Została ostatnia doba zbiórki na kolejną akcję pomocy samosiołom! Następna wyprawa ruszy już zimą 2020 roku i tym razem spędzimy w Strefie Zamkniętej aż 6 dni, pomagając babuszkom i przywożąc im produkty oraz ciepłe rzeczy. Naszym planem jest odwiedzić wszystkich mieszkańców Zony, którzy nigdy nie pogodzili się z przymusową ewakuacją. Czy się to uda - zobaczymy.

Dużo zależy od tego ile uda nam się zebrać środków, dlatego jeśli chcecie mieć swój udział w tej charytatywnej akcji, to pomóżcie nam pomagać.

Link do zbiórki: https://pomagamy.im/OstatniLud...

Rozpoczęliśmy kolejną zbiórkę na kolejną akcję pomocy czarnobylskim samosiołom, która odbędzie się tej zimy. Plany mamy ambitne, bo chcemy spędzić w Strefie aż 4, a nie 3 dni, jak w poprzednich przypadkach. Pozwoli nam to działać skuteczniej, czyli odwiedzić jeszcze więcej babuszek i każdej z nich poświęcić więcej czasu. Mamy ponadto plan pojechać do wcześniej nieodwiedzanej miejscowości, w której - jak się dowiedzieliśmy od byłego mieszkańca Prypeci - znajduje się pani totalnie zapomniana przez ludzi. Dołączyć się do nowej zbiórki możecie klikając poniższy link.

Pomoc samosiołom 2019

Na moment pisania tego newsa mamy już uzbierane 156% kwoty wymaganej do tego, żeby wyprawa się odbyła. Pewnym więc jest, że pojedziemy. Do końca zbiórki zostało jeszcze 26 dni i teraz toczy się walka o to ile produktów będziemy mogli kupić, a następnie rozdać samosiołom.

Naszą wyprawę pomocową zakończyliśmy już jakiś czas temu. Planujemy opublikowane filmu dokumentującego cały wyjazd, jednak wcześniej zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć. Nie wszystko udało się uchwycić, ponieważ w wielu sytuacjach (jak np. przy noszeniu drewna) potrzeba było wszystkich rąk. Niemniej, warto :)

Link do galerii: https://www.facebook.com/Napro...

Zakończyliśmy trzeci i ostatni dzień specjalnej wyprawy ku pomocy samosiołom, czyli rdzennym mieszkańcom rejonów Czarnobyla. Udało nam się zrobić dziś naprawdę dużo, w tym odwiedzić pana Iwana Semeniuka u którego ostatni raz byliśmy dwa lata temu. W tym czasie zmarła jego żona, pani Maria, którą pochowano na cmentarzu niedaleko. On sam mocno się postarzał. Mimo to, radzi sobie bardzo dobrze. Jest pracowitym człowiekiem, pomimo problemów z nogą. Mieszka blisko miasta Czarnobyl, więc co jakiś czas przyjeżdżają tu leśnicy czy strażacy, choć narzeka na opiekę lekarską. My podarowaliśmy mu dużo żywności, wymieniliśmy żarówki na energooszczędne oraz przekazaliśmy dwie fotografie w ramkach: jego i jego żony z czego bardzo się ucieszył. Chciał byśmy zdjęcie Marii zanieśli na cmentarz i położyli na jej grobie. Zamokłoby jednak na deszczu, dlatego obiecaliśmy, że zrobimy i przywieziemy nową fotografię, odporną na deszcz. Wywiad na którym widać także jego żonę możecie obejrzeć w tym miejscu: https://www.youtube.com/watch?v=XuN9M5TcK4s

Kolejnych samosiołów odwiedziliśmy przy wschodniej granicy Zony, tuż nad zamarzniętym Dnieprem. Są oni totalnym przeciwieństwem mieszkańców zachodniej części Strefy. Sądząc po mieszkaniu wydaje się jakby awaria nigdy nie miała miejsca. Sami opowiadali zresztą, że nawet po katastrofie ich wioska nie była skażona a mimo to podjęto decyzję o jej ewakuacji. Co ciekawe, 10 kilometrów dalej znajduje się granica z Białorusią za którą nie wysiedlano ludzi. Jakby mało było tej niesprawiedliwości, odwiedzone przez nas małżeństwo nie otrzymało od Strefy nawet statusu samosioła, lecz tymczasowego mieszkańca. Mają jednak to szczęście, że zamieszkują wieś, w której do dziś żyje kilkanaście osób, więc jakoś sobie pomagają. Oni sami opiekują się 100-letnią babuszką, która samotnie zamieszkuje chatkę na drugim końcu wsi. Obecnie były w niej tylko cztery osoby, gdyż reszta wyjechała przezimować u rodziny. Zostaliśmy w tym domu ugoszczeni tak dobrze, że spędziliśmy u nich dłuższą chwilę rozmawiając, jedząc obiad, oglądając stare zdjęcia oraz pijąc... powiedzmy, że herbatę. Na koniec poszliśmy razem nad Dniepr, gdzie w dzisiejszy śnieżny i słoneczny dzień było naprawdę pięknie i dostaliśmy w prezencie samogon ich produkcji.

Ciekawostką jest to, że oboje widzieli, jak miasto Prypeć powstawało od zera. Wielu ich dawnych sąsiadów jeździło tam do pracy na budowy. Pan Wania pracował w kasie biletowej wodolotów, które pływały rzeką Dniepr między Kijowem a jego żona handlowała truskawkami. "Prypeć była bardzo ładnym miastem. Wszystko tam było" - wspominali. Wspomnienia dawnych lat delikatnie ich wzruszyły. To były dla nich piękne czasy. Dziś mają, co prawda, ładny dom, jednak zdrowie im nie dopisuje. Zapytani o to, czego potrzebują odpowiedzieli tylko, że lekarstwa. Spisaliśmy te, które są im potrzebne oraz które można zakupić bez recepty. Dostarczymy przy najbliższej okazji. Póki co, zostawiliśmy im worek pełen żywności, słodkości, latarkę i trochę rzeczy. Niemniej, część z Was pamięta zapewne o historii rybaków, którzy widzieli moment wybuchu w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej w nocy z 25 na 26 kwietnia 1986 roku - to pan Wania. Celowo nie zdradzamy zbyt wiele, ponieważ pociągnęliśmy temat i efekt w postaci wywiadu opublikujemy niebawem.

Nieco inne historie usłyszeliśmy u kolejnego samosioła. 81-letniego dziaduszka, który nakarmił psa, przedstawił kota i przystąpił do bardzo żywej rozmowy na temat przeszłości rejonu czarnobylskiego, aktualnych spraw w Zonie czy sytuacji w Donbasie. Podczas tego ostatniego tematu pan bardzo dziękował zresztą Polakom za pomoc jaką udzielają Ukrainie w trudnym czasie. Pomimo podeszłego wieku jest bardzo zdrowy na umyśle, rozmowny i inteligentny. Jako jeden z niewielu w Strefie pamięta, jak przez te tereny przeszli Niemcy idący na Moskwę w trakcie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (dla nas to II Wojna Światowa). Jako 7-letni dziecko był świadkiem, jak wrogie wojska rozstrzeliwały mieszkańców jego wioski, palili i zakopywali w masowych grobach. "Chłopcy, obyście nigdy nie musieli oglądać takich obrazów. Oby był pokój wszędzie" - powtarzał.

Wyjeżdżając z Czarnobylskiej Strefy Zamkniętej przez głowę przechodziło nam milion myśli. Byliśmy tu 25 raz, ale dopiero ta wyprawa pokazała nam prawdziwe oblicze Czarnobyla, zdradzając jak niewiele jeszcze wiemy na jego temat. Te 3 dni były dobrze spędzonym czasem, który zapamiętamy do końca życia. Przygoda to w tym przypadku słowo, które nie jest użyte na wyrost i już teraz wiemy, że to powtórzymy. Dziękujemy wszystkim, którzy pomogli nam w realizacji tego projektu oraz wszystkim tym, którzy w niego uwierzyli. Zaangażowanie tak wielu osób to coś niesamowitego i wierzcie nam na słowo, że wszystkie samosioły były pozytywnie zaskoczone, że udało się coś takiego zrealizować. Jest Was zbyt wielu, by każdego wymieniać z osobna, jednak wiemy, że czytacie te słowa i pamiętajcie o tym, że nie byłoby tego bez Was.

Z całej akcji zostanie opublikowany film, który pokaże, jak to wszystko wyglądało. Odpowiadać będzie za niego Amadeusz Kocan wraz ze studiem XBest Cinema, które tworzy aktualnie film "Ostatni Samotnik" w klimatach Stalkera. I nie martwcie się: robią to zupełnie bezinteresownie tak, jak i Wy bezinteresownie pomogliście.

Dziękujemy.

Drugiego dnia naszej specjalnej wyprawy na pomoc czarnobylskim samosiołom zjechaliśmy wzdłuż praktycznie całą Zonę. Z rana odwiedziliśmy panią Olgę, której latem ubiegłego roku udzieliliśmy pomocy, gdy w 35-stopniowym upale nabawiła się udaru słonecznego. Byliśmy już u niej wieczorem dnia poprzedniego, jednak po drodze nasze auto wpadło w poślizg i tylko zaspa śnieżna uratowała od spotkania z drzewem. Warunki w Strefie są obecnie na tyle ciężkie, że po niektórych drogach trudno nawet chodzić a co dopiero jeździć. Auto musieliśmy odkopać ze śniegu, co zabrało cenny czas.

Niemniej, daliśmy jej mnóstwo jedzenia oraz rzeczy, które zebraliśmy po rodzinie. Sądząc po reakcji, wszelakie czapki, szaliki i kurtki nie tyle jej się przydadzą, co trafiły stylem w jej gust. Najbardziej ucieszyła się jednak z prostych, grubych papci, w których może spać. Pani Olga sama uprawia pole z którego czerpie żywność. Miała do niedawna kury, jednak zagryzły je lisy. Zostały jej tylko dwie krowy: młoda i stara. Druga z wymienionych posiada rogi i w pewnym momencie stanęła przed nami sapiąc donośnie, wykazując wyraźne zdenerwowanie, jakby miała za chwilę ruszyć w naszym kierunku. Wtedy pani Olga wyszła z małej obory, przywaliła jej kijem i zwierzę poszło grzecznie pod dach. W domu z kolei żyje długowłosy kot, którego Olga wychowuje od momentu narodzenia.

W zamian za pomoc pani Olga podzieliła się z nami historią swojego życia. Okazuje się bowiem, że mieszkała 10 lat w Prypeci a po ewakuacji wracała tam kilkukrotnie, by zabrać trochę rzeczy do swojej chaty we wsi, w której mieszka do dziś (zupełnie sama, swoją drogą). Niestety, zdjęcia z miasta są w Kijowie u rodziny, więc nie mogła nam ich pokazać, ale za to znalazła dla nas (po dłuuugich poszukiwaniach) fotografię ze swoją mamą. My również mieliśmy dla niej fotografię: jej własną. Na koniec wizyty wręczyliśmy pani Oldze zdjęcie wykonane latem w ogrodzie obok domu. Baaardzo się z niej ucieszyła.

Do następnych samosiołów mieliśmy 60 kilometrów. Pokonanie tej trasy zajęło nam... dwie godziny oraz kolejne dwa spotkania z zaspami. Jedna unieruchomiła auto na 30 minut. Zdecydowanie lepiej byłoby tutaj przyjechać samochodem terenowym, jednak zwyczajnie nas na takie nie stać. Udało się jednak dojechać szczęśliwie do wioski, gdzie przywitała nas babuszka Hania opiekująca się siostrą, która niestety nie mówi. Podobnie jak poprzednim mieszkańcom Zony, podarowaliśmy jej mnóstwo żywności, środki do mycia i wymieniliśmy żarówki na LED-owe, by mniej emerytury traciła na rachunki za prąd. Podzieliła się produktami nawet z sąsiadką, która przyszła podczas naszej wizyty. Jest to niezwykle gościnna osoba, która nie mogła przeżyć bez poczęstowania nas niesamowicie dobrymi ogórkami kiszonymi, słoniną, kapustą kiszoną z czarnobylskimi grzybami, pieczoną kaszą oraz samogonem. Pani Hania wskazała, że brakuje jej grubej, zimowej kurtki oraz butów rozmiar 44. Jej stara kurtka była już zniszczona i nadawała się raczej na jesień. Szczęśliwie akurat te dwie rzeczy mieliśmy w aucie, idealnie pasujące na babuszkę. "Dzieci moje drogie, dziękuję" - powtarzała co chwilę, dodając że aż nie może usiedzieć w miejscu i musi nam czymś podziękować. Dostaliśmy więc słoik kompotu z gruszek oraz samogon jej produkcji. Była tak szczęśliwa, że obiecała nas zapamiętać i nawet zapisała na kartce nasze imiona.

W następnej kolejności odwiedziliśmy małżeństwo Annę oraz Iwana zamieszkujących tą samą wioskę (oboje na ostatniej fotografii). Ich dom jest najmniejszy ze wszystkich odwiedzonych, ale i w najlepszym stanie. Mają dwóch synów, którzy pomogli im w remoncie (jeden z nich walczy obecnie w Donbasie). To spokojna para mieszkająca razem z 8-letnim kotem, bardzo ułożeni i zdrowo myślący ludzie. Ucieszyli się z przywiezionej żywności oraz wybrali dla siebie kilka ubrań. Nam za to wręczyli samogon własnej roboty oraz książkę o nauce i kulturze Ukrainy. Na zadawane przez nas pytania odpowiadali bardzo dokładnie, opowiadając liczne historie, co zaskoczyło nas tym, w jak dużym stopniu zachowali zdrowy umysł, pomimo podeszłego wieku. Pan Iwan ma na dłoni tatuaż, który jest dla niego ważną pamiątką z czasów 3-letniej służby wojskowej w Armenii.

Na koniec tego dnia zadaliśmy państwu Annie i Iwanowi pytanie o to, jakie mają marzenia? "Żebyśmy mogli zostać tutaj, w swojej chacie już na zawsze i spokojnie mogli tu umrzeć".

Tak zakończył się nasz drugi dzień wyprawy.

Pierwszy dzień specjalnej wyprawy nakierowanej na pomoc czarnobylskim samosiołom minął na niemalże całodziennym pobycie u jednej osoby. Odwiedziliśmy tego dnia pana Fiodora, który wymagał tej pomocy zdecydowanie najwięcej (w listopadzie spłonęła jego chata wraz ze wszystkimi rzeczami) i tego czasu zdecydowaliśmy też poświęcić mu najwięcej, bo praktycznie pół dnia. Samo dotarcie na miejsce było wyzwaniem biorąc pod uwagę fakt, że spadło 15 centymetrów śniegu. I dobrze się stało, że przyjechaliśmy akurat teraz...

Pan Fiodor nie jadł nic od co najmniej dwóch dni. Wypił dziś tylko herbatę i to wszystko. Przywieźliśmy mu dużo różnego pożywienia i wierzcie nam na słowo: jadł je przez godzinę, kiedy my znosiliśmy z okolic drewno na opał. Nawet jego kot (mający zeza, swoją drogą) był tak głodny, że jadł... suchy chleb. W domu było bardzo zimno, więc napaliliśmy w piecu od razu. Daliśmy mu również sporo nowych ubrań, koce i wymieniliśmy ręczniki na świeże. Miłą niespodzianką było to, że nosi ubrania, które przywieźliśmy mu w listopadzie. Posprzątaliśmy też trochę w jego chacie, wymieniając nawet ceratę na stole (stara była już odpychająco brudna a to jedyne miejsce, gdzie może przyrządzać jedzenie). Niedługo po tym pojawił się leśnik, który zrobił w imieniu Fiodora zakupy w Czarnobylu, więc na jakiś czas mu starczy. Odwiedzimy go ponownie za kilka dni, żeby upewnić się, że wszystko jest dobrze.

Najbardziej ucieszył się z radia, które mu przywieźliśmy. Od razu humor mu się poprawił, bo to dla niego jedyna tu rozrywka. Wybraliśmy dla niego polskiej produkcji radio marki Eltra, które dobrze łapie kilka ukraińskich i białoruskich stacji w Czarnobylskiej Zonie, ale przede wszystkim jest bardzo proste w obsłudze. Na koniec przeprowadziliśmy wywiad, by udokumentować jego historię i daliśmy mu mały prezent.

Owym prezentem była ramka ze zdjęciem, które zrobiliśmy mu podczas pierwszego, przypadkowego zresztą, spotkania. Pozował na nim przed swoją starą chatą, która spłonęła tydzień po wykonaniu fotografii. "Aż ciepło na sercu się robi" - powiedział Fiodor, poklepując dłonią po klatce piersiowej. Dłuższą chwilę wpatrywał się w zdjęcie i wydaje nam się, że był to moment jego wewnętrznego wzruszenia.

Poznajcie historię pana Fiodora: https://www.facebook.com/Napromieniowani/posts/1486641031347452

Akcja zakończyła się zaledwie kilka dni temu a my już jesteśmy na Ukrainie, pod granicą Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia. W ciągu kilku dni zakupiliśmy wszystko, co potrzebne, załatwiliśmy wyprawę i ruszyliśmy w drogę. Jak dotąd wyprawa przebiega bezproblemowo. Jedynie uporczywy jest mróz sięgający -7 stopni Celsjusza oraz 15 centymetrów śniegu. Obecnie przygotowujemy się do wyjazdu z samego rana. W pierwszej kolejności odwiedzimy pana Fiodora, któremu spłonął dom w listopadzie oraz panią Olgę do której wzywaliśmy pogotowie w czerwcu ubiegłego roku. Do zobaczenia!

Akcja zbiórki na pomoc rdzennym mieszkańcom rejonów Czarnobylskiej Zony zakończyła się pełnym sukcesem. Udało się uzbierać 123% wymaganej kwoty, co oznacza, że będziemy mogli zrobić znacznie więcej niż ocenialiśmy. Dziękujemy wszystkim wspierającym oraz osobom, które pomogły nam promować akcję. Jesteście niesamowici!

Teraz my ostro bierzemy się do pracy i od poniedziałku zaczynamy szykować się do wyprawy. Za wpłacone pieniądze zakupimy wszystko to, co będziemy mogli bezpiecznie przewieźć przez granicę (np. rzeczy czy radio dla Fiodora o które prosił). Żywność zakupimy w większości już na Ukrainie. Roboty będzie dużo, ponieważ w Zonie wciąż żyje ponad 80 samosiołów (wg oficjalnego spisu na listopad 2016). Oczywiście, wszystkich nie uda nam się odwiedzić, ale też nie wszyscy takowej pomocy wymagają. Póki co, musimy się śpieszyć, bo wyruszamy w trasę już w najbliższą sobotę. W Zonie spędzimy 3 dni jako specjalna grupa pomocowa ze wszystkimi wymaganymi zezwoleniami od władz Strefy. Wyjazd będzie nagrywany, więc zamierzamy z tego zrobić krótki film.

Dzięki tej specjalnej wyprawie będziemy mieli 3 doby na to, by pomóc: jeśli będzie potrzeba zostać u którejś babuszki cały dzień, to mamy taką możliwość i nikt nie będzie nas poganiał. A zaznaczamy, że chodzi tutaj o to, by pomóc nie pieniędzmi, bo i tak nie mają tam sklepów, lecz KONKRETNYMI działaniami i produktami. Coś się zepsuło? Załatwimy to. Dach przecieka? Poradzimy coś na to. Brakło drewna na opał? Zrobimy to tak, by starczyło do końca zimy. Możliwości jest masa, a po historii z panią Olgą czy panem Fiodorem wiemy, że możemy spodziewać się dosłownie wszystkiego.

Przez te 3 dni będziemy poruszali się po takich rejonach Zony, że nawet nie zobaczymy Prypeci ani elektrowni. Nie będzie też czasu na eksplorację. Zresztą, w Zonie spędziliśmy tyle czasu, że nie mamy ciśnienia, by za każdym razem robić urbex. Z samego wyjazdu nie będziemy mieli żadnych korzyści materialnych a wręcz sami z własnych środków dodajemy, by było więcej. Uwierzcie nam, że nie wszyscy na tym świecie są cynicznymi oszustami. Po sytuacjach, jakie Wam opisywaliśmy na łamach Napromieniowani.pl czujemy, że musimy im pomóc. Tym bardziej w środku zimy, gdy warunki są ciężkie a ludzi w Strefie niewiele.

Dziś o północy kończy się akcja zbiórki na pomoc rdzennym mieszkańcom terenów Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia. Mamy już 121% potrzebnych środków, więc udało się z nawiązką. Każda dodatkowa złotówka oznacza więcej pomocy dla samosiołów. Za zebrane środki będziemy mogli dostać się do Zony, by pomóc im w sposób, w jaki nie da się na odległość a także przekazać im żywność, by mogli bezpiecznie przetrwać resztę zimy. 

Historia spotkań z panem Fiodorem z Czarnobylskiej Strefy Zamkniętej jest pełna nieoczekiwanych zwrotów i wzruszających sytuacji. Od przypadkowego spotkania i niewielkiej pomocy a na spalonym domu i wielkiej pomocy skończywszy. Wszystko to dokładnie opisaliśmy na naszej stronie, wzbogacając historię o fotografie, które udało nam się zrobić.

- Z dymem poleciał dorobek całego życia, wszystkie rzeczy, zapasy na nadchodzącą zimę... Szczęście w nieszczęściu, że chata obok była w dobrym stanie. Pusta, ale pozwoliła przetrwać. Rozpalił tam w piecu, by się ogrzać i tak przeżył te kilka dni, żywiąc się orzechami, jabłkami i wszystkim innym, co zostało na drzewach po lecie. Daliśmy mu to, co kupiliśmy plus własne jedzenie, które było przeznaczone na czas eksploracji. Jeden z nas podarował mu własną latarkę, ponieważ ta, którą miał Fiodor, już się rozładowywała.

Zachęcamy do zapoznania się z całą historią w tym miejscu.

Każda osoba, która wesprze naszą akcję pomocy dla samosiołów kwotą minimum 35 zł otrzyma od nas pocztówkę wysłaną z miasta Czarnobyl.

Ze wszystkimi tymi osobami skontaktujemy się osobiście po zakończeniu akcji, czyli za tydzień. Ci, którzy już wcześniej wsparli nasz projekt nie muszą się martwić - Was również uwzględnimy :) Pocztówki zostaną rozesłane w trakcie naszego pobytu w Zonie i na odwrocie będą miały oryginalny stempel poczty czarnobylskiej z napisem "Чорнобиль". Udostępniajcie i pomagajcie. Niech wieść się niesie, bo brakuje jeszcze tylko 27% do szczęśliwego zakończenia.

Do końca akcji pozostało nam już tylko 10 dni, więc jesteśmy za półmetkiem. Dotychczas uzbieraliśmy 69% kwoty potrzebnej do zorganizowania wyprawy, więc niewiele brakuje do szczęśliwego zakończenia. W ostatnich dniach jednak wpłaty ustały i wygląda na to, że kto chciał wpłacić, ten już to zrobił. Nie możemy się na tym etapie poddawać - prosimy, pomóżcie nam w reklamie: namówcie znajomych, napiszcie o tym na swojej tablicy na Facebooku.. Liczy się każda złotówka.

Iwan Semeniuk, to jeden z ostatnich żyjących mężczyzn samosiołów zamieszkujących Czarnobylską Strefę. Jakiś czas temu przeprowadziliśmy z nim wywiad, w którym opowiada o tym, jak to było przed, w trakcie i po katastrofie. Film zrealizowany przez XBest Cinema.

Ma 82 lata i żyje głównie z tego, co uda mu się wyhodować we własnej ziemi, uważanej za skażoną. Posiada stopień likwidatora oznaczający, że brał udział w likwidowaniu skutków awarii w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Na filmie widać także jego żonę, Marię, która niestety zmarła rok po przeprowadzeniu wywiadu (tj. w maju 2016 roku). Polecamy obejrzeć do ostatniej sekundy.

Film możecie obejrzeć w tym miejscu: https://youtu.be/XuN9M5TcK4s