stóp wodza.

            – Ty jesteś Jahar eg Nerher – zapytał nieznajomy ponurym, głębokim głosem.

            – Ja! – Wódz wojny starał się nie okazywać strachu, chociaż nagi i bezbronny poczuł się, jak myśliwy stojący oko w oko z cieniokotem.

            – Będziesz moim sługą. – Stwierdził czerwonooki.

            – Ty ruchany w zadek kozojebco! – Temperament Jahara wziął górę nad zdrowym rozsądkiem wodza. – Nie będę nigdy niczyim słu...!!!

            Jahar eg Nerher nigdy nie skończył zdania. Nieznajomy wykonał delikatny, prawie niezauważalny ruch palcem, a kości wodza wyrwały się z ciała. Fontanna krwi zalała asystujących zabitemu Bhereza eg Neghera i Serhaka eg Urgeha. Zabójca wodza spojrzał na tego pierwszego taksującym wzrokiem.

            – Jak się nazywasz, Hariańczyku? – Zapytał spokojnym tonem, jakby brutalne zabójstwo nie było czymś, czym warto się przejmować.

            – Bherez eg Negher – odparł wojownik, ścierając krew przyjaciela z brodatej twarzy.

            – Teraz ty jesteś wodzem – zawyrokował zimno mężczyzna w imperialnym płaszczu. – Będziesz mi służył, a zostaniesz władyką największego królestwa w dziejach świata. Odmówisz, dołączysz do tego głupca.

            – Chętnie, mój panie bym ci wiernie służył – wychrypiał Bherez eg Negher – Jednak nie mogę?

            – Czemu? – W głosie nieznajomego pojawiła się złowieszcza nutka.

            – Z dwóch powodów, panie. Po pierwsze, nie wiem, komu miałbym służyć. Po drugie, mamy w Harianie tradycyjne rozwiązania, dotyczące przejmowania władzy. Muszę posiąść siłą żonę byłego wodza i zabić jego dziedzica.

            Nieznajomy milczał kilka chwil, po czym zaśmiał się cicho i złowieszczo.

            – Podobasz mi się, Bherezie eg Nehger. Masz w sobie potencjał wielkości, a ja go rozwinę, czyniąc cię moim namiestnikiem nowego imperium.

            Mężczyzna podszedł bliżej, a Bherez poczuł, że otacza go zapach rozgrzebanej ziemi.

            – Noszę bardzo wiele imion, Bherezie. Tak wiele, że czasami sam już nie pamiętam, które z nich jest mi najbliższe. Ty możesz nazywać mnie Bezimiennym. Podobnie, jak wy hariańczycy nazywacie demona, który przeprowadza dusze zmarłych do Krain Rogatych Bogów.

            – Bezimienny, jestem na twoje rozkazy, – Bherez eg Negher złożył dłonie w znak Rogatych Bogów oznaczający największy szacunek dla rozmówcy. Bezimienny uśmiechnął się lekko.

            – Co do drugiej kwestii, Bherezie eg Negher, to doskonale rozumiem twoje intencje – kontynuował wypowiedź czarownik. – Tradycji nie można się sprzeciwiać. Przez wzgląd na poświęcenie przodków i szacunek dla ich pamięci. Idź, zatem i rób to, co uczyni cię wodzem. Masz moje pełne błogosławieństwo, wodzu wojny.

            Bherez eg Negher ukłonił się nisko i odszedł w mrok. Dwaj czarownicy zostali sami.

            – Co teraz mój mistrzu? – Zapytał, Serhak eg Urgeh Bezimiennego.

            – Stworzysz mi armię, przyjacielu. Wielką, bitną i gotową na śmierć, jeśli tego od niej zażądam. Za jakiś czas zjawię się tutaj osobiście lub przyślę posłańca i powiem ci, dokąd ruszy moja armia i na kogo uderzy. Dasz radę wypełnić to zadanie?

            – Oczywiście, mój mistrzu. I czy mogę coś dodać? – Zapytał hariański zaklinacz.

            – Oczywiście – zgodził się drugi mag.

            – Chciałem tylko powiedzieć, iż dobrze cię znów widzieć wśród żywych, Pazurze Zła.

            – Mogę to samo powiedzieć o tobie, Pożeraczu Dusz. I muszę przyznać, że miałeś dobry pomysł, by ukryć się przed sługami Dziewiątki na tym odludziu.