Witam Was moi Wspierający. 

Po wczorajszej wizycie na poczcie zostało mi 11 paczek do wysłania (ze 112 jakie miałem wysłać), część do paczkomatu (dla mnie nowość), część za granicę. Liczba tych paczek może ulec zwiększeniu ponieważ w ten czwartek robię spotkanie ze Wspierającymi w moim rodzinnym Szczecinie. A tym, którzy nie zastrzegli sobie inaczej książki prześlę pocztą mimo, że mieszkamy blisko siebie :) 

Taki komunikat do Wspierających. 

Gdyby ktoś nie dostał paczki z powieścią do piątku, proszę o kontakt! Nie chciałbym kogoś pominąć. Gdyby coś nie tak było z przesyłką, też proszę o kontakt.

No i najważniejsze - miłej lektury. Będę wdzięczny każdemu z Was za opinię, recenzję, ocenę - to dla mnie cenna wskazówka, co robię dobrze, a co robię źle.

Paczki są pakowane. Powoli idą do Wspierających. Wczoraj posłałem 15 sztuk w Polskę. Dzisiaj szykuję 13 sztuk - te w których są 3 książki (a jest ich sporo) długo się pakuje i jestem w stanie zabrać max. 10 ze sobą na raz (to i tak blisko 40 kg do noszenia i wożenia). Tak więc bardzo Was wszystkich Wspierających proszę o cierpliwość. Za duże cegły napisałem .

Na razie postęp wysyłki to jakieś 25%. I będzie się powiększał ok 10-15% w ciągu każdego kolejnego dnia. 

I jeszcze wielka prośba. Niech te osoby, które nie otrzymają paczek do końca przyszłego tygodnia sprawdzą maile i spróbują się ze mną skontaktować, na przykład przez Wspieram.to i prywatną wiadomość, komentarz do zbiórki itp. Nie każdy podał na siebie namiary!

Witam Was serdecznie. Informuję, że książki przyjechały do mnie z drukarni. Ładne, grube, pachnące. Zaczynam wysyłkę do Wspierających więc niedługo powinni pojawiać się u Was posłańcy zniszczenia :) 

Miłej lektury.

Drodzy Wspierający mój "Upadek" (Jka to brzmi - he he, he), chciałem tylko poinformować, że "Egregora" opuściła drukarnię i w piątek/poniedziałek będzie u mnie. A wtedy rozpoczniemy rozsyłkę. Oczywiście poprzedzę ją odpowiednią oprawą fotograficzną itp. Świetna informacja, nieprawdaż?

Witam moi wierni, cierpliwi Czytelnicy, Wspierający i Fani. Chciałem tylko powiedzieć, że w dniu dzisiejszym - po wszystkich perturbacjach, redakcjach, korektach, przypadkach i wypadkach - tom trzeci "Upadku" powędrował do drukarni. Teraz pozostaje nam tylko czekać, aż z niej wyjdzie. 

Muszę jednak coś Wam powiedzieć. 

Czerwiec mam mocno "wyjazdowy" ze względu na obowiązki zawodowe. Wiem już, że 11-13.06 będę przebywał na Śląsku, a w ostatnim tygodniu - na Podkarpaciu. A jako że skompletowanie, opisanie, przewiezienie na pocztę i nadanie 140 paczek zajmuje trochę czasu, może się zdarzyć, że przez moją nieobecność powieść dotrze do Was w lipcu . Tym samym niejako złamię trochę obietnicę złożoną przy nagrodach za wsparcie. Zapewniam Was jednak, że będę robił wszystko, aby książka jak najszybciej trafiła w Wasze ręce, ale istnieje takie ryzyko, jakie opisałem i w przypadku "poślizgu" z góry Was serdecznie przepraszam.

Niestety. Będziemy mieli małą obsuwę, tak około 14 dni. Chodzi o kwestie techniczne i drukarskie. Okazało się, że książka jest zbyt gruba i troszkę trzeba zmienić było formatowanie w stosunku do poprzednich tomów - większy margines (zakładka) na druk. A za tym poszło ponowny skład i korekta po składzie. Ale powieść właśnie trafiła ponownie do wydawnictwa. 

Przepraszam za to z całego serca.

Informuje o postępach w pracy nad powieścią.

"Egregora" jest już po składzie. Z dodatkami, podziękowaniami itp. elementami książka liczy 796 stron. Prawdziwa cegła.
Mam nadzieję, że znajdziecie w niej: strach, wzruszenie, emocje te dobre i te gorsze, a przede wszystkim, że spodoba się Wam to domknięcie cyklu. Teraz powieść idzie na ostatnią "szczotkę - czyli wyłapanie błędów po składzie, literówek itp." i zaraz po tym leci - do druku. Będę Was na bieżąco informował, co i jak.

Myślę, że pod koniec miesiąca powinna być już w moich rękach. 

Pozdrawiam Was serdecznie. 

Informuję, że składanie książki nadal trwa. Korekta zakończyła swoją pracę. Naprawdę ogromny trud został w nią włożony co skutkuje też nieco dłuższym niż zakładałem czasem wykonywania zadania. Ale to nic. Myślę, że kilkanaście dni w jedną czy drugą stronę, niczego nie zmienia. Teraz trwa skład. Po składzie - ostatnia prosta - szczotka redaktorska mająca wyłapać błędy po składzie i powieść wędruje do drukarni. Pod koniec maja powinna trafić w moje ręce, pachnąca świeżą farbą i zaraz potem, na ile pozwolą moje możliwości, w Wasze ręce. Tak że nie martwice się. Prace trwają, Nie zapomniałem o Was.

Wieści z frontu, bo dawno nie dawałem znaku życia. "Upadek: Egregora" jest nadal w korekcie. Pracuję na bieżąco ze wspaniałymi specjalistkami i jesteśmy już na 8 rozdziale z 10. Plan jest utrzymany. Wpisuję też fragmenty dla Wpierających. Z tym jest gorzej, bo powieść jest mocno "zwarta" i niekiedy wstawienie tekstu dla Wspierającego jest bardzo utrudnione. Staram się jak mogę, ale mam przerwę bo ... praca zaangażowała mnie w coś poza normalnymi moimi godzinami funkcjonowania i ciężko w takim trybie "złapać wenę". tak czy owak, za 10 dni powieść powinna zostać poprawiona językowo i puszczona do składu (to około 10-14 dni kolejnych). Na ten moment plan wydania III tomu w połowie maja nadal jest realny.

Tak na szybko, jeszcze na wczorajszych emocjach związanych ze zbiórką.
Udało się i to jak! Byliście wspaniali, wszyscy Wspierający moją powieść, wszyscy Ci, którzy podsyłali informację o niej znajomym, przyjaciołom i namawiali do kupienia. Dzięki Wam niemal udało się podwoić potrzebną kwotę minimalną. W zbiórce wzięło udział 124 wspierających! 124, (bo jednym byłem ja z niewielką kwotą aby śledzić komentarze na bieżąco ) 

No dobra. Wracam do statystyk: 124 osoby, 140 (odliczając moją to 139) wpłat, 14995 zł zebranych (odliczając moje to 14945 zł). Jest moc. Jest wspaniałe wsparcie! 
Dziękuję Wam za nie bardzo, bardzo mocno. W imieniu Ostrza, Ankathy, Ghamazidara, Wiosny, Bhorka Na Urhaz, Pazura Zła i wielu, wielu innych bohaterów tej powieści, za to, że dzięki Waszej pomocy zatańczą swój ostatni taniec w świecie Upadku i dopowiedzą swoje historie. 
Dziękuję Wam wszystkim razem i każdemu z osobna. A dzisiaj wieczorem, jak już wrócę z pracy, spróbuję napisać więcej. Trzymajcie się cieplutko.

Próg profesjonalnego składu został osiągnięty i wielkie dzięki Wam za to. Informuję, że udało mi się dzisiaj znaleźć Wykonawcę profesjonalnej edycji po składzie - zatem idzie ku lepszemu.

Dziękuję Wam za to, że to mi umożliwiliście swoją niesamowitą hojnością. 

Ukłony łysym czołem aż do ziemi dla Was, moi mili. 

Jesteście wspaniali. 150%. Zadanie dzienne - zrobione. Zbliżamy się coraz bardziej do profesjonalnego składu (czyli ok 14.000 zł).
Zgodnie z obietnicą - nowa nagroda. 

Każdy z Wspierających otrzyma ode mnie zbiór opowiadań ze świata Upadku. Nie będzie to duża książeczka - ale będzie. Myślę, ze zamieszczę w niej 2-3 opowiadania. nie więcej, aby nie opóźniać druku "Upadku".

Jeżeli przeskoczymy 175% - wtedy pomyślę nad kolejną, ekstra nagrodą dla Wspierających.

Jesteście cudownymi ludźmi. A ja Waszym dłużnikiem.

Pozdrawiam.

Wow. Osiągnięto 100 wpłat. 136% celu.

Myślę, że na tym nie skończymy, prawda?

Na ten moment, w podzięce, każdy z Wspierających otrzyma nagrodę - niespodziankę :) Będzie ładna i kolorowa - tyle mogę zdradzić.

Jeśli przebijemy poprzednią zbiórkę (czyli 12.000 zł) do książki dołączę zintegrowaną zakładkę, aby łatwiej było ją czytać :)

Jesteście WSPANIALI. I niech Dni Końca pochłoną każdego, kto stwierdzi inaczej!

Witam.

Tak tylko się pochwalę że piszą o mnie i w sumie też o Was w Prestiżu :) 

http://prestizszczecin.pl/maga...

Gazeta jest dostępna w formie drukowanej w Szczecinie i regionie.  Tak że nasza mała społeczność, dzięki Wam, powoli się rozrasta.

Za 11 dni koniec zbiórki! Zachęcajcie znajomych i przyjaciół do zakupu mojej powieści. Bo, mam nadzieję, że warto.

121% - coraz bliżej 10.000 zł. Jesteście wspaniali, a ja mam problem, jak się Wam odwdzięczyć.

Nagrodami dodatkowymi dla Was będą (niezależnie od poziomu wsparcia):

- zakładka z jedną z grafik do powieści

- plakacik formatu a3 z mapą świata oraz z piękną grafiką dwóch bohaterów (nie zdradzę jakich).

Jak przekroczymy próg 140% dodam kolejną niespodziankę - dwa moje opowiadania w postaci małego zeszytu. Nie są one może "najlepsze", ale pogłębiają uniwersum "Upadku" przed Dniami Końca i myślę, że mogą niektórym się spodobać. Ta nagroda przewidziana będzie dla każdego, kto wpłacił lub wpłaci co najmniej nagrodę na poziomie REKRUT (ze względu na koszty wydruku).

Potem będę starał się co kolejne 10% dodać jakąś dodatkową "mini - nagrodę". 

Wiedzcie tylko wszyscy, że bardzo, bardzo cieszy mnie to, że zbiórka trwa dalej. Jeśli przekroczymy 14.000 zł - pieniędzy, pierwszy raz w życiu starczy na profesjonalny skład! jest więc o co walczyć, tak sądzę. Oczywiście do tego dojdą kolejne "mini - nagrody" - np. grafiki koncepcyjne w formie pocztówek, mini - komiks dla Wspierających (dawałem go razem z tomem I podczas pierwszej zbiórki, ale jest tylu nowych Wspierających, że chyba mogę go dodrukować). Będę starał się odwdzięczyć Wam najlepiej, jak tylko potrafię.

Dziękuję Wam z całego serducha.

Robicie cudowną robotę i wzruszacie mnie, bardzo, bardzo mocno i bardzo, bardzo pozytwynie.

Dziękuję Wam bardzo. Naprawdę wiele to dla mnie znaczy. Nie wiem jednak, jaki mógłbym wrzucić fragment bez spojlerów. :(

Jednocześnie przepraszam osoby, które czekają na tom 1 i 2 (które wybrały taką nagrodę). Mam nadzieję, że w tym tygodniu uda mi się zorganizować dla Was wysyłkę nagród. Ostatnie półtorej tygodnia chorowałem i mocno ograniczyło to i tak już skromne zapasy czasu, jaki miałem. Przepraszam Was za to.

100 % osiągnięte :) Co oznacza, że projekt zakończył się w tym momencie sukcesem. Wydane zostanie 200-300 sztuk powieści w twardej oprawie.

Oczywiście na tym zbiórka nie kończy się, mam taką nadzieję.

Liczę na to, że uda się uzbierać na profesjonalny skład i korektę po redakcji. Wtedy "Egregora" uniknie błędów dwóch pierwszych tomów!

Tak czy owak, dziękuję Wam bardzo. 

Każdemu, niezależnie od tego, jaką kwotą mnie wsparł (ale taką umożliwiająca wysyłkę powieści) otrzyma jakiś drobny upominek - niespodziankę wraz z przesłaną nagrodą. 

Podsumowując, jestem Wam niezmiernie wdzięczny i naprawdę brakuje mi słów, by tę wdzięczność odpowiednio wyrazić. 

Dziękuję Wam za to, co dla mnie zrobiliście. 

Jeszcze ciepła :) Prosto spod ręki nieocenionego Łukasza "Gryfa" Ciżmowskiego, którego cenię i lubię nie tylko za pomoc, jaką mi okazuje od początku mojej przygody z trylogią.

Jest optymistyczna, przyznacie?

Ponad pół setki ludzi zaufało mi w tak krótkim czasie. To naprawdę podnosi mnie na duchu, dodaje skrzydeł. Jeszcze trochę i zbiorę na wydruk i korektę, a wtedy zaczniemy podnosić poprzeczkę - może uda się zebrać na profesjonalny skład po korekcie, może dodamy jakieś fajne elementy np. zbiór rysunków, map itp. To w końcu pożegnanie z powieścią i jej światem, zatem trzeba będzie jakoś ładnie to zrobić.

I jeszcze jeden fragment.

Są spojlery, szczególnie dla osób nie czytających dwóch pierwszych tomów. I - jak zawsze - to robocza wersja tekstu.

FRAGMENT POWIEŚCI.

Ostrze spojrzał w górę, gdzie na niebie rozlewała się toksyczna zieleń nadchodzącego Niszczyciela, niczym ropa wylewająca się z rany. Zgniła poświata tłumiła blask gwiazd, zmieniając nocne niebo w coś obcego i złowrogiego.

– Mój ojciec opowiedział mi kiedyś pewną przypowieść – Bhork Na Urhaz podążył wzrokiem za spojrzeniem Ostrza. – O wilku, który jest uznawany przez mój lud za króla gór. Kojarzy mi się ona z tobą, Ostrze.

– Ze mną? Dlaczego?

– Jeżeli chcesz, opowiem ci ją. Wtedy zrozumiesz.

– Jasne, że chcę.

– Był sobie pewien mały wilczek – zaczął kobold podnosząc z ziemi kawałek skały. – Ten wilczek nie mógł urosnąć. Był bardzo mały, niewiele wiekszy od zająca, i inne wilczki śmiały się z niego, bo ów wilczek był synem króla wilków, a co to za syn władcy gór, który jest mniejszy niż jego poddani. Zamiast szacunku w przyszłości mógł liczyć jedynie na litość, pogardę bądź na śmiech. Poszedł więc, nasz wilczek, do swojego ojca i pożalił się na swój los. Jednak władca wilków, który był surowym lecz wyjątkowo mądrym królem, spojrzał tylko na swojego jedynego nastepcę i rzekł: synu mój, musisz udać się daleko, za Orle Szczyty, aby spotkać mądrego żółwia, zwanego Wszechwiedzącym, a on na pewno znajdzie sposób, aby zaradzić twemu problemowi.

Kiedy Bhork wypowiadał kwestię króla gór, jego głos stał się inny – bardziej drapieżny, głęboki i charyzmatyczny. Ta zmiana tonacji przypomniała Ostrzu Słowik, imitatorkę która towarzyszyła jemu i Wichrowi w Puszczy Cierni. Ta dwójka była pierwszymi ludźmi, którzy znaleźli szczelinę w jego pancerzu pozornej obojętności. Brakowało mu ich.

– Młody wilczek bardzo się ucieszył słowami ojca – kontynuował swoją opowieść Bhork Na Urhaz. – Lecz jednocześnie poczuł lęk. Droga przez Orle Szczyty była długa i pełna niebezpieczeństw. Jednak stary żółw był znanym mędrcem i oczywistym było, że znajdzie rozwiązanie jego problemu. Wilczek podjął decyzję i ruszył w drogę. Wędrował i wędrował, aż zapuścił się na terytoria orłów. Pech chciał, że jeden z nich wypatrzył wilczka i wziął go za zająca. Spadł w dół i pochwycił go w swoje szpony niosąc do swego gniazda, wysoko, wysoko w górskich szczytach. Wilczek bronił się dzielnie i szarpał, aż udało mu się, niemal przy samym lądowaniu, wymanewrować tak orłem, że ptak siadając w gnieździe uderzył się skrzydłem o pobliską skałę. Rana okazała się poważna i orzeł nie mógł wzbić się w powietrze. Wilczek ucieszył się, że udało mu się pokonać ciemiężcę. Szybko jednak zorientował się, że w gnieździe czekają głodne pisklęta orła.

Bhork cisnął kamień w mrok i noc przeszył trzask skały zderzającej się ze skałą.

– Oj ja nieszczęsny – głos kobolda przypominał skrzeczenie orła. – Ze zranionym skrzydłem nie dam rady polować i moje dzieci umrą z głodu. Orzeł ubolewał nad swoim losem. Nie martw się – powiedział wilczek – ja będę polował za ciebie i nakarmię twoje pisklęta. Orzeł zgodził się, bowiem nie miał innego wyjścia, jeśli chciał by jego młode przeżyły. I tak oto mały wilczek schodził z góry i polował na zające, na myszy, na to, co zdołał złapać i wnieść na górę. Karmił młode orlęta długo, aż skrzydło orła zagoiło się i ptak znów mógł latać. Oczywiście władca niebios był wdzięczny wilczkowi za jego szlachetne zachowanie i za to, że ten pomógł komuś, kto chciał rzucić go na pożarcie swoim młodym. Zaproponował, że odwdzięczy się swojemu dobroczyńcy za niespodziewaną pomoc. Młody wilk na początku wzdragał się, bo uważał że to, że orzeł zranił się w skrzydło, było po części winą wilczka. Potem jednak powiedział, dokąd się wybiera i orzeł zaproponował, że zaniesie go tam w szponach, aż do Wszechwiedzącego. I wilczek zgodził się.

Bhork uśmiechnął się pierwszy raz, od kiedy Ostrze rozstał się z nim w Ujściu, gdy kobold wraz z bratem ruszyli do Tronu.

– Dla orła, droga do żółwia nie stanowiła problemu. Nie musiał omijać przepaści, ani wspinać się na szczyty. Nie musiał forsować górskich rzek, ani brnąć przez lodowce. Ominął te niebezpieczeństwa i posadził wilczka tuż przy wielkim żółwiu obiecując, że wróci po przyjaciela, gdy tylko ten dowie się, jak stać się większym. A potem odleciał i zostawił wilczka, i wszechwiedzącego żółwia, aby rozmówili się o sprawach ważnych.

Bhork zamilkł. Wsłuchał się dłuższą chwilę niespokojnie w dźwięki nocy, by w końcu podjąć przerwaną opowieść.

– Przybyłem tutaj, o wszechwiedzący żółwiu – powitał mędrca wilczek – aby dowiedzieć się, czemu jestem takim małym, mikrym liliputem. Czemu mój ojciec jest wielkim królem gór, a ja jestem niewiele większy od zająca. Na to wielki żółw otworzył swoje prastare, pokryte bielmem wieku oczy i spojrzał na wilczka. Potem zaśmiał się cicho i bez złośliwości mówiąc: czemu uważasz, że jesteś wilczkiem małym, mikrym liliputem, skor ja widzę młodego i rosłego samca. I faktycznie. Wilczek spojrzał na siebie i ujrzał, że urósł. Jego łapy stały się wyraźnie większe, zęby dłuższe a ciało masywniejsze. Ale jak to możliwe? – zapytał wilczek zdziwiony. Na to mądry żółw odparł. Twoje czyny spowodowały, że urosłeś. Kiedy okazałeś swoje prawdziwe serce i prawdziwą naturę, rarując dzieci orła przed niechybną śmiercią z głodu, twoje zachowanie uczyniło cię większym. Tak to już jest w naturze, nie tylko władców, że każde dokonanie czyni nas albo większymi, albo mikrymi. To, co dajemy innym, wraca do nas samych. Aby być prawdziwym władcą, nie wystarczy urodzić się władcą. Aby być prawdziwym wojownikiem, nie wystarczy pochwycić tarczę i oręż. To nasze czyny kształtują nas w oczach świata i zamieszkujących go istot. Podłe czyny rodzą ludzi podłych. Szlachetne czyny rodzą ludzi szlachetnego serca. Odważne – odważnych, tchórzliwe – tchórzy. Teraz pojmujesz czemu opowiedziałem ci tą przypowieść, Ostrze?

Ostrze spojrzał na kobolda. Wpatrywał się w fiołkowe oczy. W zaplecioną w warkocze brodę. Uśmiechnął się lekko pocierając dłonią usta, jakby chciał skryć ten uśmiech.

– Pojmuję, Bhorku. Zamilkli obaj. Wsłuchali się w ciszę gór i w wycie wilków gdzieś tam, pośród odległych, zaśnieżonych szczytów.

Dziękuję Wam za te szaleńcze tempo zbiórki. Szczerze mówiąc liczę na to, że utrzyma się ono i osiągną minimum dość szybko. jak tylko zbiórka znajdzie się na tym pułapie, roześlę I tom i II tom powieści do tych ze Wspierających, którzy wybrali odpowiednie nagrody.

A teraz, na zachętę, mroczny kawałek specjalnie na 66% osiągniętego celu :)

Ostrzegam, jest spojler i jest niesmaczny, jak diabli. I - oczywiście, tekst jeszcze nie został wygładzony.

Niewolnik stał spokojnie zagubiony w narkotycznej wizji i nie dostrzegł, jak skóra na brzuchu Shoe Maela zaczęła odkształcać się i napinać. Rashar obserwował obojętnie na ten przerażający spektakl podobnie jak ofiara. Rozciągnięte cielsko ukształtowało się z wolna w coś, co przypominało grubą mackę i zatrzymało przed twarzą niewolnika. Pod półprzeźroczystą warstwą skóry coś się poruszyło, a potem ciało Króla rozdarło się z dźwiękiem przypominającym wymioty, otwierając niczym kielich mięsistego, owadożernego kwiatu, jakie rosły w dżunglach Serphentii. W ociekającej gęstym śluzem ranie pojawiła się wychudzona, koścista twarz o zarośniętych cielistą błoną oczodołach. Twarz rozdarła się przeobrażając w szeroką paszczę, wypełnioną kilkoma rzędami kłów.

Potworny łeb wystrzelił do przodu i zęby zacisnęły się na głowie niewolnika z odgłosem jaki wydaje gnieciona skorupa jajka tylko dużo głośniejszym. Po twarzy ofiary spłynęła krew i szczątki mózgu, jednak oczy nadal wpatrywały się w przestrzeń pustym, nieobecnym wzrokiem.

Macka szarpnęła gwałtownie pociągając niewolnika w stronę tronu. Sznur którym związany był skazaniec trzymał jednak dobrze i w rozbryzgu krwi głowa została oderwana od reszty ciała, które upadło na ziemię.

– Rozwiąż ich! – rozkazał Król głosem zagniewanego młodzieńca.

Rashar posłusznie poluźnił specjalnie zawiązany węzeł i cała lina opadła w dół. Z cielska Shoe Maela wyłoniła się druga macka tym razem bardziej przypominająca węża niż ludzkie oblicze. Kolejna zębata paszcza zacisnęła się wokół ramienia pozbawionego głowy niewolnika i z żarłoczną drapieżnością przyciągnęła trupa w stronę pulsującego cielska. W brzuszysku władcy rozwarła się długa, zębata szczelina z której wylał cuchnący zgnilizną płyn o konsystencji treści jelitowej. Z powstałego otworu wynurzył się wilgotny, chwytliwy, czarny jęzor który oplątał nogę zamordowanego niewolnika, wciągając go powoli w czeluść rozwartej jamy brzusznej Króla. Zębata szczelina zacisnęła się wokół ludzkiego ciała, szarpiąc i rwąc mięso na kawałki z dziką łapczywością. Kość udowa niewolnika pękła z trzaskiem, bryzgająca i wyciekająca krew zmieszała się z parującym płynem, bulgocąc i sycząc na podłodze.

Shoe Mael zawył dziko w ekstazie. Mury Sali tronowej zatrzęsły się lekko, a Rashar przez chwilę stał oszołomiony nie słysząc mlaszczących, wilgotnych dźwięków, jakie towarzyszyły pożeraniu nieszczęśnika, którego sam skazał na ten los.

Król - Skaza wpadł w amok. Pierwszą macką wpychał sobie resztki mózgu do ust, a w tym czasie zębata paszcza na brzuchu rozrywała trupa na strzępy, pochłaniając ociekające krwią mięso, gruchocząc kości, drąc skórę i ścięgna, zasysając wypełnione treścią, zielonkawe, śliskie jelita. Łapczywie i bez pohamowania.

Czarne żyły pokrywające opasłe cielsko władcy – demona napęczniały od świeżej krwi, którą ten dziwaczny układ krwionośny rozprowadzał dalej. Tu i ówdzie tętnice rozwierały się zraszając skórę Shoe Maela życiodajnym płynem, który spływał po fałdach tłuszczu na ziemię.

Powietrze wokół tronu wypełnił smród jatek – ciepły odór świeżej krwi, smród uwolnionej zawartości jelit niewolników i fetor płynów opuszczających cielsko Skazy.

– Chcę … jeszcze … – słowa Króla ledwie dało się zrozumieć, bo usta wypełniało mu przełykane łapczywie mięso.

Nie wiem co mam powiedzieć. Takie wsparcie to jak spełnienie marzeń. Dziękuję Wam z całego serca, po raz n-ty (chociaż mam nadzieję, że nie po raz ostatni).

I znów przeskoczyliśmy kolejny próg. A zatem fragment powieści - tym razem wyjaśnienie genezy tytułu.

Fragment wstępu:

Zacznę od słowa „egregora”. Zgodnie z definicją zaczerpniętą z Wikipedii oznacza:  

Egregor – w ezoteryce nazwa jednego z rodzajów myślokształtu, związanego ze zbiorowością ludzką. Inaczej mówiąc, jest to rodzaj kolektywnej świadomości. Między grupą a egregorem zdaniem ezoteryków istnieje relacja symbiotyczna.

Nazwa ta spodobała mi się na tyle, że przejąłem ją do mojej wizji magii i mocy w świecie, w którym dzieje się akcja „Upadku”. Nie podobało mi się jednak to, że egregor jest rodzaju męskiego. Nie wiem dlaczego, ale bardziej odpowiadało mi żeńskie, nie istniejące słowo „egregora”, i to nim zastąpiłem prawdziwą nazwę. I nie tylko nazwę. Zmieniłem sens znaczenia tego słowa, nadając mu nową definicję. I tak właśnie „egregor” stał się „egregorą” – łańcuchem mocy, który czarownicy związują ze sobą, aby zwiększyć swój potencjał i wzmocnić swoją magię w celu wywołania naprawdę spektakularnych efektów. Szczególnie wtedy, gdy ten łańcuch mocy chce, w świecie powieści, utworzyć grupa istot obdarzonych najpotężniejszą mocą.

A jako, że przeskoczyliśmy próg chyba dwa razy, to jeszcze inny fragment, uwaga - są maluśkie spojlery.

Pamiętajcie, że te wrzucane fragmenty są "nieobrobione".

Essemerald Dunczesku doznał ostatecznego upokorzenia i zabrudził spodnie, wiedząc że zaraz umrze. Bliski omdlenia z przerażenia obserwował, jak czaszkę jego ochroniarza opuszcza krwista, gąbczasta zawartość, wypływająca powoli przez dziurę w rozrąbanej kości. Sparaliżowany strachem Essemerald spoglądał na zabójcę który, jakby nigdy nic, powoli wyciągnął broń z głowy nieszczęsnego Brutto. Z wypolerowanej stali spłynęły krew i mózg. Na ten widok Dunczesku zwymiotował hałaśliwie na ziemię.

Morderca obrócił się powoli w stronę szlachcica.

Napastnik nie miał twarzy. Zasłaniała ją metalowa, pokryta kolcami maska. Essemerald jęknął przeciągle i osunął się po ścianie, oddychając ciężko. Nie krzyczał tylko dlatego, że nie dał rady wykrztusić słowa przez ściśnięte strachem gardło.

– Wiesz kim jestem? – zapytał zabójca, w języku yata, z wyraźnym obcym akcentem.

– Maska Śmierci – pisnął Essemerald.– Ale ja..., ja… ja nie zrobiłem niczego.

– Ty sam nie, senatorze – powiedział zimno zamaskowany mężczyzna. – To prawda. Za to twój człowiek był pederastą i gwałcicielem. Nie wierzę, że o tym nie wiedziałeś. Jatholvińskie prawo skazuje za takie zbrodnie na kastrację, nasze – na śmierć. Równie winny co sprawca, jest wspólnik, który kryje jego występki. Wiesz o tym, prawda?

– Jesteś jednym z nich – wydukał Essemerald. – Jednym z tych talladuriańskich uchodźców.

– Nie ma znaczenia, kim jestem, senatorze. Ważne jest jedynie to, czyją wolę wypełniam. A teraz posłuchaj! Jesteś współwinnym straszliwej zbrodni, bowiem wiedząc o niej, nic nie zrobiłeś, aby przeszkodzić twemu zaufanemu. Powinieneś umrzeć, ale damy ci jeszcze jedną szansę. Szansę, byś naprawił grzeszne życie. Pytanie, senatorze, czy zechcesz z niej skorzystać?

– Tak – wydyszał Essemerald nie mogąc oderwać wzroku od koniuszka miecza, na którym zbierała się gruba, ciężka kropla tego, co jeszcze chwilę temu skrywała  czaszka Brutto.

– Musisz przekonać Radę, by zaakceptowano naszą obecność. By zaakceptowano świątynię Varunatha i wprowadzono naszego przedstawiciela do Rady Jatholvinu.

– Ależ... ależ to szaleństwo! Nie jestem... Nie mam takich możliwości.

Kropla spadła na ziemię wydając cichy, lepki dźwięk, od którego Essemeraldowi znów zrobiło się niedobrze.

– Nie jesteś sam, Essemeraldzie Dunczesku – zaśmiał się cicho zamaskowany zabójca – Twoje starania poprą inni senatorowie. Wystarczająco wielu. Ty musisz jedynie wysunąć naszą propozycję podczas obrad.

– A co... jeśli... jeśli tego... tego nie zrobię?

– Wtedy wrócę – powiedział napastnik i zniknął w jednej chwili, jakby pochłonęły go cienie ulicy, na której mieli nieszczęście go spotkać.

Magia! Morderca musiał posiłkował się magią! Essemerald Dunczesku zadrżał, czując jak zbiera mu się na płacz.

Kleszcze przerażenia w końcu puściły jego gardło i senator zaczął wzywać pomocy. Najpierw cicho i piskliwie, a potem na cały głos i rozpaczliwie. Jako, że przebywali w dobrej części Jatholu, straże nadbiegły bardzo szybko. Wiedział, że jutro wieści o zabrudzonych spodniach dotrą do uszu nieprzychylnych mu polityków, ale w tej chwili nie miało to znaczenia. Żył. I tylko to się liczyło.

Jesteście wspaniali i podnosicie moją wiarę w to, że uda się w końcu wydać ją naprawdę profesjonalnie.

A teraz - jak po każdym +10% - kolejny fragment.

FRAGMENT NUMER 3.

– Kapitanie – gardłowy głos Uparciucha wyrwał Rozwałkę z drzemki, w jaką zapadł, otulony dwoma warstwami koców, obserwując resztę niespokojnych Czajek.

– Nie wydzieraj się, Uparciuch – mruknął Rozwałka, spoglądając na niskiego zwiadowcę, który go obudził. – Nie śpię!

– Akurat – mruknął niewyraźnie Uparciuch, jak zwykle niewolniczo się trzymając przywary, która doprowadziła do nadania mu przydomku. – Miałeś zamknięte oczy.

– Jeśli chodzi o ścisłość, Uparciuch, to powinieneś to powiedzieć tak: miał pan zamknięte oczy, panie kapitanie – Rozwałka pokazał podwładnemu nieprzyzwoity gest, sugerujący coś na temat palca i tego, gdzie wskazany nim osobnik może sobie ów paluch wepchnąć. – Poza tym, szarża nie śpi, lecz regeneruje siły. Zapamiętaj to, kapralu, kurwa mać, raz na zawsze! Tak będzie lepiej, dla nas obu.

– Pieprzony z ciebie służbista, Rozwałka – żachnął się kapral. – Jeśli jeszcze karzesz mi salutować, porzygam się na ciebie.

– Dajże spokój, Uparciuch – wyszczerzył się Rozwałka. – Szkoda żarcia. Mamy tą, jak jej tam, regulametancję. Oszczędzaj, jak inni.

– Reglamentację – poprawił go odruchowo Uparciuch.

– Zaraz dostaniesz w ryj, wiesz? – Rozwałka spojrzał na podkomendnego tak, że ten cofnął się o dwa kroki. – Czego mnie budzisz?

Wrócił do początku tej rozmowy.

– Ha, więc jednak spałeś! – ucieszył się Uparciuch, lecz mina szybko mu zrzedła, kiedy spojrzał w oczy dowódcy.

– Mów! – warknął Rozwałka przesuwając językiem w dziurach po zębach.

Zacisnął pięści.

24% w dwa dni. Super! Podnosicie mnie na duchu, że w końcu uda się nie tylko zebrać na podstawowe elementy związane z procesem wydawniczym lecz na WSZYSTKIE koszty - w tym profesjonalny skład po korekcie i redakcję. Może uda się uniknąć błędów, które raziły w poprzednich dwóch tomach. Mam taką nieśmiałą nadzieję :)

A żeby obietnicy stała się zadość - przekroczyliśmy próg 20% więc kolejny kawałek - bez większych spojlerów. Podobnie, jak w przypadku poprzedniego proszę abyście pamiętali, że to fragment "roboczy", jeszcze nie tknięty przez profesjonalną korektę i redakcję. Mój "czysty" styl.

FRAGMENT NUMER DWA 

Przedstawia Rashara, jednego z "nowych" bohaterów Upadku.

Dwie mile od miasta, Rashara powitał widok krzyży kary.

Na wkopanych głęboko w pustynne piaski żerdziach gniły szczątki skazańców.

Mężczyzna szedł pomiędzy trupami niespiesznie, ignorując żarłoczne i pełne wściekłości spojrzenia upiorów przykutych do miejsca kaźni przez kapłanów – czarowników.

Szedł spokojnie i bez lęku. Wiedział, że nic mu nie grozi ze strony tych potępieńców. Chroniło go to, kim był. Żaden z upiorów w pojedynkę nie odważyłby się go zaatakować, a wyklęci byli zbyt głupi, by podjąć jakąś wspólną akcję. Nie żeby i ona mogła mieć szansę powodzenia.

Rashar podążał pomiędzy wysuszonymi przez słońce ochłapami mięsa, odwzajemniając każde spojrzenie upiorów. Widząc barwę jego oczu potępieńcy zamykali widmowe powieki i skamlali, błagając o wolność. Nie był im w stanie jej dać, dlatego nie odpowiadał na żadne wezwanie i żadną prośbę.

Za rzędami starych krzyży ustawiono nowe. Na dwóch z nich nadal wisieli żywi ludzie. Krew na rękach i kolanach skazańców – gdzie wbijano żelazne gwoździe – sczerniała i zastygła w strupy. Twarze poparzyło bezlitosne słońce, które – jeśli tylko ofiary kaźni miały szczęście – odbierało im świadomość wcześniej, niż życie. Shoemelska sprawiedliwość była okrutna, lecz Rashar nie zamierzał poddawać w wątpliwość wyroków kapłanów – czarowników. Wszak działali w imię Boga – Króla, Shoe Maela.

Za ostatnim rusztowaniem siedział wysoki, ciemnowłosy mężczyzna w sile wieku i leniwie ostrzył miecz. Na widok zbliżającego się Rashara przerwał swoje zajęcie i zerknął w jego stronę.

– Witaj, Melhirze – pozdrowił go Rashar poznając przyjaciela.

– Witaj, Rasharze – odpowiedział zbrojny. – Długo kazałeś na siebie czekać.

– W moim wieku pośpiech jest niewskazany, Melhirze.

– Nawet, jeśli on czeka?

– A czeka? – zdziwił się Rashar.

– Czeka – potwierdził Melhir. – Wysłał mnie, bym zaprowadził cię wprost przed jego oblicze.

– Więc prowadź, Melhirze.

Przez chwilę szli w milczeniu, spoglądając na siebie ukradkiem. Słońce zdążyło podnieść się wysoko i obaj zaczynali odczuwać jego żar. Melhir nawet bardziej niż Rashar, bowiem pod wierzchnimi szatami nosił pancerz wojownika świątyni.

Pierwszy ciszę przerwał Melhir.

– Od dawna nie pokazywałeś się w mieście, Rasharze – zagaił tonem luźnej pogawędki.

– Faktycznie – zgodził się starszy z mężczyzn. – Nie czułem takiej potrzeby.

– Może po prostu się bałeś? – podpowiedział Melhir ciepłym tonem.

– Może i tak – Rashar nie potrafił gniewać się na rozmówcę. Wiedział, że jeśli jest jakaś życzliwa mu osoba w Shoem, to jest nią bez wątpienia Melhir.

– Trudno się nie bać. Mam dziewięćdziesiąt osiem lat, Melhirze. Niedługo mój ojciec wybierze sobie nową kobietę, która zrodzi mu syna. Wiesz, co dzieje się z tymi dziećmi Króla, które kończą sto lat? Wiesz, co dzieje się z ich matkami?

– Dobrze wiesz, że nie mam pojęcia. Nikt tego nie wie.

– I właśnie po to przybyłem – przyznał otwarcie Rashar. – By dowiedzieć się, jaki los mnie czeka. Dość mam spełniania jego zachcianek. Dość mam bycia jego sługą.

– Rasharze! – wszedł mu ostrym tonem w słowo Melhir. – To, co teraz mówisz ociera się o zdradę. Jesteś jego synem, ale ja jestem jego strażnikiem, i nie pozwolę na takie słowa w mojej obecności! Wszyscy rodzimy się po to, by spełniać zachcianki boskiego Króla! Wszyscy jesteśmy jego sługami! Jeśli to jakiś test lojalności, to był bardzo okrutny.

– To nie był żaden test – Rashar położył dłoń na ramieniu wojownika. – Przepraszam, że zmuszony byłeś wysłuchiwać moich nieprzemyślanych słów. Następnym razem, obiecuję ci szczerze, powściągnę swój język.

Wojownik nic nie odpowiedział jednak milczał dalszą drogę, aż do Bramy Skazańców. Ruch przy niej był niewielki, bowiem mało podróżnych korzystało z tego wejścia do miasta, jednak i tak w wąskim przejściu tłoczył się tłumek spoconych pielgrzymów.

– Przejście! – zakrzyknął Melhir, zbliżając się do bramy. – Przejście dla syna Króla! Przejście dla Ar’Rashara!

Słysząc jego imię strażnicy pilnujący bramy zepchnęli na bok oszołomionych pielgrzymów. Kiedy Rashar przechodził, zakurzone, brudne dłonie usiłowały chwycić go za szaty. Jakaś kobieta wyciągnęła chude ręce, w których trzymała wychudzone niemowlę, tak słabe z głodu, że nie miało siły płakać.

– Zabierz je, panie… – Rashar słabo rozumiał jej dialekt. Kobieta pochodziła gdzieś z dalszych rubieży Shoemelu. – Pożryj ją, dziecię boga!

– Nie pożeram dzieci – powiedział po klekotjańsku, zgadując prowincję, z której przybyli pątnicy.

– Więc pożryj mnie! – wrzasnęła jakaś młoda dziewczyna wchodząca dopiero w wiek kobiecy. Rozdarła szaty odsłaniając nagie, drobne piersi. – Pożryj mnie, dziecię boga!

Jej histeryczny krzyk świdrował w uszach.

Rashar dał znak Melhirowi i żołnierz oddzielił go od ogarniętych amokiem ludzi. Uzbrojeni we włócznie strażnicy nie szczędzili drzewców aby jak najszybciej utorować im przejście. W końcu Rasharowi i Melhirowi udało się przedostać przez wąska bramę. Znaleźli się na szerokiej promenadzie wiodącej w stronę portu.

Rashar zaczerpnął w płuca haust powietrza. Śmierdziało morzem, rybami, ludzkim potem i odchodami. Pachniało korzennymi przyprawami, wonną oliwą, którą nacierali ciała bogacze i kapłani oraz przygotowywanymi na ulicy posiłkami. Rashar uśmiechnął się lekko pod nosem.

Tak właśnie pachniał Shoem. Tak pachniał jego dom.

Potem jednak czarownik przeniósł wzrok na górującą nad miastem stożkowatą piramidę Wielkiej Świątyni pełniącej jednocześnie funkcję pałacu i uczucie radości minęło.

Wyczuł gniew Shoe Meala.

Jego ojciec jeszcze nie wybaczył mu odejścia.

Jednak to nie po wybaczenie przybył Rashar do stolicy lecz po coś zupełnie innego.

Witam. 10% zdobyte - jesteście Wielcy!
Zgodnie z obietnicą - fragment powieści. Pierwszy kawałek z Prologu.

I pamiętajcie - jest to wersja "autorska" - bez poprawek i korekty - zatem mogą pojawić się w niej błędy, literówki itp.

PUSTKOWIA TASKARU 

  U stóp skalistej góry, rozrywającej chmury poszarpanymi szczytami, głazy walały się, jak niechciane dzieci strzelistych turni. Zalegające pogórze odpryski macierzystych gór, wrośnięte w grunt niczym niezłomni strażnicy, stanowiły charakterystyczny element krajobrazu Taskaru. Było ich tutaj całe mnóstwo: większe i mniejsze, gładkie i postrzępione, pokryte porostami i mchami, lub przytłaczające ciemną szarością mokrego kamienia. Leżały wszędzie, gdzie tylko sięgał wzrok.

Dla zamieszkujących Taskar orków te kamienie były drogowskazami oraz granicami wyznaczającymi terytoria poszczególnych klanów. Milczącymi świadkami walk na śmierć i życie pomiędzy mieszkańcami tego surowego pogórza.

Ale nie tylko ostańce tworzyły charakterystyczny krajobraz Taskaru. Pomiędzy głazami ziemia porozrywana była przez liczne dziury: zarówno  głębokie, jak i płytsze; centryczne lub takie, których krawędzie i zbocza były nierówne, postrzępione i zerodowane. Niejeden nieostrożny myśliwy lub wojownik uciekający w ciemnościach przed wrogiem, znalazł żałosny koniec na dnie co głębszej szczeliny.

  Na całym pograniczu Taskarskim trudno jednak było znaleźć drugie takie miejsce, jak rozległy krater, który orkowie nazywali Urgush Urrush – Odbyt Demona. Miał on szerokość co najmniej tysiąca kroków, a głębokość taką, że nawet w najjaśniejszy dzień roku, słoneczne promienie nigdy nie rozświetlały jego dna.

Orkowie szybko nauczyli bać się tej nieprzeniknionej ciemności, która czaiła się na dnie leju, niczym żarłoczna istota. Aby oddać jej cześć, któryś szaman z klanu Rozdartych Pysków uznał, że należy strącać w czeluść Urgush Urrush tchórzy, morderców i wrogów, którzy nie zasłużyli sobie na łagodniejsze potraktowanie. Klan szybko pochwycił ten pomysł i na dno otchłani zaczęto wrzucać skazańców. Najczęściej z przetrąconymi nogami, wśród ryków obserwatorów, ofiara spychana była po stromej skarpie w dół krateru, gdzie znikała w ciemności. Nigdy więcej nikt nie ujrzał nikogo z tych, których spotkał taki los. Czasami tylko słychać było wrzask dochodzący z mroku. Zazwyczaj krótki i taki, który co bardziej wrażliwych, dręczył przez kilka kolejnych nocy.

  Nikt nie wiedział, co czai się na dnie Odbytu Demona. Owszem – było kilku odważnych na pokolenie, którzy zapragnęli obnażyć przed światem skrywany przez krater sekret. Takich, którzy wyśmiewali się z legend i historii opowiadanych trwożliwym szeptem przy nocnych ogniskach. Takich, którzy schodzili po skarpie, zanurzali się w ciemność by dowieść swojej odwagi. Podobnie jak skazańcy, żaden z tych śmiałków nigdy nie wrócił na górę.

Starszyzna klanu nie zabraniała takich praktyk, wychodząc z założenia że to co zakazane staje się bardziej pożądane. Gdy pojawiał się następny odważny, reszta orków ustawiała się na krawędzi krateru i po prostu patrzyła. Czekała, aż głupca pochłonie ciemność. Czekała na krzyk zwiastujący koniec lub, jeśli nikt nie wrzeszczał, na nadejście nocy.

Tak było i tego dnia, w którym w dół, ostrożnie stawiając stopy, schodził Zyrgh.

Zyrgh był małym orkiem. Ostatnim z miotu. Większość klanu uznawała go za słabeusza, a Zyrgh próbował wyprowadzić ich z błędu bijąc się pod byle pretekstem i obrywając od silniejszych młodzików. To hartowało ciało i charakter drobnego orka. A każdy cios, jaki przyjmował, wykuwał w Zyrghu postanowienie, że dokona czegoś, czego nikt z klanu jeszcze nie dokonał. Zejdzie na dno Urgush Urrush i wydrze jego sekrety.

Tego dnia gdy podjął się szaleńczej próby udowodnienia pobratymcom jak wielka drzemie w nim odwaga, Zyrgh kończył pięć lat. Był to wiek, w którym ork z klanu Rozdartych Pysków wkraczał w dorosłość.

Nikt jednak nie przejął się próbą Zyrgha, a nad krawędź krateru przyszła ledwie garstka orków. Słabeusz nie mógł liczyć na przychylność w Taskarze. Na pustkowiach liczyła się tylko siła i umiejętność przeżycia.

  Zyrgh zniknął w ciemnościach. Kilkanaście par uszu nasłuchiwało, czy wrzaśnie. Kilkanaście par oczu wpatrywało się w dno krateru, co akurat nie miało sensu. Orkowie czekali w pełnym napięcia wyczekiwaniu. Bardzo długo nic się nie działo. Nad Odbytem Demona słychać było jedynie świst wiatru tańczącego pomiędzy ostańcami i marudzenie jednego z wojowników, który zgłodniał czekając na śmierć słabeusza.

A potem nagle Zyrgh krzyknął.

Nie! Nie krzyknął!

Wydał z siebie donośny, bolesny i przeraźliwy wrzask, który odbił się echem od ścian krateru i powędrował w górę, zasiewając w sercach orków nienazwaną grozę.

Ciemność na dnie krateru wybrzuszyła się nagle – napęczniała, niczym ropień na ranie, aby po kilku uderzeniach serca wystrzelić w górę gejzerem smolistej, skłębionej czerni.

  Orkowie z klanu Rozdartych Pysków ryknęli jednym głosem, kiedy ciemność opadła w dół. Żywa i złożona z niepoliczalnej hordy skrzydlatych stworzeń, przypominających zniekształcone odbicia nietoperzy z licznymi, owadzimi odnóżami. W mgnieniu oka chmara smolistych istot oblepiła próbujących uciekać orków.

Taskarczycy legli na ziemi, wijąc się i skręcając pośród kamieni. Ciemność wgryzała się do wnętrza czaszek – rozwartymi w krzyku ustami; oczami – przegryzając się do środka przez miękkie gałki; znajdowała drogę do celu wciskając się przez dziury w uszach.

Krzyki ofiar ucichły, ciała pęczniały i falowały, jakby we wnętrznościach orków urządziła sobie ucztę horda wygłodzonych szczurów. Skóra napięła się do granic możliwości, aż w końcu rozdarła z obrzydliwym mlaśnięciem, odsłaniając żywe, okrwawione mięso. Kości pękły przebijając na zewnątrz w rozbryzgach posoki.

Trwało to dłuższą chwilę, ale w końcu znad pokrwawionych, pogruchotanych, trudnych do rozpoznania ciał oderwały się najpierw pojedyncze cienie, unosząc w powietrze jak kłęby tłustego, czarnego dymu. Potem do lotu wzbiły się kolejne kształty, aż w końcu cały rój wyplutych przez Urgush Urrush demonów, unosząc się nad ziemią, poszybował w stronę, gdzie milę dalej znajdowała się osada klanu Rozdartych Pysków.

Po dłuższej chwili, jaka minęła od czasu gdy demony opuściły żerowisko, nad masą organicznych, pulsujących i parujących szczątków, uniósł się jakiś smolisty cień. Zrodzony z mięsistej mazi, jaka pozostała po orkach, z początku sam przypominał rozciągniętą i rozmazaną plamę jakimś cudem utrzymującą się w pionie. Potem zafalował i przekształcił, przybierając formę zbliżoną do orka.

Po pierwszym odrodzonym nad kałużami gnijącego, na pół strawionego mięsa ukształtowały się kolejne bestie.

Spełniał się szósty, ostatni znak Objawionego Proroctwa.

Dzisiaj, po przesympatycznej rozmowie, otrzymałem wsparcie od najbardziej znanego Mistrza Gry w Polsce - Michała "Baniaka" Bańki, prowadzącego kanał BaniakBaniaka.

Muszę się przyznać, że Baniak pojawi się jako postać w powieści, a poza tym w Upadku:Egregora, w dodatku, otrzymacie opowiadanie z postacią na nim wzorowaną,

które wyjaśni pewną sytuację z I tomu.

Michałowi serdecznie dziękuję, a Was zachęcam do zapoznania się z Jego twórczością.

Dziękuję. Mija ledwie pół dnia i już 7%. Takie coś zasługuje na wielkie, bardzo serdeczne - DZIĘKUJĘ BARDZO!

Niniejszym obiecuję, że po przekroczeniu 10% wrzucę jakiś mały fragmencik powieści (bez spojlerów).

I raz jeszcze, bardzo, bardzo mocno dziękuję Wam za zaufanie.